در حالی‌که طبق اعلام بانک مرکزی ایران اجاره‌بها در تهران و حومه آن بیش از ۵۰ درصد افزایش یافته است، گزارش‌های میدانی از پایتخت حاکی است برخی افراد به دلیل ناتوانی در پرداخت اجاره مسکن شب‌ها در اتوبوس‌های خط تندرو می‌خوابند.
بر اساس گزارش وب‌سایت «تجارت نیوز» که روز چهارشنبه هشتم دی منتشر شد، افرادی که اصطلاحا به «اتوبوس‌خوابی» روی آورده‌اند لزوما معتاد نیستند. اغلب آن‌ها شغل و درآمد دارند اما قادر به تامین هزینه‌های رهن و اجاره یک واحد مسکونی در تهران نیستند.
بر این اساس، هزینه گذراندن یک شب در اتوبوس‌های خط تندرو (بی‌آرتی) در تهران ۱۲ تا ۲۵ هزار تومان است. این مبلغ به صورت ماهانه حدود ۳۶۰ تا ۷۵۰ هزار تومان برای فرد اتوبوس‌خواب هزینه دارد.
این در حالی است که اتوبوس‌خواب‌های مسیر آزادی-تهران‌پارس باید تا صبح دست‌کم پنج‌بار– معمولا هر ۴۵ دقیقه – اتوبوس خود را عوض کنند و با پرداخت هزینه بلیت تازه، سوار اتوبوس بعدی شوند. خط تجریش-راه‌آهن کوتاه‌تر است و بنابراین، افراد ترجیح می‌دهند اولی را انتخاب کنند.
عصر چهارشنبه مدیرعامل شرکت واحد اتوبوسرانی در واکنش به این خبر گفت که «این پدیده به شدتی که در آن گزارش عنوان شد نیست. از گذشته نیز شاهد خوابیدن معتادان در اتوبوس بوده‌ایم، اما این افراد جدید، ظاهر مناسبی دارند و کارت بلیت می‌زنند و وارد اتوبوس می‌شوند.»
محمود ترفع در گفت‌وگو با خبرگزاری ایلنا در ادامه گفت که راننده اتوبوس امکان تشخیص مسافر از اتوبوس‌خواب را ندارد و «البته براساس پروتکل‌های اتوبوسرانی، همه مسافران باید در انتهای خط، از اتوبوس پیاده شوند.»
گزارشی که روز هشتم آذر در سایت بانک مرکزی منتشر شد نشان می‌دهد، اجاره‌ها در شهر تهران طی آبان‌ماه امسال نسبت به ماه مشابه پارسال ۵۱.۶ درصد و در کل مناطق شهری حدود ۵۴.۹ درصد رشد داشته است.
این افزایش چشمگیر اجاره‌بها در شرایطی است که بنابر دستورالعمل دولت، اواخر خرداد امسال ستاد ملی مقابله با کرونا سقف افزایش اجاره بها را برای تهران، کلان‌شهرها و سایر شهرها به ترتیب ۲۵، ۲۰ و ۱۵ درصد تعیین کرده بود.
در تازه‌ترین فهرست جهانی شاخص هزینه زندگی که «واحد اطلاعات اکونومیست» آذر امسال منتشر کرد، کلان‌شهر تهران به دنبال افزایش تورم و تشدید گرانی‌ها با ۵۰ پله جهش، از رده ۷۹ به رده ۲۹ از فهرست گران‌ترین شهرهای جهان صعود کرده است.
هرچند نامی از دیگر شهرهای ایران در فهرست امسال شهرهای گران دنیا نیست، اما زندگی برای مردم در سراسر ایران، نظر به کاهش شدید درآمدها، تضعیف خیره‌کننده پول ملی در برابر ارزها و نبود چشم‌اندازی برای آینده اقتصاد، امیدبخش نیست.