کامبیز درفشی جوان قهرمان تنیس آسیا در دهه ۷۰ میلادی و مربی پیشین تیم ملی ایران پس از مدت‌ها مبارزه با بیماری در سن ۶۱ سالگی درگذشت.
او در سن ۱۹ سالگی به عضویت تیم ملی درآمد و سال ۱۹۷۴ میلادی با همراهی علی مدنی نایب قهرمان بازی‌های آسیایی تهران شد. سال بعد هم با منصور بهرامی ضمن غلبه بر زوج اندونزیایی، مدال طلا را به گردن آویخت.
کامبیز سال ۱۹۷۴ در تورنمنت معتبر تنیس تهران که گیلرمو ویلاس آرژانتینی قهرمان شد، مقابل تام اوکر شکست خورد. سال بعد در جمع ایرانی‌های حاضر در جدول اصلی، عزت‌الله نعمتی به ریچاردسون باخت و عیسی خدایی از خوان ایگناسیو مونتانولا شکست خورد. محرم خدایی مغلوب برتولوچی شد و منصور بهرامی هم در برابر جان جیمز تسلیم شد.
کامبیز درفشی جوان بهترین نتیجه را رقم زد و از سد کارل میلر (آلمان غربی) گذشت. میلر دارای رتبه بیستم جهان بود. درفشی جوان در گام بعدی به لیتو آلوارز آرژانتینی باخت.
سال ۱۹۷۷ درفشی جوان توانست جان جیمز برنده منصور بهرامی را شکست دهد. او در مسیر پیشرفت قرار داشت اما این رقابت‌ها پایان حضور ستارگان تنیس جهان در ایران بود و رقابت‌های سال بعد، به خاطر نا‌آرامی‌های تهران لغو شد.
ایران پست ریاست و دبیری کنفدراسیون تنیس آسیا را از دست داد، همانطور که عناوین قهرمانی‌اش هم دیگر تکرار نشد. حتی هنوز هم در سایت رسمی فدراسیون تنیس ایران، فقط نام و تصاویر مسئولین پس از انقلاب این فدراسیون درج شده است.
سال ۱۳۵۸ به دنبال بازدید جمعی از اعضای شورای انقلاب از مجموعه ورزشی انقلاب تهران، مسابقات تنیس تعطیل شد. حسین شاه حسینی درباره آن بازدید گفته است، اعضای شورای انقلاب، سرخ بودن زمین تنیس را دلیلی بر طاغوتی بودن این ورزش دانسته و حکم به تعطیلی‌اش دادند!
پس از بازگشایی مجدد با رقابتی داخلی تحت عنوان جام انقلاب اسلامی، منصور بهرامی ۲۴ ساله به قهرمانی رسید. او جایزه رقابت‌ها که بلیت پرواز به یونان بود را با بلیت پاریس عوض کرد تا مهاجرت کند. اما کامبیز در وطن ماند.
زوج قهرمان در مسابقات دو نقره آسیا از هم جدا شدند. تنیس ایران سیر قهقهرایی را طی کرد و کشورهای همسایه، هم در کیفیت از ایران پیشی گرفتند و هم عهده‌دار میزبانی رقابت‌های بین‌المللی شدند.
منصور در فرانسه تا عنوان نایب‌قهرمانی دو نفره فرنچ اوپن که یکی از چهار گرنداسلم سال است، پیش رفت. گرچه این بار، کامبیز کنارش نبود و به جای او، اریک وینوگرادسکی از فرانسه بازی می‌کرد. در آن تورنمنت حتی تیم دو نفره آلمان با مایکل استیش «شماره ۲ جهان در سال ۱۹۹۳» نیز حریف بهرامی و زوج فرانسوی‌اش نشد.
منصور پس از بازنشستگی هم از مسیر شهرت خارج نشد و حالا در ۵۹ سالگی از شاخص‌ترین چهره‌های این رشته ورزشی در دنیاست. در تمام مسابقات معتبر، از او برای مسابقه نمایشی دعوت می‌کنند و در جمع همسن و سالانش، بهترین بازیکن دنیاست.
بر دوست و همبازی دوران آغازین جوانی‌اش چه گذشت؟ تنیس در ایران رونقی نداشت. طوری که کامبیز سال ۱۳۶۷ به تیم ملی برگشت و تا شش سال بعد یعنی ۴۰ سالگی، برای تیم ملی بازی کرد. جالب اینکه سال آخر، منصور هم آمد تا زوج قهرمان آسیا با موهای سفید، باز هم به تیم ملی ایران کمک کنند. این بار نه برای قهرمانی در آسیا، بلکه فقط برای رهایی از دسته سوم قاره کهن!
منصور بلافاصله به پاریس برگشت تا در ویمبلدون و یواس اوپن بازی کند. کامبیز عضو تیم عقاب و استقلال بود. استقلالی که در روز مرگ او، مسئولینش نمی‌دانستند یکی از مفاخر باشگاه‌شان بوده.
سال ۱۳۷۶ به عنوان مربی تیم ملی برگزیده شد و چند سالی هم در این مسئولیت باقی ماند. این سال‌های اخیر، خبری از او نبود جز بیماری‌اش. مرداد امسال، شبکه خبر صداوسیما گزارشی از او پخش کرد که چهره تکیده‌اش هیچ شباهتی به قهرمان دیروز نداشت. در آسایشگاه به سر می‌برد و از بی‌توجهی‌ها و بی‌مهری‌ها می‌گفت.
در این گزارش، دبیر سابق فدراسیون تنیس رو به دوربین صداوسیما گفت: جا دارد بیشتر از اینها به «کامبیز درخشانی» توجه شود!
در حالیکه بیمار فراموش شده تنیس ایران، کامبیز درفشی جوان نام داشت و کامبیز درخشانی که دبیر پیشین نام برد، بازیگر جوان سینما و تلویزیون است!
آخرین تصویری که از کامبیز درفشی جوان ستاره قبل و بعد انقلاب تنیس ایران و دارنده نشان طلای آسیا پخش شد همین گزارش بود که با بغض روی تخت آسایشگاه نشسته بود. آخرین پست صفحه منصور بهرامی در شبکه اجتماعی فیسبوک هم سلفی او با جان مک انرو ستاره محبوب آمریکایی است که به اتفاق، می‌خندند.
