به دنبال ممنوعالخروج شدن دختر ۱۳ ساله نسرین ستوده، وکیل دادگستری زندانی، شیرین عبادی، برنده نوبل صلح و سازمان عفو بینالملل به این اقدام جمهوری اسلامی اعتراض کردند.
به گزارش ۲۳ تیرماه کانون مدافعان حقوق بشر، شیرین عبادی، از بنیانگذاران این کانون، در نامهای به رئیس یونیسف، صندوق کودکان سازمان ملل متحد، آورده است: «حکومت ایران برای آن که خانم ستوده را مجبور به ترک مقاومت و همکاری با رژیم نماید، همسر و دختر ۱۳ سالهاش را تحت تعقیب کیفری قرار داده. مأمورین امنیتی به نامبرده پیام دادهاند که این هشداری است برای وی تا حاضر به همکاری شود.»
برنده نوبل صلح سال ۲۰۰۳ در نامه خود که رونوشت آن از جمله به دبیرکل سازمان ملل و کمیسر عالی حقوق بشر این سازمان ارسال شده، تأکید کرده است که جمهوری اسلامی علیرغم پیوستن ایران به کنوانسیون بینالمللی حقوق کودک، «به طور مستمر تعهدات خود را نادیده میگیرد».
رضا خندان، همسر نسرین ستوده، ۲۲ تیرماه در گفتوگویی با رادیوفردا اظهار کرد که دهم تیرماه از ممنوعالخروج بودن خود و دخترش آگاه شده است.
وی توضیح داده بود: «دهم تيرماه بود که اين برگهها را آوردند دم در خانه و به ما دادند. يک برگه به نام من و يک برگه به نام دخترم- مهراوه- بود که روی آن نوشته شده بود «برگ احضار متهم». ولی در متن آن برگه کسی را احضار نکرده بودند و فقط قرار ممنوعالخروجی را نوشته بودند.»
سازمان عفو بینالملل نیز ۲۲ تیرماه به ممنوعالخروج شدن دختر ۱۳ ساله نسرین ستوده اعتراض کرد.
آن هریسون، معاون مدیر بخش خاورمیانه و شمال آفریقای عفو بینالملل، گفته است: «ممنوعالخروج کردن دختر نسرین ستوده و همسر وی اقدامی است که به وضوح به منظور اعمال فشار بر خانواده خانم ستوده صورت گرفته است تا آنها کارزاری را که برای آزادی خانم ستوده به راه انداختهاند، متوقف کنند.»
عفو بینالملل که مقر آن در لندن است خواستار لغو این فرمان شد و از «مقامهای ایران» خواست تا به آزار و اذیت خانواده نسرین ستوده پایان داده و همچنین خانم ستوده را فورا و بدون قید و شرط آزاد کنند.
نسرین ستوده از شهريورماه دو سال پيش در زندان به سر میبرد. او به اتهام «تبلیغ علیه نظام و اقدام علیه امنیت ملی» به شش سال حبس تعزيری و ۱۰ سال محرومیت از وکالت محکوم شده است.
رضا خندان ۲۲ تیرماه در گفتوگو با رادیوفردا از مشکلات ملاقات با نسرین ستوده نیز خبر داد.
وی گفت: «ما در شرايط خيلی ناجوری از بابت ملاقاتها قرار داريم. الان چندين ماه است که امکان ملاقات حضوری بچههايم با مادرشان را قطع کردهاند و فقط ملاقات کابينی داريم، ولی بچهها اصلا تمايلی ندارند که از پشت شيشه با مادرشان صحبت کنند.»
به گزارش ۲۳ تیرماه کانون مدافعان حقوق بشر، شیرین عبادی، از بنیانگذاران این کانون، در نامهای به رئیس یونیسف، صندوق کودکان سازمان ملل متحد، آورده است: «حکومت ایران برای آن که خانم ستوده را مجبور به ترک مقاومت و همکاری با رژیم نماید، همسر و دختر ۱۳ سالهاش را تحت تعقیب کیفری قرار داده. مأمورین امنیتی به نامبرده پیام دادهاند که این هشداری است برای وی تا حاضر به همکاری شود.»
برنده نوبل صلح سال ۲۰۰۳ در نامه خود که رونوشت آن از جمله به دبیرکل سازمان ملل و کمیسر عالی حقوق بشر این سازمان ارسال شده، تأکید کرده است که جمهوری اسلامی علیرغم پیوستن ایران به کنوانسیون بینالمللی حقوق کودک، «به طور مستمر تعهدات خود را نادیده میگیرد».
رضا خندان، همسر نسرین ستوده، ۲۲ تیرماه در گفتوگویی با رادیوفردا اظهار کرد که دهم تیرماه از ممنوعالخروج بودن خود و دخترش آگاه شده است.
وی توضیح داده بود: «دهم تيرماه بود که اين برگهها را آوردند دم در خانه و به ما دادند. يک برگه به نام من و يک برگه به نام دخترم- مهراوه- بود که روی آن نوشته شده بود «برگ احضار متهم». ولی در متن آن برگه کسی را احضار نکرده بودند و فقط قرار ممنوعالخروجی را نوشته بودند.»
سازمان عفو بینالملل نیز ۲۲ تیرماه به ممنوعالخروج شدن دختر ۱۳ ساله نسرین ستوده اعتراض کرد.
آن هریسون، معاون مدیر بخش خاورمیانه و شمال آفریقای عفو بینالملل، گفته است: «ممنوعالخروج کردن دختر نسرین ستوده و همسر وی اقدامی است که به وضوح به منظور اعمال فشار بر خانواده خانم ستوده صورت گرفته است تا آنها کارزاری را که برای آزادی خانم ستوده به راه انداختهاند، متوقف کنند.»
عفو بینالملل که مقر آن در لندن است خواستار لغو این فرمان شد و از «مقامهای ایران» خواست تا به آزار و اذیت خانواده نسرین ستوده پایان داده و همچنین خانم ستوده را فورا و بدون قید و شرط آزاد کنند.
نسرین ستوده از شهريورماه دو سال پيش در زندان به سر میبرد. او به اتهام «تبلیغ علیه نظام و اقدام علیه امنیت ملی» به شش سال حبس تعزيری و ۱۰ سال محرومیت از وکالت محکوم شده است.
رضا خندان ۲۲ تیرماه در گفتوگو با رادیوفردا از مشکلات ملاقات با نسرین ستوده نیز خبر داد.
وی گفت: «ما در شرايط خيلی ناجوری از بابت ملاقاتها قرار داريم. الان چندين ماه است که امکان ملاقات حضوری بچههايم با مادرشان را قطع کردهاند و فقط ملاقات کابينی داريم، ولی بچهها اصلا تمايلی ندارند که از پشت شيشه با مادرشان صحبت کنند.»