اعتراض «مخالفان جنگ، تحریم و سرکوب دولتی» در نیویورک

آغاز تحریمهای نفتی اتحادیه اروپا علیه ایران، شماری از فعالان سیاسی ایرانی مقیم نیویورک را بر آن داشته که با حمایت فعالان آمریکایی ِ مدافع صلح و حقوق بشر، و همچنین حامیان جنبش «اشغال وال ستریت»، در اعتراض به این تحریمها به راهپیمایی و تظاهرات بپردازند.

«هوار» نام تشکل شماری از ایرانیان و آمریکاییان «ضد جنگ، تحریم و سرکوب دولتی» است که روز یکشنبه همزمان با آغاز این تحریم‌ها در نیویورک به راهپیمایی و تظاهرات اعتراضی پرداختند.

در آغاز گفت‌و‌گویی با علی عبدی سخنگوی این گروه از فعالان سیاسی از دلایل اعتراضشان به تحریم پرسیده است.

علی عبدی (نیویورک): هدف ما از این گردهمایی این است که تحریم‌هایی که علیه مردم ایران تصویب شده توسط اتحادیه اروپا و دولت آمریکا اعتراض کنیم.

این که روی مردم ایران تاکید دارم این است که علی‌رغم این که گفتمان غالب که بین سیاستمداران غربی حاکم است این است که این تحریم‌ها هوشمندانه است و قرار بر این است که به حکومت و دولت ایران ضربه بزند اما آن چیزی که در واقعیت اتفاق می‌افتد و حتی در عمل تصویب شده چیزی به غیر از این گفتمان غالب است.

اعتراض «مخالفان جنگ، تحریم و سرکوب دولتی» در نیویورک در گفت‌وگو با علی عبدی

آقای عبدی، منتها دو تا گزینه به طور واقعی بحث دارد می‌شود در کشورهای غربی، در آمریکا. یکی جنگ است دیگری تحریم است. به طور واقعی آیا گزینه سومی شما می‌بینید؟
اول این که ما کسانی که این اعتراض را می‌کنیم قاعدتا سیاستمداران یا مذاکره کننده‌های دولت‌های غربی نیستیم. ما مردم هستیم. چیزی که برای این ها مهم است رنج مردم است و تلاش می‌کنیم که این رنج کاهش پیدا کند.

نکته دوم این است که تحریم‌ها هیچوقت نمی‌تواند راه‌حلی برای برنامه هسته‌ای ایران باشد. تحریم‌ها تنبیه عمومی یک ملت است به خاطر این که دولتش رفتارهایی را انجام می‌دهد که نظم بین‌المللی را گویا به هم می‌زند.

نکته سوم، راه‌حلی که ما ارائه می‌دهیم دقیقا «نه» گفتن به تحریم است و برداشته‌ شدن تحریم‌هاست. به این خاطر که مردمانی که در وضعیت اقتصادی بهتر زندگی می‌کنند و کشورشان در انزوای بین‌المللی قرار ندارد،‌ این مردمان توانایی بیشتری برای ایجاد تغییرات و تحولات دموکراتیک دارند.

و نکته ‌آخر این که تحریم نه فقط برای برنامه انرژی هسته‌ای ایران بلکه برای هیچ مشکل دیگری نمی‌توانند یک راه‌حل اخلاقی و عادلانه باشد. دقیقا به این خاطر که رنجی که به مردم یک کشور تحمیل می‌کند بعضی موقع‌ها ورای حد تصور می‌شود. مانند عراق که می‌دانیم نزدیک نیم میلیون نفر در آن کشور فقط به خاطر تحریم‌ها جانشان را از دست دادند.

منتها تحریم‌های آفریقای جنوبی هم بوده که نوع دیگری اثر کرده. حتی تعدادی از کسانی که آن را می‌خواستند و تعقیب می‌کردند از فعالان خود آفریقای جنوبی بودند.

اول که بحث است آیا واقعا تحریم‌ها تأثیر مستقیمی در گذار آن کشور به دموکراسی بازی کرده یا نه.

منتها بر فرض هم که بازی کرده باشد این به این خاطر هست که تحریم‌ها کمک کرده که توان دولت در سرکوب اعتراض‌های سیاسی پایین بیاید. دولت ایران لزوماً با وجود این تحریم‌ها توان سرکوبش پایین نخواهد آمد.

نکته بعدی این است که دولت‌های چین و روسیه را داریم و بسیاری از کشورهای دنیا که دولت ایران می‌تواند با آنها مبادلات اقتصادی داشته باشد و در نتیجه راه‌حل سیاسی همانطور که در پرسش پیشین شما هم اشاره کردم علی‌رغم این که ما مردم هستیم و خودمان را در جایگاه سیاستمداران یا روسای کشورهای غربی نگذاشته‌ایم این است که تلاش کنیم از راه‌حل‌های اخلاقی برای حل این مشکل استفاده شود.

تعداد انسان‌هایی که در عراق در تحریم‌ها کشته شدند، تعدادشان لزوماً کمتر از افرادی که به خاطر جنگ کشته شدند نیست بلکه شاید بیشتر هم باشد. در نتیجه راه‌حلی که کسانی که در عین حال که مخالف استبداد هستند، مخالف جنگ و تحریم هم هستند این است که رنج بیشتری به مردم ایران توسط دولت‌های غربی اعمال نشود تا مردم توانایی بیشتری برای ایجاد تحولات دموکراتیک داشته باشند.