برخی از اعضای خانواده‌های اعدام شدگان دهه ۶۰ در اطلاعیه‌ای که درباره حفر قبرهای تازه در گورستان خاوران صادر کرده‌اند، از این اقدام به عنوان تلاش تازه حکومت ایران برای فراموشی «بقایای جنایاتش در سال های دهه ۶۰ و قتل‌عام تابستان ۱۳۶۷» نام برده‌اند.
در این اطلاعیه از گورستان خاوران به عنوان « یکی از بزرگترین گورستان‌های دسته جمعی ایران» یاد شده که «هزاران زندانی سیاسی اعدام شده» را در خود جای داده و « تاریخ مشترک تمام حذف‌شدگان و مبارزان راه عدالت و آزادی» است.
این خانواده‌ها با اشاره به اعترا‌ض‌های خود در سه دهه گذشته و پیگیری برای یافتن اجساد اعدامیان، از مردم خواسته‌اند که «نسبت به این تعرض به اجساد خاک شده در خاوران خاموش نمانند».
در روزهای گذشته، تصاویری منتشر شده است که نشان می‌دهد چندین قبر تازه در گورستان خاوران حفر شده و در برخی قبرها نیز افرادی دفن شده‌اند.
بر اساس این گزارش، قبرهای حفر شده مربوط به مردگان بهایی است که به اجبار در گورستان خاوران دفن شده‌اند.
دیان علائی، نمایندۀ جامعۀ بین‌المللی بهائی در سازمان ملل در ژنو، روز شنبه، اول اردیبهشت از اقدام حکومت ایران برای «مجبور» کردن بهائیان برای دفن درگذشتگان خود گورستان خاوران تهران انتقاد کرد و گفت چنین عملی «غیر انسانی» است.
جامعه بین المللی بهایی پیشتر اعلام کرد که مقام‌های حراست سازمان بهشت زهرا بهائیان را تهدید کرده‌اند که برای دفن درگذشتگان خود«مجبورند» یا از فضایی باریک میان گورهای فعلی بهاییان استفاده کنند یا از زمین محل دفن گورهای دسته‌جمعی ۱۳۶۷ استفاده کنند.
دیان علائی با اشاره به «هتک حرمت گورستان‌های» متعلق به جوامع بهایی در دهه‌های گذشته، این اقلیت مذهبی «نمی‌خواهد با دفن عزیزان خود در محل سابق خاکسپاری دیگران، هیچ فرد دیگری همان درد را تجربه کند.»
در طول سال‌های گذشته گورستان‌های شهروندان بهایی در شهرها و روستاهای ایران به صورت سازمان‌یافته تخریب شده و در مواردی حتی قبرها هم نبش و جنازه‌ها بیرون کشیده شده است.
سیمین فهندژ، سخنگوی جامعه جهانی بهائی در دفتر سازمان ملل در ژنو، نیز گفته است فشار بر بهاییان برای دفن مردگان خود در گورستان خاوران این در حالی ادامه دارد که آن قسمت معمول برای دفن مردگان بهایی، «حداقل برای ۵۰ سال آینده جا دارد».
گورستان خاوران مشهورترین محل دفن دسته‌جمعی کشته‌شدگان اعدام‌های سال ۶۷ است که به دستور آیت‌الله خمینی و با تشکیل هیئتی مشهور به «هیئت مرگ» و علی‌رغم این‌که در حال سپری کردن دوران محکومیت خود در زندان بودند، اعدام شدند.
به دلیل پنها‌ن‌کاری مقام‌های جمهوری اسلامی آمار دقیقی از تعداد اعدام‌شدگان وجود ندارد، اما بر پایه برخی برآوردها گفته می‌شود که حدود پنج هزار نفر از زندانیان سیاسی هوادار سازمان مجاهدین خلق و گروه‌های چپگرا مانند فداییان خلق و حزب توده، در تابستان سال ۱۳۶۷ در زندان‌های ایران اعدام شدند.