آرامش دوستدار، فیلسوف و متفکر ایرانی روز چهارشنبه، پنجم آبان، در شهر کلن آلمان درگذشت.
آرامش دوستدار به دلیل انتقادهای بنیانی‌اش از اندیشه دینی شهرت یافت و آثارش با واکنش‌های زیادی مواجه شدند.
از آثار آرامش دوستدار که مورد توجه قرار گرفتند می‌توان به «ملاحظات فلسفی در دين و علم»، «درخشش‌های تيره»، «زبان و شبه‌زبان فرهنگ و شبه‌فرهنگ»، «خویشاوندی پنهان»، و «امتناع تفکر در فرهنگ دینی» نام برد.
آرامش دوستدار معتقد بود که «فرهنگ ایرانی به دلیل تسلط اسلام فرهنگی دین‌خو است» که در آن کنکاش فکری، پرسشگری و تفکر انتقادی وجود ندارد.
طرفداران آرامش دوستدار او را متفکری مستقل و ممتاز می‌شناسند که بنیادهای فرهنگی ایران را مورد پرسش جدی قرار داده است. اما در مقابل برخی از منتقدان او حملات تندش به دین و تاریخ تفکر در ایران را «منصفانه» نمی‌دانند.
درگذشت آرامش دوستدار در شبکه‌های اجتماعی واکنش‌هایی در پی داشته است.
فرج سرکوهی، نویسنده، در حساب کاربری خود در توییتر از آرامش دوستدار به عنوان «پدیده‌ی ندرتِ تاریخِ معاصر ما» یاد کرده است.
آرامش دوستدار متولد سال ۱۳۱۰ در تهران است. او در سال ۱۳۵۰ از دانشگاه بن در آلمان در رشته فلسفه دکترای خود را اخذ کرد.
او بعد از بازگشت به ایران و از سال ۱۳۵۱ تا سال ۱۳۵۸ در دانشگاه تهران به تدریس فلسفه پرداخت و پس از انقلاب و تحولات بعد از آن به آلمان مهاجرت کرد.