الهام حسینی، ملی‌پوش با اشاره به موارد «خفقان» و «تبعیض» در مورد تیم وزنه‌برداری زنان، درباره دلایل سکوت اعضای تیم توضیح داد که اعتراض‌های ورزشکاران به «مواخذه» و «حذف وزنه‌برداران» منجر می‌شود.
خانم حسینی روز یک‌شنبه، ۵ تیر در گفت‌وگو با خبرگزاری دولتی ایرنا درباره مشکلات تیم ملی وزنه‌برداری زنان ایران به‌ویژه در ارتباط با مسابقات قهرمانی جوانان جهان که اردیبهشت امسال در یونان برگزار شد، گفت: «همواره اردوهای تیم ملی وزنه‌برداری زنان منوط به تشکیل اردوهای مردان است.»
این ورزشکار در ادامه درباره کمبودهای تیم ملی زنان گفت که برخلاف تیم مردان، در اردوی تیم زنان حتی «ماساژور» نبوده و خوابگاه تیم «یک ساختمان اداری» بوده است.
او یکی از دلایل از دست رفتن بخت کسب مدال در مسابقات قهرمانی آسیا پارسال را «نبود فردی برای انتخاب وزنه و گرم کردن بازیکنان» در تیم عنوان کرد.
خانم حسینی درباره نظارت بر دوپینگ اعضای تیم ملی زنان هم گفته است که فدراسیون در این باره نظارتی نداشته و آگاهی لازم را به وزنه‌برداران نمی‌داد.
این ملی‌پوش در ادامه گفته است که در برهه‌ای رئیس فدراسیون مکمل‌هایی را حداقل در ۲ سال گذشته تهیه می‌کرد، اما بعد از گران شدن و هم‌زمان با نزدیک شدن به اعزام تیم به مسابقات قهرمانی این مکمل‌ها به صورت محدود به اعضای تیم داده شده است.
خانم حسینی درباره دلایل سکوت تیم زنان نیز گفت پس از اعتراض «مواخذه شدیم و خیلی از وزنه‌برداران حذف شدند، اما چون می‌خواستیم وزنه‌برداری زنان حفظ شود، این سکوت را نگاه داشتیم تا دختران به جایگاهی برسند که توانایی خود را نشان دهند. هر چند عواقب این سکوت را در ماه‌های اخیر دیدیم.»
به نظر می‌رسد اشاره خانم حسینی به پناهندگی یکتا جمالی، نخستین مدال‌آور جهانی وزنه‌برداری زنان ایران در جریان رقابت‌های قهرمانی وزنه‌برداری دختران جوانان جهان در یونان است.
خانم جمالی که پس از کسب مدال از هتل محل استقرار تیم ملی ناپدید شده بود، پس از چند روز از پناهندگی خود به آلمان خبر داد.
دو روز پس از اعلام بی‌خبری از یکتا جمالی، پریسا جهانفکریان، ورزشکار دیگری که توانسته بود برای نخستین بار سهمیه رقابت‌های المپیک را در رشته وزنه‌برداری کسب کند، نیز از مهاجرت خود به آلمان خبر داد.
خانم جهانفکریان در پیامی در حساب کاربری خود در اینستاگرام نوشته بود: «من از نیمه تحقیرشده و محدودشده ایران برمی‌خیزم. ولی از نسلی سخن می‌گویم که فراموش شدن را باور نداشت، تحقیر شدن و محدود شدن را نپذیرفت.»