وودی آلن نويسنده و کارگردان برجسته سينمای آمريکا به همراهی ارکستر سه نفره جاز نيواورليان برای جمعيت کثيری از دوستداران خود به اجرای برنامه پرداخت.
اين کنسرت که با حضور پرشور مشتاقان همراه بود در سالن «رويس هال» دانشگاه لس آنجلس برگزارشد.
شنيدن موسيقی کلارينت وودی آلن که يادگار دوران گمنامی و اجرای برنامه های تک نفره کمدی او در تاترهای متعدد نيويورک است، مانند تماشای فيلم های استثنايی اين هنرمند برجسته گاه سرگرم کننده و روشنگرانه و گاه بصورتی خلاق درهم ريخته و حيرت انگيز است.
برنامه موفقيت آميز وودی آلن در«رويس هال» يو سی ال ای، با همراهی ارکستر سه نفره جاز نيواورليان تمامی اين خواص که از ويژگی های اين فيلمساز روشنفکر ومتفاوت سينمای آمريکاست را به همراه داشت.
وقتی وودی آلن با آن جثه کوچک، عينک ذره بينی دور سياه مخصوص، شلوار چروک و انگار مچاله شده و پيراهنی که آستين های آن را بالازده بود در ميان ابراز احساسات شديد تماشاگران بروی صحنه آمد مشکل می شد تفاوت ميان او و شخصيتی که او بيش از ۳۰ سال پيشتر در فيلم معروف «انی هال» بازی کرده بود را تشخيص داد.
اما وقتی وودی آلن شروع به نواختن کلارينت کرد تصوير خاطره انگيز و دوستداشتنی «الوی سينگر» انی هال جای خود را به تجربه سمعی و تماشای نواختن يکی از مشکل ترين ابزار موسيقی توسط يکی از محبوبترين کمدين های جهان داد.
آقای وودی آلن با نواختن کلارينت و اجرای موسيقی به شيوه «جاز نيواورليان» که تاريخچه آن به استادانی چون سيدنی بکت، جانی دادز و باستر بيلی می رسد آشنايی شگفت انگيزی دارد.
هرچند او خود را يک نوازنده «آماتور» بيشتر نمی داند اما آقای وودی آلن استعداد وپشتکاری بی نظيری در طول سال ها در نواختن اين ساز از خود نشانداده است. همچنين او فرصت های بيشماری داشته که در آنها توانسته از حضور و تجربه بهترين نوازندگان اين نوع موسيقی استفاده کند.
همه اين عناصر دست به دست هم دادند تا تجربه «رويس هال» برای تماشاگرانی که اين تالار هزار نفره دانشگاه لس آنجلس را پرکرده بودند تبديل به يکی از بهترين اجراهای وودی آلن و گروه جاز نيواورليان او شود.
اجرای برنامه های موسيقی توسط وودی آلن در فيلم مستندی که در سال ۱۹۹۸ از تور اروپايی او با عنوان «وايلد منز بلوز» تهيه شده نشاندهنده اين واقعيت است که وودی آلن، اين نابغه عالم سينما در نواختن کلارينت و موسيقی جاز نيز از استعداد و تبحر ويژه ای برخوردار است.
