«حزب دموکرات های چپ» که بخش عمده بازماندگان حزب کمونيست ايتاليا، مهم ترين حزب کمونيست اروپای غربی را در بر می گرفت، يکشنبه در کنگره ای فوق العاده که در شهر فلورانس برگزار شد تصميم به انحلال خود گرفت.
«دموکرات های چپ» مهم ترين حزب ائتلاف دولتی ميانه و چپ زيتون به رهبری رومانو پرودی است.
اين حزب در هفته های آينده اقدام به تشکيل سازمان سياسی جديدی با نام «حزب دموکرات» خواهد کرد که اعضای يکی ديگر از احزاب «ائتلاف زيتون» را نيز در برخواهد گرفت.
يکشنبه در شهر رم کنگره فوق العاده «حزب گل مينا» نيز که دموکرات مسيحی های سابق را در برمی گيرد تصميم به انحلال خود گرفت تا در ساختمان حزب دموکرات يا کمونيست های سابق هم گام شود.
با تشکيل حزب دموکرات، ايتاليا گام ديگری در جهت دو قطبی شدن سياست برخواهد داشت، هرچند که در پارلمان اين کشور احزاب کوچک و اقليت ها چون گذشته حضور خواهند داشت.
اقليت «دموکرات ها چپ» که مخالف تشکيل حزب دموکرات، تلاش دارد امکانات تشکيل حزب چپ گرای جديدی با مشارکت دو حزب کمونيست ديگری که در پارلمان که در «ائتلاف زيتون» حضور دارند را فراهم کند.
احزاب «کمونيست های ايتاليا» و «احيای کمونيستی» شايد بتواند با بازماندگان «دموکرات های چپ» به توافق رسيده و در يک حزب ادغام شوند.
اتحاد نيروهای ميانه و چپ در «حزب دموکرات» نيروهای ميانه و راست را در مقابل دو راهی قرار داده است.
رهبر اپوزيسيون سيلويو برلوسکونی معتقد است احزاب ائتلاف خانه آزادی ها يعنی «اتحاد دموکرات های مسيحی»، «حزب اتحاد ملی»، «حزب اتحاد شمال» و «زنده باد ايتاليا» نيز بايد در اقدامی مشابه در يک سازمان ادغام شده تا در انتخابات آينده بتوانند با حزب دموکرات رقابت کنند.
سيلويو برلوسکونی معتقد است در صورتی که نيروهای ميانه و راست نيز چون رقبای ميانه و چپ شان در حزب واحدی جمع نشوند هيچ گونه شانسی برای پيروزی در انتخابات سال ۲۰۰۹ ميلادی نخواهند داشت.
در صورتی که سيلويو برلوسکونی بتواند «حزب خلق» را که از سال ها پيش در مد نظر دارد به وجود آورد، ايتاليا نيز چون برخی از کشورهای اروپايی ديگر خواهد توانست روند دو قطبی شدن سياست را بپيمايد و از اين طريق ثبات دولتی را تامين کند.
البته در ايتاليا برخی از گروه ها چون سوسياليست ها، سبزها، احزاب قومی و بخشی از ميانه روهای کاتوليک به هيچ وجه قصد صرف نظر از استقلال سياسی کنونی و ادغام در دو قطب «محافظه کار» و «ترقی خواه» را ندارند.
کارشناسان سياسی هم با خوشبينی به اين تلاش های دو قطبی می نگرند و معتقدند «حزب دموکرات» و «حزب خلق» بر خلاف بريتانيا و يا اسپانيا و آلمان با در نظر گرفتن تفاوت های ايدئولوژيک گروهای تشکيل دهنده شان، نخواهند توانست مرحله ائتلاف انتخاباتی را پشت سر گزارده و به دو حزب واقعی تبديل شوند.
