یکی از پیامدهای برخورد نیروهای امنیتی با معترضان به نتایج اعلام شده انتخابات ۲۲ خرداد، کشته شدن شماری از شهروندان از جمله ندا آقا سلطان بود. تصویر ندا آقا سلطان که لحظه جان باختنش از طریق رسانه‌های تصویری و اینترنت در سراسر جهان پخش شد، رفته رفته به صورتی نمادین و به عنوان مظهر اعتراض معترضان در تظاهرات گوناگون به نمایش گذارده می‌شود.
در پاریس، در روز ۲۵ ژوئیه، سوم مرداد، در روز نمایش طومار سبز «محمود احمدی‌نژاد رئیس جمهوری ما نیست»، و تظاهرات حقوق بشری، یکی از عکس‌های ندا توسط رضا دقتی عکاس خبرنگار ایرانی بازپردازی شد، و ۵۰۰ نفر در کنار برج ایفل این عکس را بر روی صورت خود نهادند، و تابلویی آراسته به چهره ندا را به نمایش گذاشتند.
روز چهارشنبه ۲۴ سپتامبر نیز چنین حرکتی در اعتراض به حضور محمود احمدی‌نژاد در سازمان ملل، در نیویورک انجام شد.
رضا دقتی در گفت‌وگو با رادیو فردا درباره چگونگی این اقدام می‌گوید.
رضا دقتی: به عنوان يک عکاس و کسی که سال‌ها کار و زندگی‌اش با تصوير همراه بوده، ديدن حادثه فجيع کشتن مستقيم ندا در مقابل دوربين مرا مانند يک شکنجه روحی رنج داد.
به رغم اين که من در ۳۰ سال گذشته در ميدان‌های مختلف جنگ بوده‌ام، حوادث زيادی را ديده‌ام و انسان‌های بی‌شماری را ديده‌ام که کشته شده‌اند، اما کشته شدن يک دختر بی‌گناه به اين صورت و با چنين حالت ناجوانمردانه‌ای بسيار مرا تحت تأثير قرار داد.
وقتی حوادث ادامه يافت، امثال سهراب‌ها کشته شدند و جوان‌های ايرانی در زندان‌های جمهوری اسلامی مورد تجاوز قرار گرفتند، من می‌خواستم به عنوان يک عکاس سهمی اعتراض‌آميز در اين مسئله داشته باشم و پيامی هم برای مردم ايران و هم برای حکومت جمهوری اسلامی بفرستم.
شعار «ما همه يک صداييم، ما همه يک نداييم» شعاری بود که من فکر کردم با اين کار هنری می‌تواند تطبيق پيدا کند.
مهم‌ترين مسئله اين است که مردمی که يک صدا عليه حکومت تظاهرات می‌کنند، انسان‌های گمنامی هستند که جان خود را کف دست گذاشته‌اند و به خاطر آزادی حاضرند تا آخرين قطره خون خود را بدهند و ندا برای اين مسئله سمبلی شده است.
اجرای طرح «ما همه یک نداییم» در نیویورک
دقيقاً همين طور است و ندا سمبل تمام مسايلی است که در اين قضيه وجود دارد. من يکی از عکس‌های ندا را از ميان عکس هايی که از او وجود دارد انتخاب کردم و در کارگاهم در پاريس با همکاران روی آن کار کرديم، طوری که تصوير او هنگام چاپ به اندازه صورت انسان است.
وقتی تمام جمعيت تصوير چهره ندا را جلوی صورت خود می‌گيرند، تصويری که ديده می‌شود سراسر پوشيده از چهره ندا است.
بله، من اولين کار را در پاريس شروع کردم به اين صورت که روز حقوق بشر در ايران يعنی ۲۵ ژوئیه، در مقابل برج ايفل ۵۰۰ نفر از ايرانی‌ها و خارجی‌ها تصوير ندا را جلوی صورت خود گرفتند و حتی کسانی که از آنجا می‌گذشتند و مسئله را می‌دانستند می‌گفتند ما هم می‌خواهيم شرکت کنيم.
امروز ديگر مسئله ندا و قضيه ايران جهانی شده است و همه مردم دنيا دانند چه فاجعه‌ای درايران رخ داده است.
اکنون در نيويورک هزار نفر ايرانی و خارجی می‌آيند و جلوی سازمان ملل متحد عکس ندا را جلوی صورت خود می‌گيرند تا هم به خاطر آمدن محمود احمدی‌نژاد به سازمان ملل اعتراض کنند و هم به مردم ايران و دنيا پيام «ما همه يک صداييم، ما همه يک نداييم» را برسانند.
