پارادوکس با کامبیز حسینی: سلام من کامبیز حسینی هستم و فکر می‌کنم باید این هفته به جای صحبت از آنچه به نظر من زندگی نیست، از آنچه بگویم که زندگی هست.
این هفته خبرتان می‌کنم که چگونه نباشیم. از روش‌هایی می‌گویم که باید باشیم. از اینکه در زندگی باید و نباید نداریم می‌گویم. از تضاد، تناقض، طفره رفتن از مواجهه با واقعیت! فرار از حقیقت!
این هفته این برنامه خصوصی است ملت. برای همه نیست. برای شخص شما ساخته شده از طرف شخص من. اصلاً این هم غلط است. این برنامه برای شخص بنده ساخته شده از طرف شخص من.
از غلط‌ها می‌گویم و اشتباهاتی که مهم نیست. از ریتم زندگی می‌خواهم حرف بزنم نه تمپوی آن.
از خاصیت ایده داشتن، عقیده داشتن، تفکر منحصر به فرد خود را داشتن، مقلد نبودن و خود بودن و به جای نقل قول به نام خود، حرف خود را صاحب شدن و به آن خوب یا بد، درست یا غلط، محبوب یا مورد تنفر واقع شده، وفادار ماندن.
این هفته از وفاداری صحبت می‌کنم. از صحبت کردن، حرف زدن، چگونه حرف نزدن و اصلاً زدن! کتک زدن روحی، خستگی روحی، روحیه، روحیه داشتن و دادن و گرفتن! گرفتن و پس دادن، امانت‌دار بودن.
این هفته قرار است درباره همه اینها حرف بزنم ملت. درباره ملت. درباره تو و من.
این هفته احتمالاً اما فقط می‌رسم که یکی از اینها را در برنامه سوژه کنم. این هفته احتمالاً به جای همه اینها که گفتم خودم سوژه هستم. خود خودم.
اصلاً اشتباهی آمدم تا اینجا. هر چه خواندید را همین الان فراموش کنید تا از نو برایتان بگویم.
من کامبیز حسینی هستم و فکر می‌کنم عشق و محبت و گذشت چاره کار است و زندگی. هر چیزی غیر از این اگر روزانه شما را مشغول کرده پرت است. پس محل کار خود را ترک و به آغوش او که عاشقش هستید بروید! همین الان.
بدو برو!
