سازمان عفو بین‌الملل روز سه‌شنبه، ۲۷ شهریور، محاکمه ۲۴ تن از بهایی‌های یمن، از جمله چند زن و نوجوان، توسط دادگاه شورشیان حوثی به اتهام جاسوسی را تقبیح و محکوم کرد.
به نوشته خبرگزاری آسوشیتدپرس، لین مألوف، مدیر تحقیقات سازمان عفو بین‌الملل در خاورمیانه، گفت که بعید نیست این بهاییان در پی محاکمه‌های «به‌شدت ناعادلانه» مجازات اعدام دریافت کنند.
محاکمه شهروندان بهایی در یمن روز شنبه آغاز شد و ادامه آن به ۲۹ سپتامبر موکول شده است.
یک وکیل این پرونده که به نوشته عفو بین‌الملل از ترس اذیت و آزار نخواسته نامش فاش شود، گفته است که این روند دادرسی با سرعت انجام شده و اکثر متهمان به طور غیابی محاکمه شده‌اند، زیرا تنها پنج نفر آنها در بازداشت هستند.
دین بهایی در سال ۱۸۴۴ توسط یک ایرانی به نام میرزا حسین‌علی نوری ملقب به بهاءالله پایه‌گذاری شد و پیروان این دین وی را پیامبر می‌دانند. پیروان دین بهایی از زمان برقراری جمهوری اسلامی در ایران با فشار و آزار و اذیت روبه‌رو شده‌اند.
حوثی‌های شیعه مورد حمایت جمهوری اسلامی از سال ۲۰۱۴ با پس راندن دولت آن کشور کنترل بخش بزرگی از کشور را در دست گرفته و با اعلام یک مبارزه تمام‌عیار علیه تمام مخالفان سیاسی و مذهبی، اقدام به بازداشت هزاران نفر کرده‌اند و بنا بر برخی گزارش‌ها شکنجه در بازداشتگاه‌های حوثی‌ها رایج است.
رهبر حوثی‌ها، در سخنرانی‌های خود به بهاییان تاخته و آنان را «شیطانی» توصیف کرده است. به گفته هیئت نمایندگی بهاییان در سازمان ملل، چندین بهایی از سوی حوثی‌ها بازداشت و شکنجه شده و ضمن حبس غیرقانونی ارتباط آنها نیز با بیرون قطع شده است.
یک شخصیت برجسته بهایی یمن نیز به اتهام همکاری با اسرائیل به اعدام محکوم شده است. در سال ۲۰۱۶ بیش از ۶۰ زن، مرد و کودک شرکت‌کننده در یک جلسه آموزشی برگزار شده توسط بهاییان در یمن دستگیر شدند.
بانی دوگال، نماینده اصلی جامعه بین‌المللی بهایی در سازمان ملل متحد، در بیانیه‌ای ابراز نگرانی کرده و گفته است که اتهاماتی که اکنون متوجه بازداشت‌شدگان توسط حوثی‌ها شده نشان‌دهنده «تشدید شدید» فشارها بر این اقلیت دینی است.
وی همچنین گفته است که هدف قرار دادن بهاییان توسط حوثی‌ها «به طرز هراسناکی یادآور آزار و شکنجه بهاییان در ایران در دهه ۱۹۸۰ است که طی آن رهبران جامعه بهایی را جمع کرده و کشتند.»
در همین زمینه، دیان علائی، نمایندهٔ جامعهٔ جهانی بهایی در ژنو گفته است: «این که مقامات ایرانی با روشی هدفمند شهروندان خود را به دلیل اعتقاد دینی مورد آزار قرار می‌دهند امری ناگوار است؛ اما این که همان مقامات، شهروندان کشورهای دیگر را نیز در خارج از ایران به ویژه در کشوری که با بحران مشکلات بشری رو به رو است مورد آزار قرار دهند امری کاملاً ناگوار و زشت می‌باشد.»