علی جلالیان، پدر زینب جلالیان، روز چهارشنبه در مصاحبه با رادیوفردا گفت که از وضعیت این زندانی سیاسی کرد پس از آن که روز دوشنبه هفته جاری از زندان کرمانشاه با خانواده‌اش تماس گرفته هیچ اطلاعی ندارد.
در روزهای گذشته خبرهایی مبنی بر انتقال خانم جلالیان از زندان کرمانشاه به مکانی نامعلوم منتشر شده بود.
علی جلالیان، پدر او، در پاسخ به سوال خبرنگار رادیوفردا گفت که روز دوشنبه با دخترش تلفنی صحبت کرده و پس از آن اطلاعی از او ندارد.
زینب جلالیان متولد ۱۳۶۱ است و از آذرماه ۱۳۸۶ با حکم حبس ابد، سنگین‌ترین حکم در میان زندانیان سیاسی زن، در زندان به سر می‌برد.
او سال ۸۸ به اتهام محاربه با عضویت در گروه پژاک به اعدام محکوم شده بود که، به گفته وکیلش، با یک درجه تخفیف و با عفو رهبری این حکم تبدیل به حبس ابد شد.
خانواده خانم جلالیان در استان آذربایجان‌غربی زندگی می‌کنند و او در زندان شهر خوی در نزدیکی محل سکونت خانواده‌اش زندانی بود، اما طی چند ماه گذشته چندین بار به زندان‌های دیگر منتقل شده و مقامات قضایی و سازمان زندان‌ها تاکنون هیچ توضیح رسمی از وضعیت او و دلیل انتقال چندباره نداده‌اند.
در اردیبهشت‌ماه سال جاری این زندانی سیاسی کرد به زندان قرچک ورامین منتقل شد و تیرماه در حالی به زندان کرمان و سپس زندان کرمانشاه منتقل شد که در اعتراض به این انتقال‌ها در اعتصاب غذا به سر می‌برد و خواستار بازگشت به زندان خوی، نزدیک محل سکونت خانواده‌اش بود.
بر اساس تبصره یک ماده ۲۳۴ آئین‌نامه سازمان زندان‌ها، این سازمان «باید ترتیبی اتخاذ نماید که محکومان با درخواست شخصی در نزدیک‌ترین زندان محل سکونت خانواده خود تحمل کیفر نمایند».
علی جلالیان روز چهارشنبه به رادیوفردا گفت که همچنان با مرخصی دخترش مخالفت می‌کنند و هیچ توضیحی هم درباره علت این مخالفت نمی‌دهند.
زینب جلالیان بیش از ۱۳ سال است بدون مرخصی در زندان به سر می برد. این در حالی است که بر اساس آئین‌نامه سازمان زندان‌ها، محکومان بیش از ۱۵ سال و حبس ابد با گذراندن حداقل سه سال از مدت محکومیت می‌توانند از مرخصی استفاده کنند.
امیرسالار داوودی، وکیل خانم جلالیان که از آبان ۱۳۹۷ با حکم ۱۵ سال زندان قابل اجرا و ۱۱۱ ضربه شلاق در زندان به سر می‌برد، پیش از بازداشت به کمپین بین‌المللی حقوق بشر گفته بود که مرخصی موکلش را منوط به مصاحبه تلویزیونی کرده‌اند و افرادی از وزارت اطلاعات و سپاه، همچنان از موکلش می‌خواهند مقابل دوربین بنشیند و علیه خود مصاحبه کند.
به گفته آقای داوودی مسئله این است که «نگاه‌شان به زینب نگاه امنیتی است و فکر می‌کنند که احتمالاً باید امتیازات لازم را از زینب بگیرند. فکر می‌کنند به قدر کافی باید زینب را خلع سلاح کنند به زعم خودشان و بعد موجبات آزادی‌اش را فراهم کنند».
پدر خانم جلالیان در این باره گفته بود: «گفتند آدم سیاسی است برای همین مرخصی نمی‌دهیم، بعد خودشان چند بار گفتند سند آماده کن برای مرخصی. آماده کردیم اما دروغ گفتند و مرخصی ندادند. می‌رویم دادگاه پیگیری، می‌گویند برو به جهنم، چرا آمدی. دختر را از بیست سالگی تا الان، سیزده سال است در زندان نگه داشته‌اند و یک روز هم مرخصی ندادند خب، حالش خراب می‌شود دیگر. حالش خیلی خراب است.»
شبکه حقوق بشر کردستان به تازگی به نقل از یک منبع آگاه گزارش داده که ریه‌های خانم جلالیان پس از ابتلا به کرونا در زندان قرچک و عدم رسیدگی پزشکی دچار آسیب جدی شده و در این مدت به صورت مداوم سرفه می‌کند و دچار مشکل شدید تنفسی شده است.
در این مدت همچنین به دلیل التهاب چشم راست وضعیت بینایی وی نیز بار دیگر دچار مشکل شده است.
به گفته همین منبع آگاه، «از زمان انتقال زینب جلالیان به زندان‌های کرمان و کرمانشاه به دلیل بستن دست‌بند و پابند به این زندانی و بر زمین کشیدن وی توسط ماموران امنیتی، مچ دست و پای وی به شدت مصدوم شده و همچنان نشانه‌ی‌های زخم و کبودی روی دست و پای او مشهود است».
