دانشمندان در مطالعه‌ای تازه این احتمال را مطرح کرده‌اند که قمرهای سیارهٔ اورانوس ممکن است شرایط لازم برای حیات را در خود داشته باشند.
این مطالعه که بر پایهٔ تجزیه و تحلیل داده‌های جمع‌آوری شده توسط فضاپیمای وویجر-۲ انجام شده، نشان می‌دهد که درک پیشین ما از این منظومه سیاره‌ای ممکن است تحت تأثیر شرایط نامعمول جوی آن در زمان عبور وویجر قرار گرفته باشد.
فضاپیمای وویجر-۲ ناسا در سال ۱۹۸۶ (۱۳۶۵ شمسی) از کنار اورانوس و پنج قمر اصلی آن عبور کرد و تصاویر و داده‌هایی فرستاد که نشان می‌داد اورانوس و قمرهای آن به ظاهر غیرفعال و مرده هستند.
اما این مطالعهٔ تازه، که در مجلهٔ «نیچر آسترونومی» منتشر شده است، نشان می‌دهد که این داده‌ها ممکن است تحت تأثیر یک طوفان خورشیدی قدرتمند که همزمان با عبور فضاپیما رخ داده، تحریف شده باشند.
دانشمندان می‌گویند این شرایط که فقط در چهار درصد زمان‌ها رخ می‌دهد، ممکن است درکی که تاکنون از این سیاره داشته‌ایم را تحت تأثیر قرار داده باشد.
عبور وویجر-۲ از کنار اورانوس حلقه‌ها و قمرهای ناشناخته‌ای در اطراف این سیاره را آشکار ساخت، اما مشاهدات این فضاپیما از مغناطیس‌سپهرِ اورانوس به شدت با انتظارات ستاره‌شناسان متفاوت بود.
مغناطیس‌سپهر، یا مگنتوسفر، حباب‌های محافظ دور سیاره‌هایی مانند زمین هستند که از یک قطب سیاره خارج و از قطب دیگر به آن باز می‌گردند. این حباب‌های مغناطیسی از سیاره در برابر طوفان‌های خورشیدی، جریانی از ذرات انرژی‌زا و گاز که به طور مداوم از خورشید ساطع می‌شود، محافظت می‌کنند.
جیمی جاسینسکی، فیزیکدان پلاسمای فضایی در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا (JPL)، می‌گوید اگر وویجر-۲ چند روز زودتر رسیده بود، مغناطیس‌سپهر کاملا متفاوت و بدون هیچ ناهنجاری را در اورانوس مشاهده می‌کرد.
به این ترتیب، نویسندگان این مطالعه تأکید کرده‌اند که درک ما از سیستم سیاره‌ای اورانوس بسیار محدود است و کشفیات وویجر-۲ نباید به عنوان معیاری در درک مغناطیس‌سپهر اورانوس تلقی شوند.
دکتر ویلیام دان از دانشگاه کالج لندن، که رهبری تیم تحقیقاتی را بر عهده داشته، توضیح می‌دهد: «نتایج جدید نشان می‌دهند که ممکن است قمرهای اورانوس شرایطی داشته باشند که برای حیات مناسب باشد. این شامل اقیانوس‌هایی زیر سطحی است که می‌توانند میزبان اشکال مختلف حیات باشند.»
ناسا پیشتر و در گزارشی که سال ۲۰۲۲ منتشر شد، اعلام کرده بود که مأموریتی اختصاصی برای مطالعهٔ اورانوس به یک اولویت برای این سازمان فضایی تبدیل شده است.
ناسا در تدارک ساخت و ارسال یک مدارگرد و کاوشگر تازه به سمت اورانوس در اوایل دهه ۲۰۳۰ میلادی است. این مأموریت، که در صورت انجام بزرگ‌ترین مأموریت ناسا خواهد بود، شامل یک بررسی مداری از اورانوس و سپس نمونه‌برداری از جو آن است.
در همین حال، وویجر-۲ که عمری طولانی دارد همچنان به سفر خود ادامه می‌دهد و در حال حاضر تقریبأ ۲۱ میلیارد کیلومتر از زمین فاصله دارد و به کاوش‌های خود در فضای بین‌ستاره‌ای ادامه می‌دهد.
