پس از یکسال زندگی در ایستگاه فضایی بین المللی، اسکات کلی فضانورد ناسا ۲ اینچ (۵.۰۸ سانتی‌متر) بلند‌تر شده در حالیکه برادر دوقلوی او در زمین قدش ثابت مانده است..
به گزارش سی‌ان‌بی‌سی، یکی از اهداف اصلی این ماموریت مطالعه درباره این موضوع بود که تا چه اندازه انسان‌ها می‌توانند از لحاظ بدنی، ذهنی و روحی در سفرهای بلندمدت فضایی دوام بیاورند.
اسکات کلی که بیش از هر فضانورد آمریکایی دیگری در فضا بوده است می‌گوید به طور کلی احساس بسیار خوبی دارد. امتیاز منحصر به‌فردی که او به پزشکان ناسا داده است برادر همسان دوقلویش مارک است که او هم پیش از این فضانورد ناسا بوده است.
مقایسه این دوقلو‌ها به محققان کمک خواهد کرد هرگونه تغییر ژنتیکی را که ممکن اس در فضا رخ داده باشد، مشخص کنند.
اسکات در آخرین ویدئوکنفرانس خبری‌اش در ایستگاه فضایی گفت که در حال تجربه مشکلاتی در بینایی‌اش است که پدیده‌ای عادی و متداول است که برای فضانوردان رخ می‌دهد. هرچند، نهایتاً پس از آزمایش‌های پزشکی مشخص می‌شود که اقامت یک ساله او در فضا چه تأثیری رویش داشته است.
او گفت اغلب فضانوردان مجبور می‌شوند عینک‌های خود را چند ماه پس از شروع ماموریتشان در فضا عوض کنند.
برای حدود یک سال اسکات کلی از پاهای خود برای راه رفتن استفاده نکرد و به جای آن در ایستگاه فضایی شناور بود. در گذشته، فضانوردان پس از بازگشت به زمین با مشکل استخوان‌های شکننده و عضلات ضعیف مواجه بودند.
اما امروزه، محققان با تجویز انجام فعالیت‌های سخت مرتب برای فضانوردان این تاثیرات مضر را کاهش داده‌اند. اسکات گفت در ایستگاه فضایی ۲ تا ۲.۵ ساعت در روز با استفاده از دوچرخه و ترد میل ورزش می‌کرد.
واشینگتن پست نیز به نقل از اندرو فینبرگ از دانشکده پزشکی دانشگاه جانز هاپکینز می‌گوید: «واضح است که این یک نمونه کوچک است. بنابراین، ما واقعا به دنبال این نیستیم که دقیقا اسکات و مارک چگونه در عرض یک سال متفاوت شدند. فینبرگ این سخنان را پیش از سفر فضایی اسکات عنوان کرد و گفت از منظر آماری اعتبار ندارد که بگوییم تفاوت بین آنها باید در اثر این سفر فضایی بوده باشد.»
البته فینبرگ در مورد اینکه آیا تفاوت محیطی باعث تغییرات ژنتیکی می‌شود یا نه، می‌گوید اگر اتفاقی پس از سفر اسکات بیفتد به اینصورت که چیزی در طول سفر زیاد شود و پس از بازگشت به زمین به حالت نرمال برگردد، این چیزی را ثابت نمی‌کند اما به هر حال موضوعی جالب توجه است.
این امیدواری وجود دارد که دانشمندان روشی برای محافظت از فضانوردانی که به مریخ فرستاده می‌شوند، بیابند. احتمال می‌رود سفر به مریخ که نزدیک‌ترین سیاره به زمین است ۹ ماه در مسیر رفت و همین زمان در مسیر برگشت طول بکشد.
ماه مارس گذشته، فینبرگ گفت ناسا در حال کار بر روی این پروژه‌ای است که بزرگ‌ترین پروژه در نوع خود در طول تاریخ تمدن است. «آنها در حال تبدیل بشر از گونه‌ای زمین زیست به گونه‌ای فضانورد هستند. روزی بشر به گونه‌ای تبدیل خواهد شد که توانایی سکونت در دیگر سیاره‌ها را داشته باشد. ممکن است صد سال طول بکشد تا انسان بر روی مریخ زندگی کند. این یک تلاش چند نسلی است».
