آرشام رضایی، کنشگر مدنیِ زندانی در اعتراض به عدم رسیدگی پزشکی و مخالفت با اعزام او به مرخصی درمانی از روز دوشنبه، ۱۸ بهمن، اعتصاب غذا و دارو کرده است.
آقای رضایی در یک پیام صوتی که به تازگی از زندان منتشر کرده، ضمن اعلام این خبر می‌گوید که در زندان‌های ایران حداکثر «تشخیص درد و تسکین آن حداکثر با داروهای تاریخ‌مصرف‌گذشته و مشابه» صورت می‌گیرد.
او در این فایل صوتی گفت که روز ۱۲ بهمن به بیمارستان رجایی کرج منتقل شده و پس از انجام آندوسکوپی مشخص شده که به بیماری‌های فتق هیاتال، هلیکو باکتری (عفونت معده) و زخم اثنی‌عشر مبتلا شده است.
این کنشگر مدنی زندانی در ادامه افزوده است، دارویی که پزشک متخصص تجویز کرده، هنوز به دستش نرسیده و با وجود شرایط برخورداری از مرخصی تاکنون به درخواست او پاسخ داده نشده است.
آقای رضایی در پایان گفت که از روز شنبه، ۱۸ بهمن تا زمان رسیدن به خواسته‌هایش اعتصاب غذا و دارو می‌کند.
آرشام رضایی دی ۱۳۹۷ توسط نیروهای اطلاعات سپاه در تهران بازداشت و بعدتر در دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی محمد مقیسه، بدون حضور وکیل از بابت اتهامات «تبلیغ علیه نظام»، «اجتماع و تبانی به قصد اقدام علیه امنیت ملی» و «توهین به رهبری» مجموعا به ۸ سال و ۶ ماه حبس تعزیری محکوم و این حکم در دادگاه تجدید نظر عینا تایید شد.
با اعمال ماده ۱۳۴ قانون مجازات اسلامی مجازات اشد یعنی ۵ سال حبس تعزیری از بابت اتهام «اجتماع و تبانی به قصد اقدام علیه امنیت ملی» در خصوص این فعال مدنی اعمال می‌شود و او آبان پارسال برای تحمل دوره محکومیت خود راهی زندان رجایی‌شهر کرج شد.
آقای رضایی یک بار دیگر در زندان بابت پرونده جدیدی که برای او گشوده شده بود در اول بهمن امسال با اتهامات «فعالیت تبلیغی علیه نظام و اجتماع و تبانی برای ارتکاب جرم بر ضد امنیتی داخلی و خارجی کشور» در نهایت به ۱۱ ماه حبس دیگر محکوم شد.
بی‌توجهی مسئولان زندان به وضعیت سلامت زندانیان سیاسی، مدنی و عقیدتی که در مواردی حتی منجر به مرگ آن‌ها نیز شده است، سابقه دارد. از جمله بکتاش آبتین، شاعر و نویسنده زندانی پس از دو بار ابتلا به کرونا در زندان و تاخیر در روند درمانش، سرانجام روز ۱۸ دی در بیمارستانی در تهران جان باخت.
ساسان نیک‌نفس، زندانی سیاسی و بهنام محجوبی، درویش گنابادی زندانی نیز از دیگر زندانیانی بودند که در یک سال گذشته به دلیل بی‌توجهی مسئولان زندان به وضعیت سلامتی‌شان، عدم دسترسی به دارو و خدمات درمانی و مخالفت با مرخصی درمان آن‌ها در نهایت جان خود را از دست دادند.