هومونالدی‌؛ انسانی با قابلیت زندگی بر روی درختان

گونه‌ای از انسان‌های اولیه - دست و پاهایی داشته که هم برای زندگی روی زمین و هم بالای درختان مناسب بوده است.

با آنکه محققان هنوز نمی‌دانند که این گونه منقرض شده-که احتمالا قدیمی‌ترین انسان اولیه‌ای است که تا به حال کشف شده، چطور راه می‌رفته، اما مطمئن هستند که با نوع راه رفتن بشر امروزی کامل متفاوت بوده است.

بشر امروزی تنها گونه باقی‌مانده انسان‌ها در کره زمین است اما در روزگاران بسیار قدیم گونه‌های انسانی دیگری هم بر این کره خاکی می‌زیسته‌اند. انسان‌تباران با نام علمی هومینینی(Hominini)، تباری از زیرخانوادهٔ انسان‌ساییان به‌شمار می‌روند. این تبار شامل تمام گونه‌های موجود یا منقرض‌شده‌ای است که به انسان امروزی نزدیک‌ترند تا به شامپانزه‌های امروزی.

به گزارش دیسکاوری، آخرین گونه کشف شده نوع انسان که هومونالدی (انسان نالدی) نام دارد، مغزی به اندازه یک پرتغال داشته که آنقدر پیشرفته بوده که قادر به انجام تشریفات مربوط به مرگ (یعنی خاکسپاری) باشد. بیش از ۱۵۵۰ استخوان و خرده استخوان این نوع بشر در غاری در جنوب آفریقا کشف شده است که بزرگترین کشف این نوع انسان در قاره آفریقا به شمار می‌رود. اما به خاطر نوع خاص این غار تشخیص قدمت این فسیل هنوز برای دانشمندان ممکن نیست.

محققان عقیده دارند که مطالعه دست‌ها و پاهای این فسیل‌های کشف شده ممکن است آنها را به یافتن دلایل تغییر مدل نوع زندگی بشر و راه رفتن روی دو پا به جای چهار دست و پا راه رفتن نزدیک کند. یکی از تئورهای انسان‌شناسان این است که نوع بشر از آنجا بر بقیه موجودات کره زمین برتری دارد که می‌تواند از دست‌هایش برای استفاده از ابزار مختلف استفاده کند.

ویلیام هارکورت-اسمیت انسان‌اولیه شناس موزه تاریخ طبیعی نیویورک به مجله لایو ساینس می‌گوید که پاهای این فسیل، کاملا مانند پاهای انسان ها نیست اما بیشتر شبیه پاهای انسان است تا موجودات دیگر. مطالعه بیش از ۱۵۰ استخوان دست این فسیل نشان می‌دهد که این گونه انسانی مانند انسان‌های امروز استخوان شصت دست بلندی داشته که در چرخه تکامل بعدها به ابزاری مهم برای تمایز انسان‌ها از شامپانزه‌ها بدل شد. البته پاهای گرد این فسیل بسیار با پاهای انسان امروزی متفاوت است. پاهای گرد به درد بالارفتن و زندگی بر روی درخت می‌خورده تا زندگی بر روی زمین. هر چند به گفته هارکوت-اسمیت، هنوز قدرت بالارفتن و زندگی بر روی درختان در شامپانزه‌ها بسیار بیشتر بوده تا این گونه انسانی.

جرمی دسیلوا، انسان‌شناس دانشگاه دورتمند و یکی دیگر از محققان این مطالعه، می‌گوید که ترکیب‌بندی در این فسیل نشان می‌دهد که ماهیچه‌های ران از استخوان‌های ران فاصله گرفته‌‌اند که این قدرت بیشتری در راه رفتن (بر روی دوپا) به این گونه می‌داده است. در طول زمان، ترکیب‌بندی استخوان لگن هم تغییر کرده که این به معنای داشتن فضای بیشتری برای رشد مغز جنین انسانی بوده است.