«ترانه عروس حجله های پرپر باد را به تمام دخترکانی هديه می کنم که ناشکفته، پرپرشان کردند.
به زنان کوچک ميهنم.
به کودکان خيابانی.
به:
پرستو های پريده برنگشته،
ديگه هيچ وخ سراغ آشيونه...»
جانان
اسفند ۱۳۸۵
مارس ۲۰۰۷
عروس حجله های پرپر باد
شعر: محمّد علی اصفهانی
آهنگ و تنظیم: محمّد شمس
آواز: جانان
عروس حجله های پرپر باد
گل خاموش دشت بی اقاقی!
گلوی زخمی گنجيشک عاشق
تو آوازی که نصفش مونده باقی!
پرستوی پريده برنگشته
ديگه هيچ وخ سراغ آشيونه!
غروب ساکت خالی غمگين
واسه گريه يه بغض بی بهونه!
يکی اسم تو رو می خوند و می رفت
توی پسکوچه های خيس بارون
ميون خرمنای زرد و تازه
کنار کومه های لاله کارون
يه خشم سر کشيده، توی جونش
يه زنبيل پر از زيتون تو دستاش
واسه رفتن يه قلب پرتمنّا
واسه موندن يه سينه پرنفس داشت
- - - - -
عروس حجله های پرپر باد!
يکی می رفت و اسمت رو به من داد
- - - - -
تو رو تو شاليزارا می شناسن
زنای تا کمر تو گِل نشسته
تو رو پاهای تاول می شناسن
تو رو دستای پينه پينه بسته.
تو رو توی گل قالی می بافن
با انگشتای زرد استخونی
ميون دخمه های تنگ و تاريک
تموم دخترای بی جوونی
- - - - -
يه شب از اين شبای سخت سربی
يه روزی از همين روزای غمگين
يه ساعت مونده تا اون وقت موعود
يه لحظه مونده تا دنيای رنگين
تموم پچپچا فرياد می شن
می پيچن تو طنين گريه ی من
يهو من گم ميشم، پيدا می شم باز
ولی اين دفعه، ديگه اون ور تن
- - - - -
عروس حجله های پرپر باد!
يکی می رفت و اسمت رو به من داد
- - - - -
می رم دنبال اون، ای مادر عشق!
تو رو از ردّ پاش پيدا کنم من
پر شيکسته مو مرهم بذارم
دهون بسته مو باز وا کنم من
پس هر پنجره، تو رو بخونم
سکونو بشکنم؛ خواب و سکوتو
ببين: تويی ميای ـ انگار ـ دوباره
ببين منو: نيگا کن روبروتو!
ببين منو: نيگا کن روبروتو...
- - - - -
عروس حجله های پرپر باد
گل خاموش دشت بی اقاقی!
يه روز گنجيشک عاشق پر می گيره
صداش رو می گذاره تو کوچه باقی!