نمودار ساده «بمب ایرانی» که بنیامین نتانیاهو نخست وزیر اسرائیل در دقایق پایانی سخنرانی خود در روز پنجشنبه ششم مهر از تریبون سازمان ملل متحد در شصت و هفتمین مجمع عمومی این سازمان نشان داد، تنها لحظاتی پس از پایان این نطق، چنان فضای مجازی را در آمریکا و جهان غرب به خود مشغول کرد که رسانه‌های معتبر بین‌المللی نیز نتوانستند از این موج واکنش‌ها غافل بمانند.
جفری گلدبرگ روزنامه نگار نشریه مهم سیاسی آمریکایی آتلانتیک در توییتر خود چنین نوشت: «خب، حالا دیگر رسمیت دارد؛ نتانیاهو متوجه نیست که دارد چکار می‌کند؛ او همین حالا این مسئله اصلی را به یک طنز مبدل کرد».
جفری گلدبرگ پس از لحظاتی در توییت دوم نوشت «درست به این دلیل که برنامه هسته‌ای ایران یک تهدید جدی برای اسرائیل است، انتخاب کاربرد بمب نقاشی شده برای توضیح این مسئله، یک فکر بد است».
جفری گلدبرگ همچنین در توییت خود، بمب نتانیاهو را با صندلی خالی که کلینت ایستوود در جریان همایش ماه گذشته جمهوریخواهان در شهر تامپا در ایالت فلوریدا برای بیان حمایت از میت رامنی نامزد این حزب در انتخابات پیش روی ریاست جمهوری آمریکا در یک نمایش به کار برد، مقایسه کرد.
در نمایش چند دقیقه‌ایکه کلینت ایستوودِ هشتاد و چند ساله با صدایی لرزان در آن همایش جمهوریخواهان داشت، او ظاهراً از این صندلی خالی به جای باراک اوباما استفاده کرد تا «بی‌عملی» رئیس جمهوری آمریکا را در پیشبرد هدف‌های مهم برای این کشور، نشان دهد و بگوید که اوباما و یک صندلی خالی هر دو بی‌عمل هستند؛ گفت‌و‌گو با این صندلی خالی موجب تمسخرهای بسیاری در آمریکا شد.
روزنامه بریتانیایی گاردین نیز که سخنرانی نتانیاهو را مستقیماً از وبسایت خود پخش می‌کرد، در زمانی که نتانیاهو با ماژیک قرمز رنگ خط را بروی نمودار کشید، با لحنی طنز آمیز نوشت «پس اینکه یک مقام اسرائیلی پیش از این سخنرانی گفته بود که نتانیاهو در نطق خود در سازمان ملل خط قرمز را برای برنامه هسته‌ای ایران تعیین خواهد کرد، معلوم شد که آن مقام شوخی نکرده بود».
ساعاتی پس از این نوشته گاردین، خانم هریت شروود نیز در نظر دیگری در این روزنامه نوشت: خط قرمزی که نتانیاهو کشید، آن هدفی را که او می‌خواست تأمین نکرد؛ نتانیاهو واقف بود که دولت اوباما یکباره روی خوشی به او نشان نخواهد داد اما این کار نتانیاهو در یاد‌ها باقی خواهد ماند؛ اما نه از نوعی که او درنظر داشت؛ زیرا دستکم از نوع واکنش‌هایی که در فضای مجازی بیان شده است، او موجب استهزاء علیه خود شده است».
خانم شروود که در گذشته نیز بار‌ها رویه نتانیاهو را مورد انتقادهای تند قرار داده است، در این مقاله گاردین افزوده و نوشت: نتانیاهو مانند معلم علوم یک مدرسه ابتدایی خاصِ دانش آموزان کندذهن، این نقش ساده را برای القای خطر بمب هسته‌ای ایران و خطی که نباید از آن عبور کرد، نشان داد».
نویسنده گاردین با یادآوری اینکه نتانیاهو در پیشبرد روند صلح با فلسطینی‌ها هیچ موفقیتی نداشته است، نوشت نتیجه این بی‌عملی او در مورد صلح این است که حداقل بمب نقاشی شده‌اش پیروز شده است.
