ششمين دوره جام جهانی فوتبال زنان در آلمان برگزار شد و با يک شگفتی بزرگ، يعنی قهرمانی ژاپن به پايان رسيد.
در جمع تيم های آسيايی که در فوتبال زنان فعاليت می کنند، چه آن هايی که به جام جهانی راه يافتند و چه تيم هايی که در مرحله مقدماتی اين مسابقات که جام ملت های آسيا در سال ۲۰۱۰ بود حذف شدند، همگی به فراخور موقعيتشان، سهمی از جام خبرساز جهانی داشتند.
آن ها که در جام حاضر بودند، رويارويی با بزرگان فوتبال اروپا و آمريکا را تجربه کردند.
تيم هايی که به جام نرسيدند نيز تجارب ارزنده ای از مراحل مقدماتی کسب کردند و با زير ذره بين بردن جام جهانی، خود را مهيای دور بعدی اين رقابت ها خواهند کرد.
کما اين که ژاپنی ها نيز ۱۸ سال قبل، مقابل تيم آمريکا در حد حريف تمرينی هم نبودند و ۹-۰ به آن ها باختند. اما گام به گام پيش آمدند و سرانجام، جام جهانی را تصاحب کردند.
در زير، مروری شده است بر سهم تيم های آسيايی از جام جهانی ۲۰۱۱ فوتبال زنان در آلمان.
ژاپن: تيمی که حتی قهرمان جام ملت های آسيا هم نشده بود، در جام جهانی ۲۰۱۱ به جام قهرمانی دست يافت. مکزيک، نيوزلند، آلمان، سوئد و آمريکا تيم هايی بودند که يکی پس از ديگری مقابل نمايندگان شايسته آسيا تسليم شدند.
کره شمالی: قهرمان جام ملت های آسيا، در جام جهانی در گروه دشواری قرار گرفته بود. گروهی که آمريکا و سوئد، تيم های دوم و سوم اين رقابت ها در آن حضور داشتند.
تيم سختکوش کره شمالی با يک تساوی بدون گل مقابل کلمبيا، در رده سوم گروهش قرار گرفت.
استراليا: پيروزی مقابل نروژ و گينه و شکست ۱-۰ مقابل برزيل، استراليا را به عنوان تيم دوم راهی مرحله يک چهارم نهايی کرد.
نايب قهرمان جام ملت های آسيا، با شکست مقابل سوئد از راهيابی به نيمه نهايی بازماند.
تيم های تايلند، ميانمار، کره جنوبی، ويتنام و چين نيز اگرچه راهی جام جهانی نشدند، اما به مرحله نهايی جام ملت های آسيا که رقابت های گزينشی برای همين مسابقات بود راه پيدا کردند.
اما سهم ايران از اين مسابقات چه بود و از هيجان جام جهانی فوتبال زنان، چه دستاوردی نصيب فوتبال زنان ايران شد؟
مريم مجد عکاس و پگاه آهنگرانی بازيگر سينما که می خواستند از محل برگزاری رقابت ها، عکس بگيرند و گزارش تهيه کنند، بدون محاکمه و تفهيم اتهام راهی زندان شدند.
مريم مجد تا پايان رقابت های جام جهانی، نه در استاديوم های آلمان که پشت ميله های زندان ماند و خانواده اش مدت ها از وضعيت او بی اطلاع بودند.
پگاه آهنگرانی هم قرار بود از جام جهانی فوتبال زنان برای بخش فارسی دويچه وله، گزارش هايی را تهيه کند.
اما او نيز پيش از خروج از ايران روانه زندان شد و علاقمندانش به جای لذت بردن از خواندن گزارش های او در جام جهانی، حالا گزارش های تاييد شده و تاييد نشده از وضعيت نامناسب او در زندان را می خوانند.
لااقل به خاطر همسرتان اعتراض کنيد
مجيد وارث کارشناس ورزشی است که در دهه های ۵۰ و ۶۰ به عنوان گزارشگر رقابت های فوتبال و کشتی در صداوسيمای ايران فعاليت می کرد.
او همچنين اولين مجری برنامه ورزش و مردم بود که به باور بسياری از علاقمدان ورزش، بهترين دوران اين برنامه در سال های مجريگری وارث رقم خورد.
وارث که اينک تهيه کنندگی و اجرای برنامه ورزشی گزارشگر را برعهده دارد، بارها به نقد وضعيت فوتبال زنان در ايران پرداخته و به ممانعت از ورود آن ها به ورزشگاه ها اشاره کرده است.
او که حتی فيملی نيز در اين باره ساخته، درباره جام جهانی زنان می گويد: «آن چه در مسابقات فوتبال زنان ديدم، بيش از پيش، نه تنها ضعف‌ها و مسائل ورزش ما که معضلات جامعه ما را به من ياد آوری کرد. اين که ورزش ما در قياس با کشورهای ديگر، کجاست و به کجا می رود.»
وارث خود در پاسخ به اين سوال می گويد: «واقعاَ خجالت آور است که زنان ژاپنی، مکزيکی، و گينه استوايی هنر خود را در مقابل هزاران تماشاگر و ميليون‌ها بيننده تلويزيون به نمايش گذشتند اما در کشور ما زنان را حتی به ورزشگاه‌ها راه نمی دهند.»
