شیمون پرز، رییس جمهوری پیشین اسرائیل چهارشنبه هفتم مهر ماه در بیمارستانی در تل آویو درگذشت.
پیشتر در روز سه شنبه راسنه های اسرائیل گزارش داده بودند که خانواده و بستگان آقای پرز دعوت شدند که با او در بیمارستان «شیبا» در تل آویو «وداع» کنند.
جراحان مغز در این بیمارستان پیشتر به رسانه‌ها گفته بودند که «آسیب وارده به مغز پرز غیر قابل جبران است.»
رسانه‌های اسرائیل گزارش داده اند که نظر به وخامت شدید حال آقای پرز، دولت و مردم این کشور خود را برای هر احتمالی در مورد اعلام پایان حیات شیمون پرز آماده کرده اند.
شیمون پرز، ۹۳ ساله، دو هفته پیش در حال سخنرانی برای مخترعان فن آوری‌های مدرن احساس ناراحتی کرد و خود به تنهایی به بیمارستانی در تل آویو رفت اما در آنجا دچار خونریزی و سکته مغزی شد.
با وجود سن بالا و خونریزی شدید مغزی این سیاستمدار، حال او در روزهای بعد کمی بهبود یافته بود.
در همین حال،«خمی پرز» پسر ارشد شیمون پرز گفته بود خانواده ممکن است ناچار شود تا «تصمیمات سخت» را اتخاذ کند.
چند ماه پیش از خونریزی مغزی، آقای پرز بخاطر برخی نارسایی قلبی بستری شد و هر بار به کار خود در ریاست «مرکز شیمون پرز» بازگشته و فعالیت‌هایش را در دیدار با رهبران جهانی ادامه داد.
رسانه‌های اسرائیل خبر داده بودند در دو هفته اخیر شمار زیادی از رهبران جهانی در تماس با خانواده آقای پرز جویای احوال او بودند.
شیمون پرز یک دوره هفت ساله در سالهای ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۴ رییس جمهوری بود که آخرین مقام رسمی او محسوب می شد.
آقای پرز چند بار نخست وزیر، بارها وزیر امور خارجه، وزیر دفاع، وزیر اقتصاد و دارایی و پست‌های دیگر بوده است.
شیمون پرز بیش از ۷۵ سال سابقه فعالیت سیاسی دارد؛ تلاش‌های سیاسی را پیش از موجودیت اسرائیل آغاز کرده بود.
شیمون پرز، برنده جایزه صلح نوبل در سال ۱۹۹۴ میلادی، قدیمی‌ترین سیاستمدار زنده در جهان در سالهای اخیر محسوب می شد.
زندگی شیمون پرز
او در سال ۱۹۲۳ با نام اصلی «شمعون پرسکی» در شهرک «ویشنبا» در کشور لهستان بدنیا آمد؛ محل زادگاه او اکنون بخشی از خاک جمهوری بلا روس است.
او کودکی و نوجوانی‌اش را با چوپانی گذراند؛ بعدها در زمان دریافت جایزه نوبل صلح به رویاهایش در دوران چوپانی اشاره کرد.
پدر او، اسحاق پرسکی بازرگانی متوسط در خرید و فروش چوب بود. شیمون پرسکی به تنهایی و با بدرقه پدربزرگ مذهبی‌اش که راو بود به سرزمینی که یهودیان جوان تلاشگر اروپایی برای استقلال کشوری برای یهودیان در آن تلاش می کردند، مهاجرت کرد.
شیمون پرز با نام جدید دیدگاههایش را در اواخر دهه سی و اوائل دهه چهل میلادی در نشریات عبری زبان سرزمین تحت قیمومیت بریتانیا چاپ می کرد.
شیمون پرز در کنار کارهایی مانند شیردوشی برای کسب درآمد، در میان سیاستمداران آن زمان نیز به فعالیت پرداخت به گونه‌ای که بلافاصله بعد از استقلال اسرائیل، در دفتر داوید بن گوریون، اولین نخست وزیر اسرائیل، به کار پرداخت.
او در سن کمتر از سی سالگی معاون وزیر دفاع شد؛ او را از پایه گذاران کوره اتمی اسرائیل می دانند؛ خود وی در سالهای گذشته در این باره گفت، همینکه هنوز توان اتمی اسرائیل در ابهام عامدانه است، یک توان بازدارندگی بزرگ است.
شیمون پرز همواره رقیب اسحاق رابین رهبر حزب کارگر بود و همیشه انتخابات را به او می باخت.
آقای پرز برای اولین بار در دهه هشتاد میلادی در دولت وحدت ملی با شرکت حزب رقیب لیکود به رهبری اسحاق شامیر، نخست وزیر شد.
شیمون پرز معمار اصلی صلح با سازمان آزادیبخش فلسطین و قبولاندن آن به اسحاق رابین در سال ۱۹۹۳ بود.
بخاطر توافق صلح اسرائیل با فلسطینی ها، پرز در کنار رابین و یاسر عرفات برنده جایزه صلح نوبل سال ۱۹۹۴ شد.
بعد از کشته شدن رابین در پاییز ۱۹۹۵ بدست یک دانشجوی افراطی یهودی، پرز مدتی نخست وزیر شد. در آوریل ۱۹۹۶ در دوران نخست وزیری موقت در حالی که بمبگذاری‌های انتحاری شدیدی در اسرائیل از سوی حماس انجام می شد، ماجرای کشته شدن ۱۱۳ لبنانی در دهکده «کفر قنا» د ادامه درگیری‌های جنوب لبنان، نام شیمون پرز را درگیر کرد.
پرز انتخابات بعدی را با وجود تلاطم جامعه اسرائیل در پی قتل یار صلحش اسحاق رابین، به بنیامین نتانیاهو باخت.
شیمون پرز از طرفداران نزدیکی به مردم ایران و «جدا کردن حساب مردم فرهیخته و دارای تمدن باستانی ایران از حساب دولتمردان جمهوری اسلامی ایران بود».
