در ساعات بامدادی روز جمعه هيجدهم مرداد ماه و همزمان با آغاز مسابقات المپيک در پکن نيروهای نظامی گرجستان به منطقه جدائی خواه اوستيای جنوبی حمله کردند وکنترل شهر تسخينوالی، مرکز اوستيای جنوبی را به دست گرفتند.
اين اقدام گرجستان با واکنش شديد روسيه مواجه شد و نيروهای روسی در حمايت از جدايی طلبان اوستيايی و تحت عنوان تامين امنيت نيروهای صلح بان و اتباع روسيه عازم اين منطقه شدند. جدايی طلبان اوستيای جنوبی در سال ۲۰۰۶، با برگزاری يک همه پرسی، استقلال اين منطقه را از از گرجستان اعلام کردند، اما هيچ يک از کشورهای جهان اعلام موجوديت اين کشور جديد را به رسميت نشناخته است.
نيروهای نظامی روسيه با بمباران بنادر و مراکز، به گفته روسيه، نظامی گرجستان، نيروهای نظامی گرجستان را وادار به عقب نشينی و ترک اوستيای جنوبی کردند.
اکنون و تقريبا ده روز پس از آغاز درگيريها، نيروهای نظامی روسيه در عمق خاک گرجستان مستقر شده اند و به رغم توافق روسيه و گرحستان بر سر آتش بس، دولت گرجستان اعلام کرده است که نيروهای روسی قصد تصرف تفليس پايتخت اين کشور را دارند. روسيه اما مي گويد قصد تصرف تفليس را ندارد واستقرار نيروهايش در گرجستان در خددمت ايجاد يک کمربند امنيتی به دور منطقه جدائی طلب اوستيای جنوبی است.
جامعه جهانی و به ويژه کشورهای ايالات متحد آمريکا و عضو اتحاديه اروپا با محکوم کردن ورود نيروهای نظامی روسيه به خاک گرجستان، خواستار خروج هرچه بيشتر نيروهای نظامی روس از اين کشورشدند.
جرج بوش، ریيس جمهوری آمريکا، از روسيه خواستار رعايت استقلال و تماميت ارضی گرجستان شد.
نيکلا سرکوزی، ریيس دوره ای اتحاديه اروپا، به محض آغاز درگيريها به منطقه رفت وبا ارائه پيش نويس يک توافق نامه شش ماده ای نظر دوکشور را برای قبول اين توافق نامه جلب کند، هرچند که سرنوشت اين توافق نامه هم هنوز ناروشن است.
روز جمعه هم وزير خارجه آمريکا به تفليس رفت. آنگلا مرکل هم در راه تفليس و مسکو است تا با گفت وگو با رهبران دو کشور آنان را به پايان دادن به بحران در منطقه قانع کند. تلاش های شورای امينت سازمان ملل هم به دليل حق وتوی روسيه نتوانسته و قاعدتا نخواهد توانست به ثمر برسد.
به گفته سازمان های مدافع حقوق بشر صد ها هزار گرجی ازمحل زندگی خود در مناطق جنگی آواره شده اند. روسيه هم اعلام کرده است که در جريان تسخير شهر تسخينوالی از سوی نيروها ی گرجی، بيش از ۱۵۰۰ تن کشته و ده ها هزار نفر آواره شده اند.
«بهانه همیشگی روسیه»
دکتر گئورگی لب زانـــيدزه، استاد دانشگاه در تفليس، در باره جنگ در گرجستان به راديو فردا مي گويد: «حمايت از شهروندان روسی هميشه بهانه ای بوده است که مسکو با تکيه به آن گرجستان تجاوز کرده است».
به اعتقاد آقای لب زانـــيدزه اولين گام برای آرامش در منطقه اين است که روسيه تمام نيروهای خود را از گرجستان خارج کند تا با مراجعه به آراء عمومی در تمام گرجستان، يعنی گرجستان اوستيای جنوبی و شمالی و آبخاز را در برمي گيرد، تکليف اين مناطق روشن شود .
به باور آقای لب زانـــيدزه گرجستان آغازگر جنگ نبوده است، بلکه جدائی طلبان بوده اند که با حمايت روسيه تيراندازی را شروع کرده اند.
«سیاست های ماجراجویانه»
دکتر رجب صفر اوف، مدير عامل مرکز مطالعات ايران معاصر در روسيه در مسکو در گفت وگو با راديو فردا بر اين نظر است گرجستان سال هاست که خود را برای اين اقدام آماده کرده بود و مي خواست پس از اوستيای جنوبی به سراغ ابخاز و اوستيای شمالی برود آن هم به اين دليل چون گرجستان مايل به عضويت در ناتو است مي خواست پيش از عضو شدن در ناتو به خيال خود ان مسائل را حل کند چون کشوری که مي خواهد عضو ناتو بشود نبايد با همسايگان خود دعوای مرزی داشته باشد.
بنابراين و به باور آقای صفر اوف، ریيس جمهوری گرجستان با در پيش گرفتن يک سياست ماجراجويانه و به کار گرفتن سيستم ويران کننده نظامی عليه شهروندان تسخينوالی جنگ را شروع کرد.
آقای صفر اوف مي گويد ریيس جمهوری گرجستان درراستای اهداف غرب مي خواست آزمايش کند که تا چه اندازه مي تواند عليه روس پيش برود.
به باور رجب صفر اوف رئيس جمهوری گرجستان نماينده غرب است و تازمانی که وی بايد قرارداد سال ۱۹۹۲ را رعايت کند و درچارچوب آن وارد گفت وگو شود.
«مراجعه به آراء عمومی»
دکتر علی گرانمايه، استاد دانشگاه و پژوهشگر روابط بين الملل در لندن، به راديو فردا مي گويد: هم گرجستان و هم روسيه دچار اشتباه شده اند.
گرجستان به رغم توافق سال ۱۹۹۲ با روسيه و اوستيای جنوبی که حضور صلح بانان سه طرف را قبول کرده بود، به طور يک جانبه دست به بمباران و تسخير شهر تسخينوالی زد. و از سوی ديگر روسيه تنها به دفاع از مطقه اوستيای جنوبی دست نزد بلکه قسمت هايی از خاک گرجستان را اشغال کرد.
وی می افزاید:«مسکو حق ندارد برای کشورهای ديگر تعيين کند که اين کشورها عضو چه سازمان و يا پيمانی مي توانند باشند، بلکه دولت های اين کشورها که به طور دموکراتيک منتخب مردشان هستند، حق دارند به هرپيمان و يا قراردادی به پيوندند».
به باور آقای گرانمايه مراجعه به آراء عمومی در اوستيا راه حلی است که مي توانست به بحران پايان دهد.
