شانزدهمين دوره رقابت های بازی های آسيايی که مهم ترين رويداد ورزشی در قاره آسيا و آخرين رويداد مهم ورزشی جهان در سال ۲۰۱۰ است، از جمعه ۲۱ آبان در شهر گوانگ ژو آغاز شده و تا ششم آذر ادامه خواهد داشت.
تيم ملی واترپلوی ايران به دليل بخت ناچيز برای کسب مدال در اين دوره حضور ندارد. اين تيم در بازی های آسيايی ۱۹۸۲ دهلی نيز غايب بود. اما دليل غيبت ۲۸ سال قبل با امروز متفاوت بود.
در اين گزارش، به ماجرايی اشاره خواهد شد که پيش از بازی های آسيايی ۱۹۸۲ دهلی رخ داد و ۲۸ سال است در ورزش ايران اشاره ای به واقعيت آن ماجرا نشده است.
بازی های دهلی اولين دوره ای بود که ايران پس از انقلاب اسلامی در آن حاضر می شد. جنگ آغاز شده بود و در تخصيص اعتبارات، سهم چندانی نصيب ورزش نمی شد. برخی رشته های ورزشی به کلی تعطيل شده يا فعاليت چندانی نداشتند.
مدتی قبل از اعزام تيم های ملی به دهلی، سازمان تربيت بدنی به رياست مصطفی داودی، بر خلاف اعلام قبلی، تعدادی ديگر از رشته های ورزشی را حذف کرد.
از رشته های تيمی فقط فوتبال و با اين توجيه که شانس مدال دارد اعزام شد. اين در حالی بود که فوتبال در آن مسابقات حذف شد و پيش از مسابقات نيز کارشناسان ورزش، شانس واترپلو را بيشتر از فوتبال عنوان کرده بودند.
واترپلوی ايران در سال ۱۹۷۴ قهرمان بازی های آسيايی شده بود و پس از غيبت در سال ۱۹۷۸ به دليل وقوع انقلاب اسلامی، آماده اعزام به دهلی می شد. اما مطابق آن چه در نشريه دولتی دنيای ورزش آن سال ها نيز درج شده، اين تيم با اتهام «طاغوتی بودن» از اعزام به دهلی بازماند.
اردوی واترپلو مثل واليبال و بسکتبال پس از اعلام اين خبر، با اشک و آه بازيکنانی همراه بود که پس از چند ماه تمرين و اردوی سخت، بايد وسايل خود را جمع کرده و به جای بازی های آسيايی، راهی شهرستان های خود می شدند.
نام اغلب آن ورزشکارانی که با گريه از اردو خارج شدند، ديگر هرگز شنيده نشد و آن ها برای هميشه از صحنه ورزش ايران حذف شدند.
در تيم ملی واترپلو، حسن نوفلاح از ستاره های پر فروغی بود که آمادگی درخشش در آسيا را داشت. اين بازيکن ۲۱ ساله که سابقه کاپيتانی تيم ملی جوانان را داشت، به جای اردو يا مسابقات ورزشی که سهم و حق او از سال های آغازين جوانی اش بود، عازم جبهه شد.
جوان رعنای تيم ملی واترپلوی ايران که می توانست همراه با ساير اعضای آن تيم روی يکی از سکوهای بازی های آسيايی بايستد، پس از مدتی کوتاه در جنگ کشته شد.
دنيای ورزش تيتر زد: «ماهی طلايی ايران به دريای ابديت پيوست.»
اگرچه يک خيابان در تهران و استخر ورزشگاه شيرودی به نام اوست، اما طی اين مدت هرگز به اين موضوعی اشاره ای نشده است که اگر واترپلو با اتهام طاغوتی بودن از اعزام به دهلی باز نمی ماند، نوفلاح شايد به يک قهرمان و ستاره آسيايی تبديل می شد.
تيم ملی واترپلوی ايران به دليل بخت ناچيز برای کسب مدال در اين دوره حضور ندارد. اين تيم در بازی های آسيايی ۱۹۸۲ دهلی نيز غايب بود. اما دليل غيبت ۲۸ سال قبل با امروز متفاوت بود.
در اين گزارش، به ماجرايی اشاره خواهد شد که پيش از بازی های آسيايی ۱۹۸۲ دهلی رخ داد و ۲۸ سال است در ورزش ايران اشاره ای به واقعيت آن ماجرا نشده است.
بازی های دهلی اولين دوره ای بود که ايران پس از انقلاب اسلامی در آن حاضر می شد. جنگ آغاز شده بود و در تخصيص اعتبارات، سهم چندانی نصيب ورزش نمی شد. برخی رشته های ورزشی به کلی تعطيل شده يا فعاليت چندانی نداشتند.
مدتی قبل از اعزام تيم های ملی به دهلی، سازمان تربيت بدنی به رياست مصطفی داودی، بر خلاف اعلام قبلی، تعدادی ديگر از رشته های ورزشی را حذف کرد.
از رشته های تيمی فقط فوتبال و با اين توجيه که شانس مدال دارد اعزام شد. اين در حالی بود که فوتبال در آن مسابقات حذف شد و پيش از مسابقات نيز کارشناسان ورزش، شانس واترپلو را بيشتر از فوتبال عنوان کرده بودند.
واترپلوی ايران در سال ۱۹۷۴ قهرمان بازی های آسيايی شده بود و پس از غيبت در سال ۱۹۷۸ به دليل وقوع انقلاب اسلامی، آماده اعزام به دهلی می شد. اما مطابق آن چه در نشريه دولتی دنيای ورزش آن سال ها نيز درج شده، اين تيم با اتهام «طاغوتی بودن» از اعزام به دهلی بازماند.
اردوی واترپلو مثل واليبال و بسکتبال پس از اعلام اين خبر، با اشک و آه بازيکنانی همراه بود که پس از چند ماه تمرين و اردوی سخت، بايد وسايل خود را جمع کرده و به جای بازی های آسيايی، راهی شهرستان های خود می شدند.
نام اغلب آن ورزشکارانی که با گريه از اردو خارج شدند، ديگر هرگز شنيده نشد و آن ها برای هميشه از صحنه ورزش ايران حذف شدند.
در تيم ملی واترپلو، حسن نوفلاح از ستاره های پر فروغی بود که آمادگی درخشش در آسيا را داشت. اين بازيکن ۲۱ ساله که سابقه کاپيتانی تيم ملی جوانان را داشت، به جای اردو يا مسابقات ورزشی که سهم و حق او از سال های آغازين جوانی اش بود، عازم جبهه شد.
جوان رعنای تيم ملی واترپلوی ايران که می توانست همراه با ساير اعضای آن تيم روی يکی از سکوهای بازی های آسيايی بايستد، پس از مدتی کوتاه در جنگ کشته شد.
دنيای ورزش تيتر زد: «ماهی طلايی ايران به دريای ابديت پيوست.»
اگرچه يک خيابان در تهران و استخر ورزشگاه شيرودی به نام اوست، اما طی اين مدت هرگز به اين موضوعی اشاره ای نشده است که اگر واترپلو با اتهام طاغوتی بودن از اعزام به دهلی باز نمی ماند، نوفلاح شايد به يک قهرمان و ستاره آسيايی تبديل می شد.