ابراهیم رئیسی، رئیس جمهوری ایران، که در مسکو به سر می‌برد همزمان با حمله به سیاست‌های آمریکا، ناتو را به «ریاکاری» متهم کرد.
آقای رئیسی که برای دیدار با ولادیمیر پوتین، همتای روس خود، به این کشور سفر کرده، در جریان یک سخنرانی در مجلس دومای روسیه، سیاست تحریم را «یکی از شکل‌های رایج سلطه‌گری جدید» معرفی و واشینگتن را متهم کرده که «ادعا می‌کند» به دلیل فعالیت هسته‌ای تهران، تحریم‌ها بر ایران را افزایش داده است.
وی فعالیت‌های هسته‌ای ایران را «قانونی و تحت نظارتِ مستمر»ِ آژانسِ بین‌المللی انرژیِ اتمی عنوان کرده و گفت که «واقعیت» تحریم ایران، «فشار دشمنان» بر «پیشرفت ایران» است.
ابراهیم رئیسی در بخش دیگری از اظهارات خود، به سازمان پیمان آنلانتیک شمالی (ناتو) نیز تاخته و این سازمان را متهم کرده «به دنبال نفوذ در حوزههای جغرافیایی مختلف، با پوششهای جدید است که منافع مشترک کشورهای مستقل را با تهدید مواجه می‌کند.»
وی در روسیه که از مخالفان ناتو به شمار می‌رود، افزود: «ترویج حکومت‌های غربگرا و مقابله با دموکراسیهای مستقل و مبتنی بر هویت و سنتهای ملی، بخشی از پروژههای ناتو فرهنگی است که بیانگر ریاکاری موجود در این الگویِ رفتاریِ در حالِ افول، میباشد.»
مقام‌های جمهوری اسلامی به دلیل مخالفت‌های غرب بر فعالیت‌های هسته‌ای و بلندپروازی‌های منطقه‌ای ایران، روز به روز بیشتر به دامان روسیه و چین پناه می‌برند.
سفر رئیسی و هیئت بلندپایه ایرانی به مسکو با این که با مخالفت‌های صریحی در داخل مواجه شده، اما از سوی جمهوری اسلامی و رسانه‌های حامی آن به شدت مورد حمایت و تقدیر قرار گرفته است.
حسین امیرعبداللهیان، وزیر خارجه ایران نیز در تشریح دستاوردهای این سفر که به طور گسترده در رسانه‌های هوادار نظام پوشش داده شده، گفته وزرای خارجه دو کشور مکلف به تهیه یک «نقشه راه ۲۰ ساله» شده‌اند.
وی از ملاقات زودهنگام با همتای روس خود برای تعیین برنامه کاری در راستای این برنامه ۲۰ ساله خبر داده، اما جزئیات بیشتری از این نقشه بیان نکرده است.
این خبر در شرایطی اعلام می‌شود که به تازگی انتشار خبر عملیاتی شدن سند محرمانه همکاری ۲۵ ساله ایران و چین خبرساز شده و انتقادات بسیاری را برانگیخته است.
نزدیک شدن جمهوری اسلامی به چین و روسیه که با شعار «نه شرقی، نه غربی» به قدرت رسید، انتقادهای بسیاری را در داخل ایران برانگیخته است.
مقام‌های جمهوری اسلامی تلاش می‌کنند روسیه فعلی را از روسیه دوران تزاری جدا کنند و به این ترتیب، مشکلات تاریخی میان دو کشور را نادیده بگیرند.
