کره شمالی کشوری با معادن اورانيوم، در سال ۱۹۶۵، در حدود ۴۰ سال پيش، صاحب يک راکتور تحقيقی ساخت شوروی سابق شد.
در اوايل دهه ۱۹۷۰ ميلادی، کره شمالی ظرفيت اين راکتور را بالا برد و راکتور دوم را ساخت.
در سال ۱۹۷۷، پيونگ يانگ برای نخستين بار موافقت کرد که بازرسان آزانس بين المللی انرژی اتمی، از راکتور هسته ای اين کشور بازديد کنند.
در دهه ۱۹۸۰ ميلادی، کره شمالی تاسيسات جديدی برای فراوری مواد لازم برای توليد سلاح هسته ای از سوخت هسته ای ايجاد کرد.
در سال ۱۹۸۵، پس از کشف سومين راکتور هسته ای کره شمالی توسط منابع اطلاعاتی آمريکا، کره شمالی پيمان منع گسترش تسليحات هسته ای را امضا کرد.
در سال ۱۹۹۰، منابع اطلاعاتی آمريکا از طريق تصاوير ماهواره ای، تجهيزاتی را کشف کردند که حکايت از توانايی کره شمالی در فراوری پلوتونيوم از سوخت هسته ای داشت.
در سال ۱۹۹۲، دو سال بعد، زير فشارهای جهانی، کره شمالی قرارداد پادمان منع گسترش تسليحات هسته ای را امضا کرد و بازرسان اژانس بين المللی انرژی اتمی از تجهيزات هسته ای اين کشور بازديد کردند.
با اين حال چند ماه بعد در ژانويه سال ۱۹۹۳، کره شمالی از ورود بازرسان به تاسيسات هسته ای اعلام نشده خود جلوگيری کرد.
در نتيجه بحران ايجاد شده، کره شمالی تلاش کرد از پيمان منع گسترش تسليحات هسته ای خارج شود.
در سال ۱۹۹۴، دولت بيل کلينتون رييس جمهوری وقت آمريکا اعلام کرد که فراوری پلوتونيوم خط قرمز است و اقدام اين چنينی کره شمالی می تواند باعث تحريک يک اقدام نظامی شود.
کره شمالی خارج شدن از پيمان منع گسترش تسليحات هسته ای را به تعويق انداخت و مذاکره دو جانبه ميان کره شمالی و دولت کلينتون از سر گرفته شد.
ادامه اين مذاکرات به توافق های چارچوب مشخص در سال ۱۹۹۴ انجاميد که بر اساس آن کره شمالی از مجموعه برنامه های هسته ای خود چشم پوشيد و قرار شد به ازای آن سوخت غير هسته ای و دو راکتور هسته ای آب سبک دريافت کند.
با اين حال آژانس بين المللی انرژی اتمی، از توليد ۲۴ کيلوگرم پلوتونيوم توسط کره شمالی خبر داد. منابع اطلاعاتی آمريکا گفتند از اين ميزان پلوتونيوم، می توان سه بمب پلوتونيوم بيست کيلو تنی توليد کرد.
تا پايان دوره رياست جمهوری بيل کلينتون و سال اول رياست جمهوری جرج بوش، پسماند سوخت هسته ای راکتورهای کره شمالی در انباری زير نظر آژانس بين المللی انرژی اتمی نگه داری می شد.
در نوامبر سال ۲۰۰۱، دو ماه پس از حمله های تروريستی يازدهم سپتامبر به واشنگتن و نيويورک، کارشناسان اطلاعاتی آمريکايی نتيجه گرفتند که کره شمالی ساخت نيروگاهی برای غنی سازی اورانيوم را آغاز کرده است.
بدين ترتيب کره شمالی توافق چارچوب سال ۱۹۹۴ را که بر اساس آن بايد برنامه هسته ای خود را کنار می گذاشت، نقض کرده بود.
در ۲۹ ژانويه ۲۰۰۳، جرج بوش رييس جمهوری آمريکا کره شمالی، ايران و عراق را محور شرارت خواند و گفت رژيم های اين سه کشور و متحدان آنها، خطری برای صلح جهانی محسوب می شوند.
در دهم ژانويه ۲۰۰۳، آمريکا توافق سال ۱۹۹۴ با کره شمالی را به طور رسمی پايان داد.
کره شمالی بازرسان آژانس را از اين کشورر اخراج و اعلام کرد که فعاليت های فراوری پلوتونيوم را از سر می گيرد و از پيمان منع گسترش تسليحات هسته ای خارج می شود.
در نيمه دوم سال ۲۰۰۳، مذاکرات شش جانبه ميان آمريکا، کره جنوبی، کره شمالی، روسيه، چين و ژاپن آغاز شد.
اين در حالی بود که کره شمالی خواستار مذاکرات دو جانبه با آمريکا و دريافت تضمين امنيت از اين کشور بود.
در فوريه سال ۲۰۰۵، کره شمالی اعلام کرد که سلاح هسته ای در اختيار دارد و گفت برای دفاع از خود در مقابل سياست های دولت بوش، سلاح هسته ای توليد کرده است.
در نهم اکتبر سال ۲۰۰۶، کره شمالی اعلام کرد که انفجار هسته ای موفقيت آميزی را انجام داده است.
پس از انفجار هسته ای کره شمالی، کشورهای جهان، يک صدا، اين آزمايش را محکوم کرد.
شورای امنيت سازمان ملل متحد، تحريم های جديدی را عليه کره شمالی اعمال کرد.
دوشنبه هجدهم دسامبر، دور تازه گفت و گوهای شش جانبه آمريکا، روسيه، چين، ژاپن، کره شمالی و کره جنوبی بر سر برنامه هسته ای کره شمالی که به مدت ۱۳ ماه متوقف شده بود، از سر گرفته شد.
کره شمالی خود را يک قدرت هسته ای می داند و می گويد به ازای دست برداشتن از برنامه توليد سلاح هسته ای بايد همه تحريم های سازمان ملل متحد و آمريکا عليه کره شمالی، لغو شود.