روزنامه بریتانیایی دیلی تلگراف نیز نوشته است که از این سخنرانی نتانیاهو تنها همین نقاشی و خط کشیدن او با ماژیک در یاد‌ها باقی می‌ماند.
اما سردبیر آتلانتیک، گاردین و دیلی تلگراف در نگاه طنزآمیز خود به نمودار نتانیاهو تنها نبوده‌اند؛ دو ساعت پس از پایان نطق نتانیاهو، نویسنده واشینگتن پست نیز در وبسایت این روزنامه در مقاله‌ای با عنوان «نتانیاهو و بمب لونی تیونز» (Looney Tunes) نوشت «اینکه یک شوخی ساده را به یک مسئله جدی مبدل می‌کنند، همیشه جذاب است و کمدین‌ها و فرهیختگان که همیشه به من می‌خندند، این بار متوجه می‌شوند که دیگر حق با من است». لونی تیونز یک چهره کارتونی مشهور برای آمریکایی‌هاست.
نویسنده واشینگتن پست این را هم نوشته است که اگر نتانیاهو بدون تأمل کافی این نقاشی بسیار ساده و انتزاعی را انتخاب کرده باشد، به یک گزینه ترحم انگیز روی آورده است زیرا در دنیای امروز که اینترنت سطح آگاهی‌های همگانی را بالا برده است، او با این نقاشی، انتخابی کرده که برای زمان جهالت خوب می‌بود، اما اگر با تأمل و عمد زیاد این نقاشی را با خود آورد که با کشیدن خط قرمز آن را در سازمان ملل تکمیل کند، پس با ظرافت بسیار باید گفت که او بلاهت کرده است و هنرمندان کارتونیست را در همه جای جهان تحقیر کرده است».
نویسنده واشینگتن پست نوشته است: تنها در کارتون‌های ابلهانه‌ای که شاید مردی سبیلو باید چنین بمب احمقانه‌ای را پرتاب کند، با این نقاشی رقابت می‌کنند؛ آخر حتی از نوع نقاشی‌های «کلیپ آرت» (نمودارهای گرافیکی در برنامه‌های کامپیوتری) نیست بلکه از نوع نقاشی‌های «ویندینگ» است (نمودارهای گرافیکی بسیار ابتدایی که به نامه‌های الکترونیکی خود هنگام چت با دوستان وخانواده به کار می‌بریم).
نیویورک تایمز نیز این بخش از سخنان نتانیاهو را برجسته کرد که او از رویکرد باراک اوباما که تأکید کرد که آمریکا نخواهد گذاشت که ایران هسته‌ای شود، قدردانی کرد اما این روزنامه مهم حامی اوباما نیز نوشت «نتانیاهو حتی بمبی را به سبک کارتون‌ها نقاشی کرد تا نشان دهد که چشم اسرائیلی‌ها چگونه پیشرفت برنامه هسته‌ای ایران را می‌بیند».
شبکه تلویزیونی سی. ان. ان نیز نتانیاهوی ماژیک بدست را بازیگری در صحنه «نمایش تئا‌تر» نامید.
وبسایت آمریکایی «دیلی بیست» نیز نوشته بود که خط نتانیاهو دقیقاً در جایی که می‌خواست، کشیده نشد بلکه او خط را جایی گذاشت که بالا‌تر از اورانیوم غنی شده نود درصدی بود و این یعنی اینکه ایران از نظر نتانیاهو حتی مجاز است که تا نود درصدهم اورانیوم را تغلیظ کند».
حتی شبکه تلویزیونی فاکس نیوز نیز که حامی میت رامنی، دوست نزدیک نتانیاهو است، در وبسایت خود، خطاب به کاربرانش نوشت «فهمیدی؟».
