یکی از نخستین واژه‌هایی که ۴ دهه پیش، در نگاه بخش عمده‌ای از جهانیان با حکومت نوپای جمهوری اسلامی درهم‌آمیخت، «گروگان‌گیری» بود؛ بحرانی که سرنوشت ایران را تا به همین امروز تحت تاثیر خود دارد.
حالا با گذشت ۴۰ سال، بسیاری از منتقدان اعتقاد دارند مُهری که آن سال‌ها بر پیشانی جمهوری اسلامی نشست، به بخشی از هویت حکومت تبدیل شد و پدیده «گروگان‌گیری» در طول تمامی این سال‌ها خود را در ساز و کار حکومتی ایران بارها و بارها بازتعریف کرده است؛ گاه برای مبادله با یک زندانی دیگر، گاه برای دریافت پول یا تجهیزات و گاه برای ارعاب منتقدان و ساکت کردن معترضان.
آیا حکومت جمهوری اسلامی به‌طور سیستماتیک «گروگان‌گیری» می‌کند؟
همزمان با برگزاری نشست سران در مجمع عمومی سازمان ملل، تعدادی از شهروندان خارجی و دوتابعیتی که در ایران زندانی شده بودند، همراه با اعضای خانواده برخی که همچنان در زندان هستند، با تشکیل گروهی، به آنچه روند «گروگان‌گیری» در ایران می‌خوانند، اعتراض کرده‌اند. در همین حال مسیح علینژاد فعال مدنی نیز بازداشت اخیر اعضای خانواده‌اش را در ایران، نوعی «گروگان‌گیری» برای ساکت کردن او توصیف می‌کند.
آیا گروگان‌گیری به یک مکانیزم اجرایی برای جمهوری اسلامی تبدیل شده است؟ اگر آری، آیا این سیاست جواب می‌دهد؟
این برنامه در کنار مخاطبان رادیو فردا، میزبان هادی قائمی موسس و مدیر کمپین حقوق بشر ایران است که پژوهش‌های گسترده‌ای را درباره بازداشت اتباع خارجی و دو تابعیتی‌ها انجام داده است؛ همچنین مسیح علینژاد روزنامه‌نگار، فعال مدنی و موسس کمپین‌هایی در مبارزه با حجاب اجباری مانند چهارشنبه‌های سفید که می‌گوید قربانی «گروگان‌گیری» است.
