«پرويز ياحقی» نوازنده پيشکسوت ويولن، صبح ۱۳ بهمن ماه در سن ۷۰ سالگی، درگذشت.
پرويز ياحقی در طول حيات هنری اش در زنده کردن گوشه‌های غنی دستگاه‌های ايرانی و تک نوازی ويلون، سبکی ابتکاری و بديع داشت و نقش ارزنده ای در نوازندگی ويلون در چند دهه اخير بازی کرد.
ياحقی از اوان کودکی و نوجوانی با اساتيد موسيقی چون ابوالحسن صبا، مرتضی محجوبی، علی‌اکبر شهنازی وغيره آشنا شد و به مدت دو سال نزد استاد صبا به فراگيری رديف‌ها مشغول بود.
«اميد دل من کجايی» با صدای غلامحسين بنان از نخستين آثار معروف یاحقی محسوب می‌شود.
پرويز صديق پارسی (ياحقی) در سال ۱۳۱۵ در خيابان صفی عليشاه تهران به دنيا آمد. پدر وی بيشتر در مأموريت‌های اداری به سر می‌برد و پرويز بيشتر اوقات خود را نزد دايی‌اش (حسين ياحقی) سپری می‌کرد.
منزل حسين ياحقی محل تجمع موسيقيدانانی مانند صبا، محجوبی، شهنوازی، تهرانی، ظلی و نی داوود بود و پرويز ياحقی در چنين محيطی رشد می‌يافت.
ياحقی از کودکی قطعاتی اجرا می‌کرد و اولين آهنگ خود را به دعوت داوود پيرنيا ساخت. او کم کم با پشتکار و تمرين به آهنگساز و تکنوازی پرقريحه شناخته شد و در تکنوازی ويلن به تلفيقی از تکنيک و لطافت دست يافت.
از کارهای بديع ياحقی می توان به ساختن و اجرای چهارمضراب‌های مختلف در قطعات موسيقی ايران اشاره کرد
یاحقی شاگردان زیادی را در طول عمرش به موسیقی ایرانی معرفی کرد که از جمله این شاگردان می توان به مجتبی میرزاده ، سیاوش زندگانی، جهانشاه برومند و بیژن مرتضوی اشاره کرد که در آثارشان همواره از سبک پرویز یاحقی تاثیر پذیرفته اند.
او در سال های اخير چند اثر تکنوازی و همنوازی خود از جمله راز و نياز ، طوبی را ساخت.