«یک مادر و یک معلم دادخواهم، معلمی بودم که پس از ۲۹ سال خدمت صادقانه در آموزش و پرورش سرانجام با شلیک به جمجمه پسرم از من قدردانی کردند»
این جمله ناهید شیرپیشه، مادر پویا بختیاری از کشته‌شدگان اعتراضات آبان ۹۸ است. او حالا به اتهام دادخواهی به تبعید رفته و بیش از هفت ماه است که در یک سلول انفرادی کوچک در زنجان هر روز از جانش کاسته می‌شود.
فشارهای روانی که بر او روا می‌دارند، اما فقط محدود به تحقیر و تحمل زندان انفرادی نیست، ناهید شیرپیشه در تمام این مدت حق هواخوری هم نداشته و از تماس تلفنی هم محروم بوده است.
او به دختر و برادرانش نیز گفته بهتر است که برای ملاقات‌های چند هفته یک باری که اجازه‌اش داده می‌شود نیز به دیدنش نروند. خانواده ناهید شیرپیشه همگی ساکن کرج هستند و او نگران حوادث جاده‌ای است و هر پیشامد دیگری که او طاقتش را ندارد.
پوران ناظمی فعال سیاسی در تهران در گفت‌وگو با رادیو فردا از ظلمی که بر ناهید شیرپیشه رفته است می‌گوید:
«ناهید شیرپیشه هیچ وقت سیاسی نبوده. او همیشه یک داده خواه بوده. مادری است که جلو خودش مغز بچه‌اش را متلاشی کردند. دو سال و نیم، سه سال، هر چه این زن دادخواهی کرد و پرسید که چه کسی این کار را کرد؟ برای چی این کار را کردید؟ کسی پاسخگو نبود و متاسفانه با آن شیوه زشت و شرم‌آور به خانه‌اش ریختند و بازداشتش کردند، و بعد هم با برنامه‌ریزی در زندان از سوی یک زندانی با جرایم عادی به قصد خفگی مورد ضرب و شتم و فشار در ناحیه گلو قرار گرفت.»
ناهید شیرپیشه در آبان ماه ۱۴۰۱، درست زمانی که قرار بود به دلیل بیماری با قرار وثیقه و برای درمان از زندان آزاد شود، به زندان انفرادی در زنجان منتقل شد. پوران ناظمی در مورد وضعیت او می‌گوید:
«وضعیت ناهید شیرپیشه بسیار اسفبار است. ما نمی‌خواهیم که او آزاد شود، لااقل او را از انفرادی بیرون بیاورید. چرا هیچ کس نپرسید به چه اتهامی او را هشت ماه در سلول انفرادی نگه داشته‌اند؟ حقش بود کسانی که ذره‌ای به انسانیت اعتقاد دارند، ذره‌ای به قانون اعتقاد دارند و حتی طرفداران خود حکومت اعتراض کنند. این رفتار نه انسانی است، نه اسلامی است، نه اخلاقی و نه قانونی. ناهید شیرپیشه، کسی که به آن شکل پسرش را از دست داده، حالا دچار بیماری‌های مختلف از جمله بیماری‌های روحی و افسردگی شده و اگر واقعاً امروز برایش کاری نکنیم، او با عذاب و مرگی تدریجی از دست می‌رود.»
ناهید شیرپیشه بارها به صراحت گفته است تنها با ادامه آرمان پویاست که فکر می‌کند «مادر خوبی» است و به «خون» پسرش «خیانت» نکرده است.
خانم شیرپیشه در ۱۴ آذر ۹۸ یک ماه بعد از کشته شدن پویا بختیاری به رادیوفردا گفته بود مقامات جمهوری اسلامی «از خشم من و از آه من باید بترسند»، «نه تسلیت می‌پذیرم، نه دلجویی‌شان را».
او در این مصاحبه تأکید کرد که خون یک پسر ۲۷ ساله برای مادرش با هیچ چیز قابل جبران نیست و «اگر کسی هم بخواهد آن را جبران کند، فقط مردم ایران هستند که راه او را ادامه می‌دهند».
پویا بختیاری، متولد سال ۱۳۷۱، در دومین روز از اعتراض به افزایش قیمت بنزین در سال ۹۸ هدف گلوله قرار گرفت و پیش از رسیدن به بیمارستان جان باخت.
اعتراضات آبان ۹۸ که در ابتدا واکنشی به گران شدن ناگهانی قیمت بنزین بود، به‌سرعت تغییر جهت داد و جمهوری اسلامی را نشانه گرفت و با سرکوب شدید حکومت روبه‌رو شد.
پویا بختیاری ۲۷ ساله مهندس برق بود، اما به شعر، خوش‌نویسی و تاریخ ایران دلبسته بود.
از پویا بختیاری چند ویدیو در جریان اعتراضات سال ۹۸ به جامانده است؛ ویدیوهایی که در آنها او راوی اعتراضات مردمی است. از جمله ویدیویی در غروب روز ۲۵ آبان ماه که در آن می‌گوید: «من هم پسر کسی هستم»؛ جمله‌ای که به نماد اعتراضات ۹۸ تبدیل شد.
علاوه بر پدر و مادر پویا بختیاری که در حال حاضر هر دو در زندان به سر می‌برند، سایر اعضای خانواده او نیز در بیش از دو سال گذشته بارها مورد آزار، اذیت، تهدید و بازجویی قرار گرفته‌اند.
