هنوز فیلم‌هایش دیده می‌شوند و با گذر از دوران جوانی، ستاره نامش افول نکرده است.
هنرپیشه‌ای با ۶۵ فیلم ثبت‌شده در کارنامه سینمایی‌اش تا پیش از انقلاب اسلامی، فیلم‌هایی که در میان آنها تنوع حرف اول را می‌زند و البته انتخاب‌هایی که سرنوشت بازیگری او را جاودان کرده‌اند.
پوری بنایی امسال در «خانه شماره ۱۳» میهمان محمد ضرغامی و رادیوفردا بود، تا تنی به خاطره بزنیم.
از عروس فرنگی تا آخرین دیدار
عروس فرنگی به کارگردانی نصرت‌الله وحدت در سال ۴۳، معرف ستاره با استعدادی برای سینمای ایران بود. این فیلم آغازی بود برای پوری بنایی تا نامش با کارگدانان بزرگی مانند ساموئل خاچیکیان، مسعود کیمیایی، فریدون گله و فرخ غفاری همجوار شود.
در این میان نمی‌توان از خاطره بازی با خداحافظ تهران، قیصر، غزل، مهرگیاه، کوچه مردها، جهنم به اضافه من، و زنبورک به عنوان شاخص‌های حضور پوری بنایی در سینمای ایران گذشت.
پوری بنایی همچنین، تجربه سرودن یک ترانه را هم دارد، «گریه کن قلب من»، ترانه‌ای که یادآور خاطره‌ای تلخ است اما با صدای گوگوش و آهنگ زنده‌یاد پرویز مقصدی در حافظه ترانه‌ای جامعه ایران ثبت شده است، در «خانه شماره ۱۳» این ترانه را هم می‌توانید بشنوید.
خانم بنایی چند روزی را به دلیل بیماری ذات‌الریه در بیمارستان مسیح دانشوری تهران که ویزه بیماران مبتلا به ویروس کروناست، سپری کرد و به قول برادرش توانست سالم از ان بیمارستان بیرون بیاید.
پوری بنایی می‌گوید که دلش برای سینما همچنان تنگ است اما هرگز دلش نخواسته در سینمای پس از انقلاب حضور داشته باشد.
اگرچه در این سال‌ها او در مقابل دوربین عباس کیارستمی را تجربه کرد. اما تجربه حضور در فیلم «شیرین» تنها به خاطر درخواست آقای کیارستمی، و دوستی و الفت شکل گرفت.
این ستاره سال‌های دور، گریزی هم به تجربه حضور در مستند آخرین دیدار با ایران دفتری ساخته رخشان بنی‌اعتماد می‌زند.
او می‌گوید حضور در این مستند را به احترام خانم ایران دفتری قبول کرد که مثل مادر برایش عزیز بوده است.
پوری بنایی با اشاره به رفتارهایی که بعد از انقلاب با احضار و باز جویی از هنرمندان پیش از انقلاب از جمله خود او صورت گرفت، معتقد است بعضی از همکارانش دوست نداشتند در اجتماع باشند و کناره‌گیری می‌کردند.
