این روز‌ها یکى از معتبر‌ترین موزه‌هاى دنیا میزبان آثار یک هنرمند ایرانى است. منیر شاهرودى فرمانفرمائیان، اولین ایرانى است که نمایشگاه جامعی از آثارش در موزه گوگنهایم در شهر نیویورک برگزار شده است. این نمایشگاه با عنوان «امکان بی‌کران» شامل آینه کاری‌ها و طرح‌های هندسی این هنرمند ۹۰ ساله است که او در طول ۴٠ سال خلق کرده است.
منیر شاهرودى در سال ١٣٠١ در قزوین متولد شد. بعد‌ها با خانواده‌اش به تهران رفت و در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران تحصیل کرد. او در زمان جنگ جهانی دوم با کشتی به آمریکا سفر کرد، ساکن نیویورک شد و در دانشگاه کورنل و مدرسه هنر پارسونز ادامه تحصیل داد. خانم شاهرودى با هنرمندان معروف نیویورک همچون اندی وارهول، مارک روتکو و جکسون پولاک آشنا شد و در سال ١٣٣۵ در مراسم افتتاحیه موزه گوگنهایم در نیویورک شرکت کرد. او در سال ١٣٣۶ به تهران بازگشت و با همسر دومش، ابوالبشر فرمانفرمائیان ازدواج کرد و تا انقلاب سال ١٣۵٧ در ایران زندگى کرد. او در این دوران به دیدن بناى شاهچراغ در شیراز رفت و به آینه کارى و نقوش هندسى علاقه‌مند شد. کمى پیش از انقلاب سال ۵٧، منیر شاهرودى با همسرش به آمریکا رفت و تا زمان مرگ او در تبعید ماند. او چند سال پس از مرگ همسرش، در سال ١٣٨٣ به ایران بازگشت و تا امروز به کار هنرى ادامه داده است.
رویا خواجوى حیدرى، از بانیان برگزارى این نمایشگاه، درباره دلیل انتخاب خانم شاهرودى مى‌گوید: «منیر یک مدرنیست خلاق است، در نیویورک زندگى کرده و با مدرنیست‌هاى معروف اینجا مثل اندى وارهول و فرانک استلا معاشرت کرده است. یعنى یک مجموعه کامل است؛ زن، پیشرو، مدرنیست و ایرانى.»
خانم خواجوى مى‌افزاید: «ضمنا او ٩٢ ساله است، یعنى شاید این آخرین بارى باشد که خودش در نمایشگاهش حضور دارد.»
سال‌ها زندگى در ایران و آمریکا، منیر شاهرودى را با فرهنگ و هنر هر دو کشور آشنا کرده است. او آینه‌کارى سنتى اسلامى و ایرانى را با هندسه مدرن ترکیب کرده و سبکى خلاق ابداع کرده که منحصر به خود اوست.
این نمایشگاه یکى از مهم‌ترین نمایشگاه‌هاى ایرانى سال‌هاى اخیر در آمریکاست. بعد از سال‌ها دورى ایران و آمریکا و نبود رابطه سیاسى، کم‌کم درهاى دو کشور به روى هم باز شده و تبادل فرهنگى هنرى، روزبه‌روز بیشتر مى‌شود.
زهرا بنى‌عامریان، نقاش جوان ساکن نیویورک و دانش‌آموخته دانشکده هنرهاى زیباى دانشگاه تهران، معتقد است این نمایشگاه‌ها براى آینده هنر ایران مثبت است چرا که نگاه‌ها را به سمت هنرمندان ایرانى جذب مى‌کند. او مى‌گوید: «اینجا با پیش‌زمینه ذهنى که از ایران دارند، وقتى متوجه ایرانى بودن هنرمند مى‌شوند، خصوصا اگر جوان باشى، گاهى می‌پرسند مگر ایران هم دانشگاه هنر دارد؟ مگر گالرى‌ها در ایران می‌توانند کار کنند؟»
خانم عامریان مى‌افزاید: «و از آنجایى که منیر مدتى بعد از انقلاب را در ایران کار کرده، مردم آمریکا متوجه می‌شوند که به هر حال جریان‌هاى هنرى در ایران فعالند.»
نمایشگاه منیر شاهرودى توسط مدیر موزه هنرهاى معاصر پورتو در کشور پرتقال طراحى و نمایش داده شد. سپس موزه گوگنهایم این مجموعه نفیس را به شهر نیویورک آورد.