بنظر می‌رسد که شبکه فاکس نیوز که مخالف باراک اوباما است، خواسته است که از کاربران خود بپرسد حالا با این توضیح ساده‌ای که نتانیاهو ارائه کرده است، آیا افکار عمومی آمریکا سرانجام درک می‌کنند که خطر یک ایران هسته‌ای چقدر جدی است؛ خطری که به باور فاکس نیوز دولت کنونی آمریکا نتوانسته است آن را به سادگی برای مردم آمریکا ترسیم کند.
جفری گلدبرگ روزنامه نگار نشریه مهم سیاسی آمریکایی آتلانتیک در توییتر خود چنین نوشت: «خب، حالا دیگر رسمیت دارد؛ نتانیاهو متوجه نیست که دارد چکار می‌کند؛ او همین حالا این مسئله اصلی را به یک طنز مبدل کرد».
جفری گلدبرگ پس از لحظاتی در توییت دوم نوشت «درست به این دلیل که برنامه هسته‌ای ایران یک تهدید جدی برای اسرائیل است، انتخاب کاربرد بمب نقاشی شده برای توضیح این مسئله، یک فکر بد است».
جفری گلدبرگ همچنین در توییت خود، بمب نتانیاهو را با صندلی خالی که کلینت ایستوود در جریان همایش ماه گذشته جمهوریخواهان در شهر تامپا در ایالت فلوریدا برای بیان حمایت از میت رامنی نامزد این حزب در انتخابات پیش روی ریاست جمهوری آمریکا در یک نمایش به کار برد، مقایسه کرد.
در نمایش چند دقیقه‌ایکه کلینت ایستوودِ هشتاد و چند ساله با صدایی لرزان در آن همایش جمهوریخواهان داشت، او ظاهراً از این صندلی خالی به جای باراک اوباما استفاده کرد تا «بی‌عملی» رئیس جمهوری آمریکا را در پیشبرد هدف‌های مهم برای این کشور، نشان دهد و بگوید که اوباما و یک صندلی خالی هر دو بی‌عمل هستند؛ گفت‌و‌گو با این صندلی خالی موجب تمسخرهای بسیاری در آمریکا شد.
روزنامه بریتانیایی گاردین نیز که سخنرانی نتانیاهو را مستقیماً از وبسایت خود پخش می‌کرد، در زمانی که نتانیاهو با ماژیک قرمز رنگ خط را بروی نمودار کشید، با لحنی طنز آمیز نوشت «پس اینکه یک مقام اسرائیلی پیش از این سخنرانی گفته بود که نتانیاهو در نطق خود در سازمان ملل خط قرمز را برای برنامه هسته‌ای ایران تعیین خواهد کرد، معلوم شد که آن مقام شوخی نکرده بود».
ساعاتی پس از این نوشته گاردین، خانم هریت شروود نیز در نظر دیگری در این روزنامه نوشت: خط قرمزی که نتانیاهو کشید، آن هدفی را که او می‌خواست تأمین نکرد؛ نتانیاهو واقف بود که دولت اوباما یکباره روی خوشی به او نشان نخواهد داد اما این کار نتانیاهو در یاد‌ها باقی خواهد ماند؛ اما نه از نوعی که او درنظر داشت؛ زیرا دستکم از نوع واکنش‌هایی که در فضای مجازی بیان شده است، او موجب استهزاء علیه خود شده است».
خانم شروود که در گذشته نیز بار‌ها رویه نتانیاهو را مورد انتقادهای تند قرار داده است، در این مقاله گاردین افزوده و نوشت: نتانیاهو مانند معلم علوم یک مدرسه ابتدایی خاصِ دانش آموزان کندذهن، این نقش ساده را برای القای خطر بمب هسته‌ای ایران و خطی که نباید از آن عبور کرد، نشان داد».
نویسنده گاردین با یادآوری اینکه نتانیاهو در پیشبرد روند صلح با فلسطینی‌ها هیچ موفقیتی نداشته است، نوشت نتیجه این بی‌عملی او در مورد صلح این است که حداقل بمب نقاشی شده‌اش پیروز شده است.
روزنامه بریتانیایی دیلی تلگراف نیز نوشته است که از این سخنرانی نتانیاهو تنها همین نقاشی و خط کشیدن او با ماژیک در یاد‌ها باقی می‌ماند.
