از دیدگاه مفسر وال استریت جورنال، جنگ آمریکا علیه برده‌داری امروزی، برای دفاع از 12 میلیون قربانی قاچاق انسان در سالهای اخیر به خاطر ناتوانی دولت آمریکا در روابط عمومی و تبلیغات، به جنگی یک تنه تبدیل شده است که آمریکا در سکوت با هزینه کردن بیش از 400 میلیون دلار در سال به آن ادامه می‌دهد و به موفقیت‌های چشمگیری در وادار کردن بیش از 41 کشور مختلف به تصویب قوانینی علیه برده‌داری امروزی انجامیده است. بهنام ناطقی (رادیو فردا، نیویورک): هفته گذشته وزارت امورخارجه آمریکا ششمین گزارش سالانه خود را در باره قاچاق انسان در کشورهای مختلف جهان منتشر کرد. در این شش سال، آمریکا در جنگ‌هائی برای نجات 12 میلیون قربانی در سراسر دنیا درگیر بوده است، جنگ‌هائی علیه برده‌داری امروزی، که برخلاف جنگ علیه تروریسم، سروصدائی برنمی‌انگیزد.
روزنامه وال استریت جورنال، در سرمقاله‌ای روز دوشنبه، امروز، می‌نویسد مطالعه گزارش سالانه وزارت امورخارجه آمریکا در باره قاچاق انسان غم‌انگیز است و نشان می‌دهد که بهره‌کشی از انسان‌ها، به صورت‌های گوناگون آن، از فحشای اجباری گرفته تا کار اجباری نوجوانان و کودکان، تا سربازگیری از نوجوانان و کودکان، در گوشه و کنارجهان، روبه گسترش است و جنبه نامیمون و وقیح روند جهانی‌سازی است که در آن، کارگران بلندپرواز در جستجوی کار بهتر و دستمزد بیشتر و شرایط مساعدتر محیط کار، از کشورهای درحال توسعه به کشورهای پیشرفته می‌روند، اما خود را فریب‌خورده، آزاریافته و منزوی می‌یابند.
اسامی کشورهائی که در فهرست وزارت امورخارجه از نظر روند قاچاق انسان بدترین توصیف شده‌اند، تعجب‌آور نیست: ایران و کره شمالی، در کنار حکومت‌های سرکوبگر عربستان سعودی، کوبا، ازبکستان و زیمبابموه، در ردیف‌های پائینی این جدول قرار دارند. کامبوج، به خاطر دستجات قاچاق فاحشه، هند به خطر دستجات بهره‌کشی از کار کودکان و نوجوانان، و برمه، به خاطر سربازگیری از نوجوانان و کودکان، کشورهای دیگر آسیائی این فهرست هستند. کشورهای آفریقائی از این نظر تحت نظارت هستند و برخی کشورهای ثروتمند جهان، از جمله مکزیک و اسرائیل هم.
وال استریت جورنال می‌نویسد به خاطر ضعف روابط عمومی دولت بوش است که آمریکا که برای جنگ خود علیه برده‌داری در جهان سالی 400 میلیون دلار خرج می‌کند، اعتبار بیشتر کسب نکرده است. گزارشی که وزارت امورخارجه آمریکا در باره برده‌داری و قاچاق انسان در 149 کشور جهان منتشر می‌کند، کشورهای جهان را از نظر رعایت بعضی ضوابط حقوق بشر به سه طبقه تقسیم می‌کند و کشورهای خاطی می‌توانند در معرض تحریم‌های اقتصادی آمریکا قرار‌گیرند.
سرمقاله‌نویس وال استریت جورنال معتقد است که پیشرفتی که رئیس اداره نظارت بر و مبارزه با قاچاق انسان وزارت امور خارجه آمریکا به آن اشاره کرد، تصادفی حاصل نشده است، زیرا از شش سال پیش، هنگامی که وزارت امورخارجه به انتشار سالانه این گزارش پرداخت، شمار قوانین کشورهای مختلف جهان علیه قاچاق انسان رو به تزاید بوده است. در سال 2005 یعنی سال گذشته میلادی، 41 کشور جهان قوانین ضد قاچاق انسان تصویب کردند. سه ماه پیش، ژاپن با ترمیم قوانین صدور روادید، راه ورود فاحشه‌های فیلیپینی را مسدود کرد. کره جنوبی قوانین مصوبه سال 2004 برای جلوگیری از ورود کارگران جنسی را به شدت با هزینه 22 میلیون دلار در سال، نافذتر ساخته است.
با این حال، خیلی کشورها به خصوص در آسیا ازنظر مبارزه با قاچاق انسان از این غافله عقب هستند. در چین، در مقیاسی بسیار گسترده، واسطه‌های فحشاء، زنان نواحی فقیر را که برای به اصطلاح کار به نواحی مرفه‌تر جذب می‌شوند، به صاحبان خانه‌های فساد پیش‌فروش می‌کنند. قانون خشونت‌آمیز یک بچه برای هر خانواده د رچین که به افزایش شمار مردان کمک کرده است، بازاری برای قاچاق عروس چینی و کره شمالی به وجود آورده. بین 10 میلیون تا 40 میلیون نفر در هند به کار اجباری برای شرخرهائی مشغولند که از آنها برای دریافت به اصطلاح «بدهی» والدین یا اجدادشان کار می‌کشند. قاچاق انسان و برده‌داری مدرن نه تنها حقوق انسانی این قربانیان را نقض می‌کند، بلکه به گسترش انواع بیماری‌ها نیز می‌انجامد و در بسیاری از کشور، قوانین سختگیرانه در این باره وجود دارد ولی اجرا نمی‌شود.
خانم کاندولیزا رایس، وزیر امورخارجه آمریکا، که خود از نسل بردگان سابق برآمده است، تلاش برای الغای قاچاق انسان را مبارزه علیه برده‌داری در قرن بیست ویکم نامیده است. سرمقاله‌نویس وال استریت جورنال می‌نویسد برای الغای برده‌داری مدرن، آمریکا می‌تواند نقش آبراهام لینکلن را در جهان امروز بازی کند اما برای موفقیت در این جنگ خاموش، به متحدانی بیشتری نیاز دارد.
