یک سال می‌گذرد از روزهایی که فریاد زدن شعارهایی بی‌سابقه در کوچه و خیابان‌‌های شهرهای مختلف ایران، بسیاری را غافلگیر کرد: از ستایش رضا شاه – پادشاهی شهره به رویکرد سخت‌گیرانه در قبال روحانیون – در مذهبی‌ترین و روحانی‌خیزترین شهرهای کشور، تا رونمایی نیرویی تازه با شاکله‌ای از خرده‌جنبش‌های اعتراضی متعدد که خیابان را از آن خود کرد تا به روشنی، چه به کلام و چه در عمل، معادله دو قطبی اصلاح‌طلب-اصلولگرا را به چالش بکشد و انحصار پدیده «اعتراض خیابانی» را از دست آن‌ها خارج کند.
یک سال پیش در چنین روزی، هفتم دیماه، نخستین جرقه‌های یکی از گسترده‌ترین اعتراضات ضد حکومتی طی چهار دهه گذشته زده شد؛ رشته تظاهرات گسترده‌ای که با تجمع اعتراضی علیه سیاست‌های اقتصادی حسن روحانی در مشهد آغاز شد اما به سرعت چهره عوض کرد تا مبدل به حرکتی علیه کلیت نظام، ماهیت سیاسی و رهبری آن شود و حدود ۱۰۰ شهر را در بر گیرد.
تاثیر اعتراضات دی ماه ۹۶ بر معادلات سیاسی و مدنی ایران چه بود؟ شعارهای بی‌سابقه و ساختارشکنانه‌ای که آن روزها سر داده شد و تا به امروز در اعتراضات گوناگون به گوش می‌رسد، چه پیامی دارد؟ تا چه حد احتمال دارد بار دیگر شاهد اعتراضاتی به گستردگی و فراگیری دیماه باشیم؟ در سالگرد آغاز این حرکت اعتراضی، به پرسش‌هایی از این دست پرداخته‌ایم.
