مسعود اسکویی، گویندهٔ پیشکسوت دنیای ورزش که صدای متفاوتش در خاطرهٔ چند نسل از ایرانیان نشسته است، چهارشنبه ۱۲ اردیبهشت در ۸۵ سالگی درگذشت.
او که به‌دلیل شکستگی پا و لگن در بیمارستان لاله تهران جراحی شده بود، چند هفتهٔ اخیر را در بخش مراقبت‌های ویژه تحت‌نظر قرار داشت، اما نهایتاً مرگ بر او چیره شد.
ایرج ادیب‌زاده، روزنامه‌نگار، گوینده و مفسر ورزشی ساکن فرانسه و از همکاران مسعود اسکویی در دوران پیش از انقلاب، در گفت‌وگو با رادیوفردا جنبه‌هایی از زندگی او را شرح داده است.
اسکویی ۹ سال پیش که در چنین روزهایی که به‌طور ویژه مهمان برنامهٔ نود عادل فردوسی‌پور شده بود، گفت از سال ۱۳۴۵ تا ۱۳۶۰ هم مجری اخبار سیاسی بود و هم اخبار و گزارش‌های ورزشی.
با این حال سابقهٔ ۵۷ سال گزارشگری و فعالیت او بیشتر در رادیو رقم خورد. رشتهٔ تخصصی خودش والیبال بود، اما به‌جز کشتی، که آن را حیطهٔ عطاءالله بهمنش می‌دانست، اغلب رشته‌های ورزشی را هم گزارش می‌کرد؛ از فوتبال گرفته تا تنیس و اتومبیل‌رانی.
اسکویی از سال ۱۳۴۵، یک سال پیش از تأسیس تلویزیون ملی ایران، به استخدام این سازمان درآمد و پس از چندین سال گویندگی خبر، نخستین بار با گزارش بازی دوستانهٔ فوتبال بین تیم‌های پرسپولیس و کویت که سال ۱۳۵۰ در کویت برگزار شد، وارد عرصهٔ گزارشگری شد.
خودش در این باره چنین گفته بود:
«در کویت به همراه آقای بهمنش گزارش تهیه می‌کردم. ایشان اسامی فوتبالیست‌ها را روی کاغذ مقابل من گرفته بودند. یک ربع خودشان گزارش می‌دادند و پنج دقیقه من. تخصص اصلی‌ام والیبال است، ولی چون آن زمان تعداد کسانی که گزارش ورزش می‌کردند کم بود، فوتبال هم گزارش می‌کردم. مجبور بودیم همهٔ ورزش‌ها غیر از کشتی را گزارش کنیم. کشتی‌ها را خود آقای بهمنش گزارش می‌کرد، اما بعدها کارمان تخصصی‌تر شد و اولین گزارشگر تنیس در ایران شدم. اولین گزارشگر سوارکاری در ایران هم هستم. اولین گزارشگری اتومبیل‌رانی در ایران را هم انجام دادم. والیبال هم که رشتهٔ تخصصی خودم است و اولین گزارشگر والیبال هم هستم.»
از سال ۱۳۶۰ او از تلویزیون به رادیو رفت و هرچند مدتی در شبکهٔ دوم سیما و اوایل دههٔ ۸۰ در شبکهٔ پنج (شبکه تهران) و نیز شبکهٔ جام‌جم هم فعالیت کرد، اما پایگاه اصلی‌اش رادیو بود و تا پایان عمر هم به رادیو وفادار ماند.
مسعود اسکویی دورهٔ تخصصی تهیه‌کنندگی و گزارشگری را پیش از انقلاب ۵۷ در کشورهای اروپایی گذرانده بود و در سال ۱۳۷۱ نیز در کلاس تخصصی گزارشگری فینگلی، مدرس استرالیایی، شرکت کرده بود.
روایت خود او دوره‌های ویژه‌ای که برای حرفه‌اش گذرانده بود:
«۹ آذر ۴۵ استخدام تلویزیون شدم. تلویزیون هم اول فروردین ۴۶ تازه راه‌اندازی شد. حین کار به مدت سه سال آقای پیمان که خدا رحمتش کند برای ما کلاس گذاشت. این کلاس‌ها شامل زبان انگلیسی و فرانسه، ادبیات فارسی و کارهای گویندگی و گزارشگری بود. سه سال سر کلاس رفتیم. تمام گوینده‌ها اعم از خانم و آقا در این کلاس شرکت کردیم. بعد از سه سال من را به گروه ورزش فرستادند و قرار شد ما را به خارج از کشور بفرستند تا دوره ببینیم.
یک سال را در تلویزیون ZDF آلمان گذراندم. در این مدت دورهٔ تهیه کنندگی برنامهٔ ورزشی را گذراندم. قبل از هر کاری در انستیتوی گوته، زبان آلمانی خواندیم و بعد آلمان رفتیم و به اتفاق محمد بزرگ‌نیا دوره دیدیم. این دوره‌ها شامل همه چیز بود؛ خصوصاً این‌که آن روزها تلویزیون تازه رنگی شده بود و خیلی مهم بود که مقابل دوربین چه چیزی بپوشیم. به ما آموزش دادند که موقع خبرخوانی چه لباسی باید پوشید و موقع تهیهٔ گزارش چه لباسی.»
همکاران قدیمی مسعود اسکویی یکی از شاخصه‌های او در اجرا‌را ارائه گزارش مسابقات ورزشی بدون داشتن نگاه جانبدارانه عنوان می‌کردند. اسکویی در مصاحبه‌های رسانه‌ها با خودش همواره به ایرانی بودن و عشق به کارش تأکید می‌کرد تا جایی که هنگام سال تحویل امسال نیز به‌رغم کهولت سن و بیماری باز هم پشت میکروفن رادیو نشست.
با همهٔ این اوصاف، آن‌چه از مسعود اسکویی برای شنوندگان میلیونی‌اش در ایران به یادگار مانده، صدای خاص و پرجاذبهٔ او است که در ترکیب با تأکیدش بر ادای درست و روشن کلمات جلوه‌ای بارزتر می‌یافت.
