علی میرزایی، دارنده مدال برنز المپیک ۱۹۵۲ هلسینکی در وزنه‌برداری، روز شنبه ۲۸ تیرماه در ۹۱ سالگی از دنیا رفت. اینک از هفت مدال‌آور ایران در آن رقابت‌ها فقط محمود ملاقاسمی در قید حیات است.
میرزایی به دلیل کهولت سن با ویلچر حرکت می‌کرد. به تازگی و با حضور خودش از سردیس او در تالار مشاهیر کمیته ملی المپیک رونمایی شد.
میرزایی در سلمانشهر مازندران زندگی می‌کرد و کمیته المپیک سه هفته پیش از مرگش، پلاک ویژه قهرمانان المپیک را کنار درب خانه‌اش نصب کرد.
او همچنین دارنده مدال نقره جهانی ۱۹۵۱ در میلان، برنز جهانی ۱۹۵۴ در وین و نشان نقره از اولین دوره بازی‌های آسیایی است که سال ۱۹۵۱ در دهلی برگزار شد. یک بار نیز رکورد حرکت دوضرب جهان را بهبود بخشید.
به رغم همه این افتخارات المپیکی، جهانی و قاره‌ای که در دهه ۳۰ خورشیدی به دست آمده، آقای میرزایی را می‌توان گمنام‌ترین برنده مدال المپیک در تاریخ ورزش ایران دانست.
در مسابقات قهرمانی کشور که سال ۱۳۳۰ در تهران برگزار شد، علی میرزایی در دسته خروس وزن به مقام قهرمانی رسید. محمود نامجو یک وزن بالاتر و در دسته پر وزن قهرمان شد.
در بازی‌های آسیایی دهلی، نامجو طلا و میرزایی نقره گرفتند. با تصمیم مهندس حسین صادق، رئیس فدراسیون وزنه‌برداری، قرار شد تجربه موفق دهلی را در المپیک نیز تکرار کنند.
میرزایی روی سکوی سوم المپیک ایستاد و نامجو نایب قهرمان شد. مدال طلا به ایوان میخائیلویچ یودودف از شوروی رسید.
کاروان ایران در فنلاند ۳ نقره و ۴ برنز گرفت تا در رده ۳۰ جدول رده‌بندی مدال‌ها بایستد.
نامجو ۳۴ ساله بود و میرزایی ۲۳ ساله با ثبت رکوردی که هفت و نیم کیلو کمتر از نامجو بود به مقام سوم رسید.
میرزایی در حرکت پرس تخصص داشت که دهه‌هاست در مسابقات وزنه‌برداری اعمال نمی‌شود.
یکی از دلایل گمنامی آقای میرزایی، دوری او از جنجال‌های رسانه‌ای بود که حتی در اوج درگیری‌های این رشته ورزشی طی سالیان اخیر، از اظهار نظر خودداری کرد.
با این حال، مشتاقانه پیگیر رویدادهای ورزشی بود و پیش از چهره شدن بهداد سلیمی، قهرمانی و رکوردشکنی او را در دسته فوق سنگین پیش‌بینی کرده بود.
سال ۲۰۰۸ فدراسيون جهانی وزنه‌برداری، پنج نشان ويژه طلايی IWF را به ايران ارسال کرد كه طی مراسم ویژه‌ای به آنها اهدا شد.
این پنج نفر ميررسول رئيسی (اعزامی به المپیک ۱۹۴۸ لندن) علی ميرزايی، منوچهر برومند، محمد نصيری و حسين رضازاده بودند که سه نفر نخست دیگر در قید حیات نیستند.
وقتی از میرزایی پرسیدند چرا هیچ جام و مسابقه‌ای به نام شما برگزار نمی‌شود، با تمجید از رقیب دیرین خود گفت: «همین که جام نامجو را برگزار می‌کنند، انگار از من قدرشناسی شده. برگزاری جام نامجو یعنی حق‌شناسی از یک قهرمان بزرگ که برای جوان‌ترها درس‌آموز است».