پروانه کاظمی به صورت مستقل، چندین قله هشت هزار متری جهان را فتح کرده و نخستین زن در جهان است که در طول یک فصل، صعودی موفقیت‌آمیز به دو قله اورست و لوتسه داشته است.
خانم کاظمی می‌گوید: برای صعود به هیچ قله‌ای حمایتم نکردند. به هر قله‌ای که خواستم صعود کنم تمسخر شدم ولی حمایت ندیدم. می‌گفتند زن‌ها جایی در ارتفاع هشت هزارمتری ندارند اما برای این حرف‌ها اهمیتی قائل نشدم.
او برای جذب اسپانسر در صعود اورست به سازمان‌ها و شرکت‌های دولتی و خصوصی رفت اما هیچکدام حاضر به حمایت نشدند. حتی معاونت بانوان در وزارت ورزش، به او وقت ملاقات نداد!
او سال ۱۳۹۱ به خبرگزاری ایرنا گفته بود: زمانی که دنبال کسب مجوز شورای برون‌مرزی برای صعود بودم، درخواستم را رد کردند. مرا شایسته صعود انفرادی به اورست ندانستند اما زمانی که به موفقیت رسیدم، برای عکس یادگاری به فرودگاه آمدند.
حدود هفت دهه قبل مهری زرافشان نخستین زن ایرانی بود که توانست صعود زمستانی به دماوند را از گرده آلمانی‌های علم‌کوه به نام خود ثبت کند.
پروانه در این باره به خبرگزاری ایسنا گفت: «آن زمان بانوان اروپایی حق عضویت در باشگاه کوهنوردی را نداشتند. ۶۰ سال پیش در ایران این‌گونه فرهنگی حاکم بوده ولی اکنون جای پیشرفت، به طرز وحشتناکی پسرفت داشتیم.»
کاظمی سال‌ها در بدمینتون فعالیت می‌کرد و به عنوان مربی، داور و بازیکن در رقابت‌های لیگ حضور داشت. این ورزش را به دلیل فضایی که بر آن حاکم بود، در سال ۱۳۸۴ رها کرد و برای تمدد اعصاب به کوهنوردی روی آورد.
در این باره به خبرگزاری ایسنا گفت: «در کوه برخلاف بدمینتون ر‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌قا‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بتی وجود نداشت و کسی تو را مجبور به رعایت چارچوب خاصی نمی‌کرد. هرکجا می‌خواستی، راهت را جدا می‌کردی.»
پروانه کوهنوردی را به صورت کوه‌گردی در ۳۵ سالگی آغاز کرد. این سن، برای کسب موفقیت‌های جهانی در کوهنوردی دیرهنگام است. کوهنوردان بزرگ، اغلب از سنین کودکی مشغول کوهپیمایی بوده‌اند.
توچال اولین قله‌ای که صعود کرد. سپس همراه با یک گروه عازم دماوند شد، در حالی که به خاطر عدم شناخت از کوهنوردی حرفه‌ای، لوازم و تجهیزات مناسبی نداشت. می‌گوید وقتی از کولاک شدید در دماوند خارج شدند و پایین آمدند،تازه فهمید کوهنوردی چیست.
سال ۱۳۸۷ عضو باشگاه اسپیلت شد. دو سال بعد قله ۷۵۴۶ متری در غرب چین به نام «موستاق آتا» که به پدر کوه‌های یخی معروف است را فتح کرد. از همانجا بود که به فکر ارتفاعات هشت هزار تایی‌ها افتاد.
بهار ۹۰ یک تیم یازده نفره متشکل از مردان، قصد صعود به ماناسلو از هیمالیا به ارتفاع ۸۱۵۶ متر را داشت. او به عنوان عضو آزاد در کنار آنها راهی نپال شد.
پروانه در این گروه اولین نفری بود که به قله رسید. گرچه این صعود، همراه شد با حادثه‌ای تلخ و مرگ یکی از کوهنوردان اعزامی.
خانم کاظمی به خبرگزاری ایسنا گفت: «در این گروه خیلی مشکل داشتیم، به دلیل عدم فرهنگ کار تیمی، مشکلات زیادی را در طول سفر سپری کردیم. تصمیم گرفتم اگر می‌خواهم آرامشی که به خاطرش به کوه آمدم را حفظ کنم و به وضعیت بدمینتون دچار نشوم، انفرادی به کوهنوردی ادامه دهم.»
پاییز ۹۰ به قله آمادابلام در نپال رفت. صعود به این قله مستلزم مهارت در سنگنوردی و یخنوردی است و در اغلب بخش‌های مسیر، نیاز به طناب ثابت است. صعودی که معمولاً تا حدود دو هفته به طول می‌انجامد.
ولی پروانه بدون هم هوایی و با دست بخیه زده، در سه روز صعود کرد. در این باره می‌گوید: حتی شرپایی که با من بود نفهمید دست من بخیه دارد و من کلی بار نیز حمل می‌کردم. هرکسی آنجا بود گفت تو دیوانه‌ای! اما از دید من این سختی‌ها، لذت کوهنوردی است.
بهار ۹۱ برای صعود اورست و لوتسه اقدام کرد اما اسپانسر نداشت. ۴۵ هزار دلار برای فتح این دو قله نیاز بود که خودش متقبل شد و به موفقیت رسید. می‌گوید اولین زن در دنیاست که این دو قله را در یک فصل صعود کرد.
سال۹۲ «کانگچن جونگا» سومین قله بلند دنیا با ارتفاع ۸۵۸۶ متر را هدف قرار داد: «باز هم هیچکس در ایران از من حمایت نکرد. درصورتی که آقایان کم و بیش حمایت می‌شوند. برخلاف اینکه گفته می‌شود کوهنوردی ورزش روشنفکرهاست، اما بانوان کوهنورد را قبول ندارند!»
اغلب کوهنودان که به قله‌های هشت هزاری صعود می‌کنند، پشت شرپا‌ها حرکت می‌کنند. شرپا‌ها برف کوبی می‌کنند تا کوهنوردان با طناب ثابت، پشت آنها حرکت کنند. اما پروانه در صعود امسال به ماکالو، نه طناب ثابت داشت و نه مسیر برف‌کوبی.
می‌گوید: «کوهنوردان خارجی با تعجب می‌گفتند تو هم شرپا شده بودی و راه را برای ما باز کردی! اگر حتی به قله هم نمی‌رسیدم باز لذت زیادی بردم. یکسال هر هفته تنها به کوه رفتم برای چنین مواقعی.»
او برای جذب اسپانسر در صعود اورست به سازمان‌ها و شرکت‌های دولتی و خصوصی رفت اما هیچکدام حاضر به حمایت نشدند. حتی معاونت بانوان در وزارت ورزش، به او وقت ملاقات نداد!
