خبرگزاری بلومبرگ با تحلیل چشم انداز پروژه مایع سازی گاز در ایران می‌نویسد که به واقعیت پیوستن رویای تولید گاز مایع طبیعی ایران یک دهه به طول خواهد انجامید، اگرچه قطر، شریک ایران در میدان پارس جنوبی هم اکنون سالانه ۷۷ میلیون تن گاز مایع صادر می‌کند.
در حالی که چند سالی نیز از اتمام برنامه چهارم توسعه می‌گذرد، ایران نتوانسته حتی یک لیتر گاز مایع طبیعی«ال ان جی» در ۶ کارخانه مایع‌سازی هدف‌گذاری شده برای فرآوری ۷۰ میلیون تن «ال ان جی» تولید کند.
مسئولان وزارت نفت در سال ۹۰ با تعلیق پروژه‌های تولید گاز مایع، اعلام کردند که اولویت ایران در برنامه پنجم توسعه (۱۳۹۰-۹۴) صادرات گاز ایران با استفاده از خطوط لوله است، با این همه از سال ۹۰ تاکنون حتی یک متر خط لوله گازی جدید به خارج کشیده نشده است.
بر اساس آخرین برآورد شرکت نفت و گاز بریتيش پتروليوم، بی پی، که ۲۲ خردادماه منتشر شد ایران با ۳۳٫۶ تريليون متر مکعب ذخایر گازی بزرگترین دارنده ذخایر گاز در جهان (۱۸درصد از کل ذخایر جهان) است، در حالی که تولید گاز ایران حتی کفاف مصرف داخلی را نمی‌کند.
بلومبرگ می‌نویسد که علاوه بر تحریم‌های آمریکا، ایران اخیرا با معضل دیگری نیز برای تولید گاز مایع برخورد کرده است: افزایش حجم تولید گاز در جهان و تولید گاز شیل (گروه متنوعی از سنگ‌ها که دارای متان محبوس در داخل خود هستند) در آمریکای شمالی.
چند کارشناس برجسته جهانی، از جمله تونی رگان از موسسه مشاوره انرژی «تری زن» سنگاپور به بلومبرگ گفته‌اند که حتی اگر مشکل تحریم‌های جهانی علیه ایران از میان برداشته شود، ساخت کارخانه‌هایی با ظرفیت مایع سازی ۴۰ میلیون تن گاز در سال برای ایران یک دهه طول خواهد کشید، از طرفی افزایش تولید «ال ان جی» آمریکا و کانادا ممکن است قیمت این نوع گاز مایع را تا ۳۵ درصد کاهش دهد که این امر انگیزه ایران برای کسب سود از گاز مایع را تحت شعاع قرار خواهد داد.
ایران به خاطر افت ۵۰ درصدی صادرات نفت خود، به دنبال جبران کاهش درآمدهای نفتی با صادرات محصولات دیگر، از جمله گاز است، اما آقای رگان می‌گوید که «ایران مدت‌هاست عرصه را در این زمینه باخته است».
ظرفیت تولید گاز مایع در جهان تا سال ۲۰۱۸ حدود ۳۲ درصد افزایش خواهد یافت، در حالی که شرکت‌های فرانسوی توتال، اسپانیایی رپسول و بریتانیایی-هلندی رویال داچ شل که قرارداد ساخت کارخانه تولید گاز مایع با ایران داشتند، مدت‌هاست به خاطر تحریم‌ها از این کشور خارج شده‌اند و حتی اگر ایران در آینده بتواند کارخانه تولید «ال ان جی» احداث کند، با بازاری اشباع شده مواجه خواهد شد.
آمریکا و کانادا تا سال ۲۰۲۰ در مجموع تولید ۷۷ میلیون تن گاز مایع را هدف‌گذاری کرده‌اند، در حالی که استرالیا نیز با افزایش ظرفیت تولید گاز مایع در صدد است بازار فروش ۷۷ میلیون تنی گاز مایع قطر را تحت شعاع قرار دهد.
این ظرفیت افزایش تولید می‌تواند قیمت فروش گاز آمریکای شمالی به آسیا را در سال ۲۰۱۵ به ۱۱ دلار برای هر میلیون بی تی یو (نوعی واحد اندازه‌گیری انرژی) کاهش دهد.
هم اکنون قراردادهای گازی بلند مدت معمولا ۱۷ دلار به ازای هر میلیون بی تی یو گاز است و قیمت گاز مایع در بازار آزاد نیز ۱۶ دلار و ۱۴ سنت به ازای هر میلیون بی تی یو است.