به عقيده آقای وارث، تنها نکته مثبتی که به نظر می آيد اين است که حالا اکثريت مردان ايرانی هم به نوعی رفتن به ورزشگاه ها را تحريم کرده اند.
بازی های آسيايی ۱۹۷۴ تهران، مسابقات جهانی کشتی ۱۹۸۱ اسکوپيه، داربی های تهران، جام ملت های آسيا در سال ۱۹۸۰، بازی های آسيايی ۱۹۸۲ دهلی و المپيک ۲۰۰۰ سيدنی فقط تعدادی از رقابت های مهم پر شماری است که وارث برای راديو و تلويزيون ايران گزارش کرده است.
او می گويد: «در شگفتم که جامعه ورزش ما، مقصودم آن هايی هستند که فعلاً در مشاغل مختلف از پول مردم حقوق می گيرند، حتی به خاطر خواهر يا همسر خود هم که شده کوچک ترين اعتراضی نمی کنند. غافل از اين که حتی برای پيشرفت ورزش مردان هم که شده، حضور زنان در همه فعاليت‌های ورزشی واجب است.»
بسياری از گزارشگران ورزشی که پس از دهه ۶۰ وارد اين عرصه شدند، وارث را الگوی خود معرفی می کردند. او درباره جام جهانی فوتبال زنان و نقش و سهم رسانه های ايران می گويد؛ رسانه‌‌ها و به خصوص صدا و سيما در همه برنامه‌های ورزشی اش بايد شرمنده باشد که به جای خبر از ورزش بانوان، در بهترين برنامه اش به دنبال دعوای دايی و کاشانی است.
مجید وارث در این گفت وگو با طرح اين پرسش ادامه می دهد: «يعنی می شود در اين ورزش مردانه، مردی پيدا شود که به فکر حقوق زنان باشد؟ هر چند که برخی از زنان حقوق بگير مثل فريده شجاعی تنها به فکر حقوق خود هستند.»
اين پيشکسوت گزارشگران ورزشی که دقايقی از فينال جام جهانی فوتبال زنان بين آمريکا و ژاپن را نيز به صورت زنده گزارش کرده است؛ در پايان گفت: « اميدوارم بعضی از اين به اصطلاح اسطوره‌ها و پهلوان پنبه های فوتبال ما، به خصوص آن ها که دختر دار هستند، بفهمند که دختران آن ها هم حق دارند به ورزشگاه بروند، آن ها هم حق دارند به جام جهانی بروند.»
در جمع تيم های آسيايی که در فوتبال زنان فعاليت می کنند، چه آن هايی که به جام جهانی راه يافتند و چه تيم هايی که در مرحله مقدماتی اين مسابقات که جام ملت های آسيا در سال ۲۰۱۰ بود حذف شدند، همگی به فراخور موقعيتشان، سهمی از جام خبرساز جهانی داشتند.
آن ها که در جام حاضر بودند، رويارويی با بزرگان فوتبال اروپا و آمريکا را تجربه کردند.
تيم هايی که به جام نرسيدند نيز تجارب ارزنده ای از مراحل مقدماتی کسب کردند و با زير ذره بين بردن جام جهانی، خود را مهيای دور بعدی اين رقابت ها خواهند کرد.
کما اين که ژاپنی ها نيز ۱۸ سال قبل، مقابل تيم آمريکا در حد حريف تمرينی هم نبودند و ۹-۰ به آن ها باختند. اما گام به گام پيش آمدند و سرانجام، جام جهانی را تصاحب کردند.
در زير، مروری شده است بر سهم تيم های آسيايی از جام جهانی ۲۰۱۱ فوتبال زنان در آلمان.
ژاپن: تيمی که حتی قهرمان جام ملت های آسيا هم نشده بود، در جام جهانی ۲۰۱۱ به جام قهرمانی دست يافت. مکزيک، نيوزلند، آلمان، سوئد و آمريکا تيم هايی بودند که يکی پس از ديگری مقابل نمايندگان شايسته آسيا تسليم شدند.
کره شمالی: قهرمان جام ملت های آسيا، در جام جهانی در گروه دشواری قرار گرفته بود. گروهی که آمريکا و سوئد، تيم های دوم و سوم اين رقابت ها در آن حضور داشتند.
تيم سختکوش کره شمالی با يک تساوی بدون گل مقابل کلمبيا، در رده سوم گروهش قرار گرفت.
استراليا: پيروزی مقابل نروژ و گينه و شکست ۱-۰ مقابل برزيل، استراليا را به عنوان تيم دوم راهی مرحله يک چهارم نهايی کرد.
نايب قهرمان جام ملت های آسيا، با شکست مقابل سوئد از راهيابی به نيمه نهايی بازماند.
تيم های تايلند، ميانمار، کره جنوبی، ويتنام و چين نيز اگرچه راهی جام جهانی نشدند، اما به مرحله نهايی جام ملت های آسيا که رقابت های گزينشی برای همين مسابقات بود راه پيدا کردند.
