سلام من کامبیز حسینی هستم و فکر می کنم درستش این بود که مجلس خبرگان به جای اینکه آن رد صلاحیت‌ها و تأیید صلاحیت‌شده‌ها و کلاً صلاحیت رو اعلام کنه، یک دفعه رئیسی رو یه کاسه رئیس جمهور اعلام می‌کرد تا ما این هفته و هفته دیگر رو هدر ندیم به پردازش انتصاباتی که من و تو را سر کار گذاشته و آقا آخه چه مناظره‌ای چه کشکی؟
یکی میگه مسابقه هفته! یکی میگه تست هوش! اون یکی پر رو «به امام فحش میدی» می‌کنه! یکی دیگه تازه یادش اومده و« زنان زنان» می‌کنه! یکی اومده میگه «معیشت پعیشت» حالیشه! یکی میگه «یاساشین آذربایجان»! اون یکی «شیش کلاس سواد» داره!
این یکی معلوم نیست دکتر، مهندس،معلم، مدیر، چیه بالاخره! خلاصه که ما نفهمیدیم این سیرک است! نمایش جهت سرگرمی شماست یا مناظرات انتخاباتی!
اما من فکر می‌کنم روزگار غریبی است نازنین که سرنوشت یک ملت و آینده یک نسل داره باهاش بازی میشه. همه چیز را همگان دانند و شما اما نگاه نکن به این مردم که در کوچه و بازار و محله و فلان و اینا دارند تند تند راه میرند تا به هزار بدبختی و بیچارگی برسند و انتخابات براشون مهم نیست.
شما به سکوت این مردم در این روزها نگاه نکن.
شما فکر نکن که اومدی و زدی و بردی و زرنگی کردی و سیاست نمودی و هر کاری خواستی با هزینه ۸۰ میلیون نفر انجام دادی. فکر نکن سکوت روز بعد انتخاب در متروی تهران معنای پیروزی شماست. شما به این بی‌تفاوتی و بی‌محلی بهت به چشم موفقیت و برد نگاه نکن. خشم و قهری که در این سکوت نهفته است به مثال رود خروشانی شما را خواهد برد. حالا شما فعلاً انتصابات کن و بگو امام زمانم! این نیز بگذرد!
یادش بخیر پدر مثال می‌آورد!
گاگلفی آدم رو حال می‌آورد!
