۱۷ زندانی سیاسی و عقیدتی زندان‌های اوین و رجایی‌شهر با ثبت دادخواستی رسمی در دفاتر بندهای این زندان‌ها نسبت به حبس در «سلول انفرادی» شکایت کردند.
یک منبع مطلب در این زمینه به رادیو فردا گفت: این زندانیان سیاسی و عقیدتی با ذکر ایام حبس خود، خواهان مجازات عاملان و آمران و صادرکنندگان بازداشت و نگهداری‌شان در سلول‌های انفرادی شده‌اند.
این زندانیان که در میان آن‌ها نام‌های کیوان صمیمی، فرهاد میثمی، آرش صادقی، سعید اقبالی و رضا محمدحسینی به چشم می‌خورد با استناد به رای وحدت رویه دیوان عدالت اداری در سال ۸۲ و قانون آیین دادرسی کیفری، سلول انفرادی را «مصداق بارز شکنجه» خوانده و از کلیه ضابطین قضایی، آمران، عاملان و کسانی که دستور نگهداری آن‌ها را در سلول انفرادی صادر کردند، شکایت کرده و خواهان رسیدگی شده‌اند.
پیمان پورداد، صادق عباسی، پژمان عباد، بهزاد همایونی، امیرحسین میرخلیلی، ابوالفضل غسالی، پارسا گلشنی، مصطفی خسروی بابادی، مطلب احمدیان، آرشام رضایی، نصرالله لشنی و مهدی مسکین‌نواز دیگر زندانیان زندان‌های اوین و رجایی شهر هستند که دادخواست علیه سلول انفرادی را در دفاتر این زندان‌ها به ثبت رسانده‌اند.
یازدهم اسفند پارسال نیز بیش از ۲۹ فعال سیاسی و مدنی ساکن ایران که در دوران بازداشت خود مدت‌ها در سلول انفرادی محبوس بودند، اقدام به «ثبت دادخواست علیه آمران، عاملان و مامورانی» کرده بودند که در این روند مشارکت داشته‌اند.
این فعالان که در میان آن‌ها چهره‌هایی چون نرگس محمدی، ابوالفضل قدیانی، جعفر پناهی، فائزه هاشمی رفسنجانی، ژیلا بنی‌یعقوب، بهمن احمدی امویی، سعید مدنی، رسول بداغی و ... حضور داشتند، سلول انفرادی را «مصداق بازر شکنجه» دانسته و خواستار توقف آن شده بودند.
نهادهای بین‌المللی حقوق‌بشری از جمله سازمان عفو بین‌الملل بارها در اطلاعیه‌های خود درباره زندانیان سیاسی و عقیدتی ایران، سلول‌های انفرادی را خلاف قوانین بین‌المللی و مصداق بازر شکنجه دانسته و خواستار توقف حبس زندانیان در سلول‌های انفرادی شده‌اند.
مقام‌های قضایی ایران در سال‌های اخیر به نقل از رهبر جمهوری اسلامی اعلام کرده‌‌اند که «گذران یک ماه در سلول انفرادی مساوی با یک سال در زندان عمومی است».
مهرماه سال ۹۲ نیز نعمت احمدی، سخنگوی کمیسیون قضایی مجلس شورای اسلامی، گفت رهبر جمهوری اسلامی فتوایی به شورای نگهبان داده و گفته است «حبس در سلول انفرادی شکنجه است».
با وجود چنین سوابقی، نگهداری زندانیان در سلول‌های انفرادی طولانی‌مدت و بازجویی و شکنجه آن‌ها یک رویکرد معمول مقام‌های امنیتی و قضایی در ایران است.