تنها در چند روز کوتاه، در انسداد راه‌های ارتباطی، در آن خاموشی مرگبار اینترنت و در بی‌خبری جهان، با شلیک مستقیم به سر معترضان، به بدن شهروندان، بی‌پرواتر از همیشه در نمایش خشونت برهنه و عریان، با رگبار در خیابان، تک‌تیرانداز بر بام، ادوات زرهی در جاده و نشانه رفتن پناه‌بردگان به نیزار با تیربارهای جنگی، با هزار و پانصد کشته به روایت رویترز، آبان ۹۸ برای بسیاری تبدیل به یک نقطه عطف شد؛
به آن بزنگاه تاریخی که برای خیلی‌ها یک خط فاصل پررنگ در تعاریف و باورهای سیاسی کشید تا گفتمان اعتراض را دستخوش تحولی بنیادین کند.
تحولی که از سال‌های قبل آغاز شده بود، در دی‌ماه ۹۶ بروز و ظهور گسترده یافت و در آن آبان خونین کار را برای خیلی‌ها یکسره کرد.
میراث آبان ۹۸ برای گفتمان اعتراضی در ایران چه بود و چه تاثیری بر فضای اعتراضات خیابانی داشت؟ آیا این اعتراضات سراسری تاثیری بر توازن قوا بین نیروهای سرنگونی‌طلب و خواهان «اصلاحات» داخلی داشت؟