اما سردبیر آتلانتیک، گاردین و دیلی تلگراف در نگاه طنزآمیز خود به نمودار نتانیاهو تنها نبوده‌اند؛ دو ساعت پس از پایان نطق نتانیاهو، نویسنده واشینگتن پست نیز در وبسایت این روزنامه در مقاله‌ای با عنوان «نتانیاهو و بمب لونی تیونز» (Looney Tunes) نوشت «اینکه یک شوخی ساده را به یک مسئله جدی مبدل می‌کنند، همیشه جذاب است و کمدین‌ها و فرهیختگان که همیشه به من می‌خندند، این بار متوجه می‌شوند که دیگر حق با من است». لونی تیونز یک چهره کارتونی مشهور برای آمریکایی‌هاست.
نویسنده واشینگتن پست این را هم نوشته است که اگر نتانیاهو بدون تأمل کافی این نقاشی بسیار ساده و انتزاعی را انتخاب کرده باشد، به یک گزینه ترحم انگیز روی آورده است زیرا در دنیای امروز که اینترنت سطح آگاهی‌های همگانی را بالا برده است، او با این نقاشی، انتخابی کرده که برای زمان جهالت خوب می‌بود، اما اگر با تأمل و عمد زیاد این نقاشی را با خود آورد که با کشیدن خط قرمز آن را در سازمان ملل تکمیل کند، پس با ظرافت بسیار باید گفت که او بلاهت کرده است و هنرمندان کارتونیست را در همه جای جهان تحقیر کرده است».
نویسنده واشینگتن پست نوشته است: تنها در کارتون‌های ابلهانه‌ای که شاید مردی سبیلو باید چنین بمب احمقانه‌ای را پرتاب کند، با این نقاشی رقابت می‌کنند؛ آخر حتی از نوع نقاشی‌های «کلیپ آرت» (نمودارهای گرافیکی در برنامه‌های کامپیوتری) نیست بلکه از نوع نقاشی‌های «ویندینگ» است (نمودارهای گرافیکی بسیار ابتدایی که به نامه‌های الکترونیکی خود هنگام چت با دوستان وخانواده به کار می‌بریم).
نیویورک تایمز نیز این بخش از سخنان نتانیاهو را برجسته کرد که او از رویکرد باراک اوباما که تأکید کرد که آمریکا نخواهد گذاشت که ایران هسته‌ای شود، قدردانی کرد اما این روزنامه مهم حامی اوباما نیز نوشت «نتانیاهو حتی بمبی را به سبک کارتون‌ها نقاشی کرد تا نشان دهد که چشم اسرائیلی‌ها چگونه پیشرفت برنامه هسته‌ای ایران را می‌بیند».
شبکه تلویزیونی سی. ان. ان نیز نتانیاهوی ماژیک بدست را بازیگری در صحنه «نمایش تئا‌تر» نامید.
وبسایت آمریکایی «دیلی بیست» نیز نوشته بود که خط نتانیاهو دقیقاً در جایی که می‌خواست، کشیده نشد بلکه او خط را جایی گذاشت که بالا‌تر از اورانیوم غنی شده نود درصدی بود و این یعنی اینکه ایران از نظر نتانیاهو حتی مجاز است که تا نود درصدهم اورانیوم را تغلیظ کند».
حتی شبکه تلویزیونی فاکس نیوز نیز که حامی میت رامنی، دوست نزدیک نتانیاهو است، در وبسایت خود، خطاب به کاربرانش نوشت «فهمیدی؟».
بنظر می‌رسد که شبکه فاکس نیوز که مخالف باراک اوباما است، خواسته است که از کاربران خود بپرسد حالا با این توضیح ساده‌ای که نتانیاهو ارائه کرده است، آیا افکار عمومی آمریکا سرانجام درک می‌کنند که خطر یک ایران هسته‌ای چقدر جدی است؛ خطری که به باور فاکس نیوز دولت کنونی آمریکا نتوانسته است آن را به سادگی برای مردم آمریکا ترسیم کند.