سالانه ۲۹۶ میلیون تن گاز مایع در جهان تولید می شود و قرار است این رقم تا سال ۲۰۱۸ تا ۹۳٫۵ میلیون تن دیگر افزایش یابد.
در حالی که چند سالی نیز از اتمام برنامه چهارم توسعه می‌گذرد، ایران نتوانسته حتی یک لیتر گاز مایع طبیعی«ال ان جی» در ۶ کارخانه مایع‌سازی هدف‌گذاری شده برای فرآوری ۷۰ میلیون تن «ال ان جی» تولید کند.
مسئولان وزارت نفت در سال ۹۰ با تعلیق پروژه‌های تولید گاز مایع، اعلام کردند که اولویت ایران در برنامه پنجم توسعه (۱۳۹۰-۹۴) صادرات گاز ایران با استفاده از خطوط لوله است، با این همه از سال ۹۰ تاکنون حتی یک متر خط لوله گازی جدید به خارج کشیده نشده است.
بر اساس آخرین برآورد شرکت نفت و گاز بریتيش پتروليوم، بی پی، که ۲۲ خردادماه منتشر شد ایران با ۳۳٫۶ تريليون متر مکعب ذخایر گازی بزرگترین دارنده ذخایر گاز در جهان (۱۸درصد از کل ذخایر جهان) است، در حالی که تولید گاز ایران حتی کفاف مصرف داخلی را نمی‌کند.
بلومبرگ می‌نویسد که علاوه بر تحریم‌های آمریکا، ایران اخیرا با معضل دیگری نیز برای تولید گاز مایع برخورد کرده است: افزایش حجم تولید گاز در جهان و تولید گاز شیل (گروه متنوعی از سنگ‌ها که دارای متان محبوس در داخل خود هستند) در آمریکای شمالی.
چند کارشناس برجسته جهانی، از جمله تونی رگان از موسسه مشاوره انرژی «تری زن» سنگاپور به بلومبرگ گفته‌اند که حتی اگر مشکل تحریم‌های جهانی علیه ایران از میان برداشته شود، ساخت کارخانه‌هایی با ظرفیت مایع سازی ۴۰ میلیون تن گاز در سال برای ایران یک دهه طول خواهد کشید، از طرفی افزایش تولید «ال ان جی» آمریکا و کانادا ممکن است قیمت این نوع گاز مایع را تا ۳۵ درصد کاهش دهد که این امر انگیزه ایران برای کسب سود از گاز مایع را تحت شعاع قرار خواهد داد.
ایران به خاطر افت ۵۰ درصدی صادرات نفت خود، به دنبال جبران کاهش درآمدهای نفتی با صادرات محصولات دیگر، از جمله گاز است، اما آقای رگان می‌گوید که «ایران مدت‌هاست عرصه را در این زمینه باخته است».
ظرفیت تولید گاز مایع در جهان تا سال ۲۰۱۸ حدود ۳۲ درصد افزایش خواهد یافت، در حالی که شرکت‌های فرانسوی توتال، اسپانیایی رپسول و بریتانیایی-هلندی رویال داچ شل که قرارداد ساخت کارخانه تولید گاز مایع با ایران داشتند، مدت‌هاست به خاطر تحریم‌ها از این کشور خارج شده‌اند و حتی اگر ایران در آینده بتواند کارخانه تولید «ال ان جی» احداث کند، با بازاری اشباع شده مواجه خواهد شد.
آمریکا و کانادا تا سال ۲۰۲۰ در مجموع تولید ۷۷ میلیون تن گاز مایع را هدف‌گذاری کرده‌اند، در حالی که استرالیا نیز با افزایش ظرفیت تولید گاز مایع در صدد است بازار فروش ۷۷ میلیون تنی گاز مایع قطر را تحت شعاع قرار دهد.
این ظرفیت افزایش تولید می‌تواند قیمت فروش گاز آمریکای شمالی به آسیا را در سال ۲۰۱۵ به ۱۱ دلار برای هر میلیون بی تی یو (نوعی واحد اندازه‌گیری انرژی) کاهش دهد.
هم اکنون قراردادهای گازی بلند مدت معمولا ۱۷ دلار به ازای هر میلیون بی تی یو گاز است و قیمت گاز مایع در بازار آزاد نیز ۱۶ دلار و ۱۴ سنت به ازای هر میلیون بی تی یو است.
سالانه ۲۹۶ میلیون تن گاز مایع در جهان تولید می شود و قرار است این رقم تا سال ۲۰۱۸ تا ۹۳٫۵ میلیون تن دیگر افزایش یابد.