شیوا بلاغى، استاد تاریخ هنر خاورمیانه در آمریکا مى‌گوید: «منیر آن سال‌ها که در نیویورک زندگى مى‌کرد هر شب با همسرش از جلوى موزه گوگنهایم رد مى شد. او به من گفته همیشه آرزو داشته در این موزه نمایشگاه بگذارد. حالا بالاخره در ٩٢ سالگى آرزویش برآورده شد.»
منیر شاهرودى در سال ١٣٠١ در قزوین متولد شد. بعد‌ها با خانواده‌اش به تهران رفت و در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران تحصیل کرد. او در زمان جنگ جهانی دوم با کشتی به آمریکا سفر کرد، ساکن نیویورک شد و در دانشگاه کورنل و مدرسه هنر پارسونز ادامه تحصیل داد. خانم شاهرودى با هنرمندان معروف نیویورک همچون اندی وارهول، مارک روتکو و جکسون پولاک آشنا شد و در سال ١٣٣۵ در مراسم افتتاحیه موزه گوگنهایم در نیویورک شرکت کرد. او در سال ١٣٣۶ به تهران بازگشت و با همسر دومش، ابوالبشر فرمانفرمائیان ازدواج کرد و تا انقلاب سال ١٣۵٧ در ایران زندگى کرد. او در این دوران به دیدن بناى شاهچراغ در شیراز رفت و به آینه کارى و نقوش هندسى علاقه‌مند شد. کمى پیش از انقلاب سال ۵٧، منیر شاهرودى با همسرش به آمریکا رفت و تا زمان مرگ او در تبعید ماند. او چند سال پس از مرگ همسرش، در سال ١٣٨٣ به ایران بازگشت و تا امروز به کار هنرى ادامه داده است.
رویا خواجوى حیدرى، از بانیان برگزارى این نمایشگاه، درباره دلیل انتخاب خانم شاهرودى مى‌گوید: «منیر یک مدرنیست خلاق است، در نیویورک زندگى کرده و با مدرنیست‌هاى معروف اینجا مثل اندى وارهول و فرانک استلا معاشرت کرده است. یعنى یک مجموعه کامل است؛ زن، پیشرو، مدرنیست و ایرانى.»
خانم خواجوى مى‌افزاید: «ضمنا او ٩٢ ساله است، یعنى شاید این آخرین بارى باشد که خودش در نمایشگاهش حضور دارد.»
سال‌ها زندگى در ایران و آمریکا، منیر شاهرودى را با فرهنگ و هنر هر دو کشور آشنا کرده است. او آینه‌کارى سنتى اسلامى و ایرانى را با هندسه مدرن ترکیب کرده و سبکى خلاق ابداع کرده که منحصر به خود اوست.
این نمایشگاه یکى از مهم‌ترین نمایشگاه‌هاى ایرانى سال‌هاى اخیر در آمریکاست. بعد از سال‌ها دورى ایران و آمریکا و نبود رابطه سیاسى، کم‌کم درهاى دو کشور به روى هم باز شده و تبادل فرهنگى هنرى، روزبه‌روز بیشتر مى‌شود.
زهرا بنى‌عامریان، نقاش جوان ساکن نیویورک و دانش‌آموخته دانشکده هنرهاى زیباى دانشگاه تهران، معتقد است این نمایشگاه‌ها براى آینده هنر ایران مثبت است چرا که نگاه‌ها را به سمت هنرمندان ایرانى جذب مى‌کند. او مى‌گوید: «اینجا با پیش‌زمینه ذهنى که از ایران دارند، وقتى متوجه ایرانى بودن هنرمند مى‌شوند، خصوصا اگر جوان باشى، گاهى می‌پرسند مگر ایران هم دانشگاه هنر دارد؟ مگر گالرى‌ها در ایران می‌توانند کار کنند؟»
خانم عامریان مى‌افزاید: «و از آنجایى که منیر مدتى بعد از انقلاب را در ایران کار کرده، مردم آمریکا متوجه می‌شوند که به هر حال جریان‌هاى هنرى در ایران فعالند.»
نمایشگاه منیر شاهرودى توسط مدیر موزه هنرهاى معاصر پورتو در کشور پرتقال طراحى و نمایش داده شد. سپس موزه گوگنهایم این مجموعه نفیس را به شهر نیویورک آورد.
شیوا بلاغى، استاد تاریخ هنر خاورمیانه در آمریکا مى‌گوید: «منیر آن سال‌ها که در نیویورک زندگى مى‌کرد هر شب با همسرش از جلوى موزه گوگنهایم رد مى شد. او به من گفته همیشه آرزو داشته در این موزه نمایشگاه بگذارد. حالا بالاخره در ٩٢ سالگى آرزویش برآورده شد.»
