بیش از ۶۵۰ نفر از زندانیان سیاسی، خانواده‌های دادخواه، اهالی فرهنگ و هنر، فعالان کارگری و مدنی، معلمان و روزنامه‌نگاران ایران در بیانیه‌ای اعلام کردند مردم ایران نیز مثل «اعوان» حکومت حق دارند برای بیان مطالبات خود به خیابان‌ها بیایند.
این درخواست از آن رو مطرح شده که، به نوشته امضاکنندگان، «امروز کمتر ایرانی می‌یابید که به دلیل سیاست‌ها، اهداف و عملکرد ایدئولوژیک و غیرمسئولانه حاکمیت و دولت‌های چند دهه اخیر، داغدار عزیز ِ به ناحق ازدست‌رفته‌ای نباشد.»
در این بیانیه تاکید شده: «همان طور که حاکمیت خیابان‌ها را در اختیار اعوان خویش می‌گذارد تا در مراسم مختلف از آن سود جویند، این حق انکارنشدنی برای سوگواری، دادخواهی، اعتراض‌ها و مطالبات همه مردم ایران در عرصه‌های عمومی محفوظ است.»
امضاکنندگان این بیانیه در ادامه خواستار آزادی فوری و بدون قید و شرط بازداشت‌شدگان وقایع اخیر و همه زندانیان سیاسی شده و به «صادرکنندگان و مجریان فرمان‌های سرکوبگرانه» هشدار داده‌اند: «ابزارهای کشتار و خشونت را به دور افکنند.»
این بیانیه را فعالانی چون تقی رحمانی، شیرین عبادی، اسماعیل نوری علا، گیتی پورفاضل، شهناز اکملی، شهین مهین‌فر، فاطمه سپهری، محمد نوری‌زاد، ناهید شیرپیشه، حشمت‌الله طبرزدی و آرش صادقی امضا کرده‌اند.
این بیانیه پس از برخورد خشونت‌آمیز نیروهای امنیتی و پلیس با اعتراضات مردمی به فساد و زدوبند منتهی به ریزش برج متروپل در آبادان منتشر می‌شود که ده‌ها کشته بر جا گذاشت.
برخورد خشونت‌آمیز با مردم داغدار در آبادان با محکومیت بی‌سابقه‌ای در ایران مواجه شد و حتی نماینده خوزستان در مجلس خبرگان نیز به آن اعتراض کرد.
پس از اعتراضات خوزستان و حضور خیابانی شهروندان در دیگر شهرهای ایران در همراهی با مردم آبادان، نزدیک به ۲۰۰ نفر از سینماگران با امضای بیانیه موسوم به «تفنگت را زمین بگذار»، مخالفت خود را با هر نوع خشونت اعلام کردند.
آنها در بیانیه‌ای از نظامیان جمهوری اسلامی خواستند که سلاح‌های‌شان را زمین بگذارند و به سرکوب مردم معترض ایران پایان دهند.
اندکی پس از آن نیز شماری از «هنرمندان و نویسندگان ایرانی در تبعید» در بیانیه‌ای از «نیروهای سرکوبگر» خواستند تا اسلحه خود را زمین بگذارند.
این هنرمندان و نویسندگان در بیانیه خود از نیروهای سرکوبگر جمهوری اسلامی به عنوان «ستمگران» و «سپاه شیطان» نام بردند و خطاب به آنها گفتند: «به یاد داشته باشید که امروزه یافتن نام و محل نگهداری هر یک از شما برای شاکیان و دادگاه‌های بین‌المللی بسیار آسان است، زیرا یک قرن بعد دبیران و عوامل دولت نازی در آلمان به دست عدالت سپرده شدند.»