من تصميم دارم اين کار را در شهرهای مختلف و بزرگ دنيا با جمعيتی بين ۵۰۰ تا هزار نفر برگزار کنم و شايد يک روز اين جمعيت به ده‌ها هزار نفر برسد.
روز چهارشنبه ۲۴ سپتامبر نیز چنین حرکتی در اعتراض به حضور محمود احمدی‌نژاد در سازمان ملل، در نیویورک انجام شد.
رضا دقتی در گفت‌وگو با رادیو فردا درباره چگونگی این اقدام می‌گوید.
رضا دقتی: به عنوان يک عکاس و کسی که سال‌ها کار و زندگی‌اش با تصوير همراه بوده، ديدن حادثه فجيع کشتن مستقيم ندا در مقابل دوربين مرا مانند يک شکنجه روحی رنج داد.
به رغم اين که من در ۳۰ سال گذشته در ميدان‌های مختلف جنگ بوده‌ام، حوادث زيادی را ديده‌ام و انسان‌های بی‌شماری را ديده‌ام که کشته شده‌اند، اما کشته شدن يک دختر بی‌گناه به اين صورت و با چنين حالت ناجوانمردانه‌ای بسيار مرا تحت تأثير قرار داد.
وقتی حوادث ادامه يافت، امثال سهراب‌ها کشته شدند و جوان‌های ايرانی در زندان‌های جمهوری اسلامی مورد تجاوز قرار گرفتند، من می‌خواستم به عنوان يک عکاس سهمی اعتراض‌آميز در اين مسئله داشته باشم و پيامی هم برای مردم ايران و هم برای حکومت جمهوری اسلامی بفرستم.
شعار «ما همه يک صداييم، ما همه يک نداييم» شعاری بود که من فکر کردم با اين کار هنری می‌تواند تطبيق پيدا کند.
مهم‌ترين مسئله اين است که مردمی که يک صدا عليه حکومت تظاهرات می‌کنند، انسان‌های گمنامی هستند که جان خود را کف دست گذاشته‌اند و به خاطر آزادی حاضرند تا آخرين قطره خون خود را بدهند و ندا برای اين مسئله سمبلی شده است.
اجرای طرح «ما همه یک نداییم» در نیویورک
- همان طور که شما اشاره کرديد ندا يکی از چهره‌های گمنامی بود که با مرگ خود تبديل به سمبلی شد و اکنون شما اين سمبل را به فراسوی مرزها انتقال می‌دهيد تا حرف مردم ايران را به جهانيان برسانيد؟
دقيقاً همين طور است و ندا سمبل تمام مسايلی است که در اين قضيه وجود دارد. من يکی از عکس‌های ندا را از ميان عکس هايی که از او وجود دارد انتخاب کردم و در کارگاهم در پاريس با همکاران روی آن کار کرديم، طوری که تصوير او هنگام چاپ به اندازه صورت انسان است.
وقتی تمام جمعيت تصوير چهره ندا را جلوی صورت خود می‌گيرند، تصويری که ديده می‌شود سراسر پوشيده از چهره ندا است.
- گويا اين جمعيت در نيويورک هزار نفر خواهد شد؟
بله، من اولين کار را در پاريس شروع کردم به اين صورت که روز حقوق بشر در ايران يعنی ۲۵ ژوئیه، در مقابل برج ايفل ۵۰۰ نفر از ايرانی‌ها و خارجی‌ها تصوير ندا را جلوی صورت خود گرفتند و حتی کسانی که از آنجا می‌گذشتند و مسئله را می‌دانستند می‌گفتند ما هم می‌خواهيم شرکت کنيم.
امروز ديگر مسئله ندا و قضيه ايران جهانی شده است و همه مردم دنيا دانند چه فاجعه‌ای درايران رخ داده است.
اکنون در نيويورک هزار نفر ايرانی و خارجی می‌آيند و جلوی سازمان ملل متحد عکس ندا را جلوی صورت خود می‌گيرند تا هم به خاطر آمدن محمود احمدی‌نژاد به سازمان ملل اعتراض کنند و هم به مردم ايران و دنيا پيام «ما همه يک صداييم، ما همه يک نداييم» را برسانند.
من تصميم دارم اين کار را در شهرهای مختلف و بزرگ دنيا با جمعيتی بين ۵۰۰ تا هزار نفر برگزار کنم و شايد يک روز اين جمعيت به ده‌ها هزار نفر برسد.