اما سهم ايران از اين مسابقات چه بود و از هيجان جام جهانی فوتبال زنان، چه دستاوردی نصيب فوتبال زنان ايران شد؟
مريم مجد عکاس و پگاه آهنگرانی بازيگر سينما که می خواستند از محل برگزاری رقابت ها، عکس بگيرند و گزارش تهيه کنند، بدون محاکمه و تفهيم اتهام راهی زندان شدند.
مريم مجد تا پايان رقابت های جام جهانی، نه در استاديوم های آلمان که پشت ميله های زندان ماند و خانواده اش مدت ها از وضعيت او بی اطلاع بودند.
پگاه آهنگرانی هم قرار بود از جام جهانی فوتبال زنان برای بخش فارسی دويچه وله، گزارش هايی را تهيه کند.
اما او نيز پيش از خروج از ايران روانه زندان شد و علاقمندانش به جای لذت بردن از خواندن گزارش های او در جام جهانی، حالا گزارش های تاييد شده و تاييد نشده از وضعيت نامناسب او در زندان را می خوانند.
لااقل به خاطر همسرتان اعتراض کنيد
مجيد وارث کارشناس ورزشی است که در دهه های ۵۰ و ۶۰ به عنوان گزارشگر رقابت های فوتبال و کشتی در صداوسيمای ايران فعاليت می کرد.
او همچنين اولين مجری برنامه ورزش و مردم بود که به باور بسياری از علاقمدان ورزش، بهترين دوران اين برنامه در سال های مجريگری وارث رقم خورد.
وارث که اينک تهيه کنندگی و اجرای برنامه ورزشی گزارشگر را برعهده دارد، بارها به نقد وضعيت فوتبال زنان در ايران پرداخته و به ممانعت از ورود آن ها به ورزشگاه ها اشاره کرده است.
او که حتی فيملی نيز در اين باره ساخته، درباره جام جهانی زنان می گويد: «آن چه در مسابقات فوتبال زنان ديدم، بيش از پيش، نه تنها ضعف‌ها و مسائل ورزش ما که معضلات جامعه ما را به من ياد آوری کرد. اين که ورزش ما در قياس با کشورهای ديگر، کجاست و به کجا می رود.»
وارث خود در پاسخ به اين سوال می گويد: «واقعاَ خجالت آور است که زنان ژاپنی، مکزيکی، و گينه استوايی هنر خود را در مقابل هزاران تماشاگر و ميليون‌ها بيننده تلويزيون به نمايش گذشتند اما در کشور ما زنان را حتی به ورزشگاه‌ها راه نمی دهند.»
به عقيده آقای وارث، تنها نکته مثبتی که به نظر می آيد اين است که حالا اکثريت مردان ايرانی هم به نوعی رفتن به ورزشگاه ها را تحريم کرده اند.
بازی های آسيايی ۱۹۷۴ تهران، مسابقات جهانی کشتی ۱۹۸۱ اسکوپيه، داربی های تهران، جام ملت های آسيا در سال ۱۹۸۰، بازی های آسيايی ۱۹۸۲ دهلی و المپيک ۲۰۰۰ سيدنی فقط تعدادی از رقابت های مهم پر شماری است که وارث برای راديو و تلويزيون ايران گزارش کرده است.
او می گويد: «در شگفتم که جامعه ورزش ما، مقصودم آن هايی هستند که فعلاً در مشاغل مختلف از پول مردم حقوق می گيرند، حتی به خاطر خواهر يا همسر خود هم که شده کوچک ترين اعتراضی نمی کنند. غافل از اين که حتی برای پيشرفت ورزش مردان هم که شده، حضور زنان در همه فعاليت‌های ورزشی واجب است.»
بسياری از گزارشگران ورزشی که پس از دهه ۶۰ وارد اين عرصه شدند، وارث را الگوی خود معرفی می کردند. او درباره جام جهانی فوتبال زنان و نقش و سهم رسانه های ايران می گويد؛ رسانه‌‌ها و به خصوص صدا و سيما در همه برنامه‌های ورزشی اش بايد شرمنده باشد که به جای خبر از ورزش بانوان، در بهترين برنامه اش به دنبال دعوای دايی و کاشانی است.
مجید وارث در این گفت وگو با طرح اين پرسش ادامه می دهد: «يعنی می شود در اين ورزش مردانه، مردی پيدا شود که به فکر حقوق زنان باشد؟ هر چند که برخی از زنان حقوق بگير مثل فريده شجاعی تنها به فکر حقوق خود هستند.»
اين پيشکسوت گزارشگران ورزشی که دقايقی از فينال جام جهانی فوتبال زنان بين آمريکا و ژاپن را نيز به صورت زنده گزارش کرده است؛ در پايان گفت: « اميدوارم بعضی از اين به اصطلاح اسطوره‌ها و پهلوان پنبه های فوتبال ما، به خصوص آن ها که دختر دار هستند، بفهمند که دختران آن ها هم حق دارند به ورزشگاه بروند، آن ها هم حق دارند به جام جهانی بروند.»
