سی درصد از جمعیت ایران در مناطق فرسوده و مستهلکی زندگی می‌کند که «بافت‌های نابسامان» شهری نامیده می‌شود.
به گزارش ایرنا، خبرگزاری رسمی جمهوری اسلامی، محمد سعید ایزدی، معاون راه و شهرسازی ایران، یکشنبه دوم خرداد این آمار را ارائه کرد.
به گفته آقای ایزدی، این داده‌ها از روی مطالعه بر روی نزدیک به پانصد شهر بزرگ، کلانشهر و مراکز استانی بدست آمده‌است.
به گفته معاون وزیر راه و شهرسازی ایران، از ۱۳۰ هزار هکتار مناطقی که «بافت نابسامان» نام می‌گیرد، ۵۶ هزار هکتار بافت‌های ناکارآمد شهری است؛ ۴۸ هزار هکتار سکونتگاه غیررسمی بوده و ۲۵ هزار هکتار، بافت‌های تاریخی است.
معاون وزیر راه و شهرسازی ایران بر وجود «تهدید جدی» از ناحیه مخاطرات طبیعی که منجر به وقوع فاجعه‌های انسانی می‌شود، به عنوان پیامدهای ناشی از ادامه توسعه الگوی شهرنشینی نادرست تأکید نهاد.
آقای ایزدی افزود این مدل ناکارآمد توسعه شهرنشینی، عواقب دیگری نیز مانند کاهش عدالت اجتماعی، رشد شکاف طبقاتی و حتی بروز تنش را در پی دارد.
به گفته این دولتمرد، مناطق محروم که تا دهه گذشته حدود یک ششم کشور بود، به تازگی به یک چهارم افزایش یافته‌است.
معاون وزیر راه و شهرسازی تأکید کرد، «اگر در شهرها با فقر برخورد سازنده‌ای صورت نگیرد، پیامد ویرانگری در برخواهد داشت».
آقای ایزدی، که مدیر عامل شرکت عمران و بهسازی شهری ایران نیز هست، همچنین نسبت به بروز رقابت میان استان‌ها که نمونه‌هایی از آن در گذشته بروز کرده، هشدار داد ولی گفت، منابع اقتصادی برای بهسازی مناطق سکونتی در استان‌ها «محدود» است.
به گفته معاون وزیر راه، در گام نخست باید شهرها و محلاتی را تعیین کرد که اولویت بیشتری برای نوسازی و بهسازی دارند و در گام بعدی، در یک طرح ده ساله، اقدامات ضروری برای اجراء را تعیین کرد.
عباس آخوندی وزیر راه و شهرسازی دو ماه پیش از پرداخت «تسهیلات» برای نوسازی بافت‌های میانی شهری خبر داده بود.
وزارت راه و شهرسازی پاییز ۱۳۹۳ در گزارشی نوشته بود اکثر مردم خودشان ترجیح می‌دهند منازل قدیمی‌شان را در بافت‌های فرسوده، نوسازی و بازسازی نکنند.
این بی‌علاقگی در حالی است که اکثر خانه‌های واقع در بافت‌های فرسوده شهری، دارای ریشه‌های تاریخی، فرهنگی و معماری ارزشمندی است.
کارشناسان شهری بر لزوم رعایت معیارهای منطبق با شهرسازی مدرن در شهرهای بزرگ و کلانشهرها تأکید دارند.
در گزارش وزارت راه و شهرسازی ایران نیز از وقوع خطرات جدی ناشی از نبود دسترسی به خدمات ضروری، به‌ویژه در زمان وقوع زمین‌لرزه، سیل، آتش‌سوزی و حوادث احتمالی از این قبیل، در مناطقی مانند تهران و یا شهرهای دیگر ایران، ابراز نگرانی شده بود.