محمدرضا طالقانی، رئیس سابق فدراسیون کشتی ایران، که اسفند ۱۳۸۴ توسط محمد علی‌آبادی از سمت ریاست فدراسیون کشتی کنار گذاشته شده بود، پس از پنج سال و این بار توسط علی سعیدلو مجدداً سکان هدایت یکی از فدراسیون‌های ورزشی ایران را برعهده گرفت.
برکناری طالقانی و محمد دادکان، رئیس پیشین فدراسیون فوتبال، از جمله بحث‌انگیز‌ترین تصمیمات محمد علی‌آبادی در راس سازمان تربیت بدنی در دولت نهم بود.
طالقانی در اولین روز پذیرش مدیریت فدراسیون ورزش‌های زورخانه‌ای و کشتی پهلوانی گفت: «با خودم عهد کرده بودم دیگر به ورزش برنگردم. به دو دلیل، یکی نوع رفتنم و دیگری بالا رفتن سن. نمی‌خواستم بیایم، اما در این چند ماه دوستان چند بار از ما خواستند که بیاییم. از آن طرف مردم عزیزی که من همه چیزم را از آن‌ها دارم، خیلی لطف داشتند و هرکسی ما را می‌دید، اصرار داشت برگردیم. این گونه شد که وقتی دیشب با هم حرف زدیم، نتوانستم بگویم نه. خوشحالم که به فدراسیونی می‌آیم که رشته آیینی کشورمان است.»
سوابق محمدرضا طالقانی
محمدرضا طالقانی از چهره‌های محبوب در ورزش ایران است. او دوازدهم بهمن ۱۳۵۷، یکی از محافظان آیت‌الله خمینی از فرودگاه مهرآباد تا بهشت زهرا بود، اما به رغم اصرارهای انقلابیون برای ادامه این مسئولیت، ترجیح داد فقط به ورزش بپردازد.
یک سال بعد، خطبه عقد او را نیز آیت‌الله خمینی، بنیان‌گذار جمهوری اسلامی ایران، جاری کرد.
طالقانی که از نیمه دوم دهه ۵۰ عضو تیم ملی کشتی آزاد ایران بود، پس از خداحافظی از کشتی در سال‌های میانی دهه ۶۰ رئیس هیئت کشتی تهران شد و طی این مدت، تهران همواره در تمام رده‌های سنی حرف اول کشتی ایران را زد. او در سال ۱۳۷۱ و در دوران ریاست مهندس اکبر ترکان، نایب رئیس فدراسیون کشتی شد.
قهرمانی سال ۱۹۹۸ جهان و قهرمانی در رقابت‌های نوجوانان و جوانان جهان و احداث خانه کشتی ایران در مجموعه ورزشی آزادی از جمله نکات درخشان کارنامه او محسوب می‌شود. او پس از این رقابت‌ها، تا چهار سال از عرصه مدیریت ورزش فاصله گرفت.
طالقانی در سال ۲۰۰۲ رئیس فدراسیون کشتی شد و با به کار گماشتن رسول خادم در سمت مدیریت تیم‌های ملی، نتیجه‌ای درخشان در رقابت‌های آسیایی به جا گذاشت.
اما حضور مهره‌های ناکارآمدی مثل مرتضی فرجی که از فدراسیون سوارکاری به فدراسیون کشتی آمده بود و منتقدان را تهدید به فرو کردن در گونی‌های سیب‌زمینی و مجازات شلاق در خیابان ورزنده می‌کرد، مانع از تداوم موفقیت‌ها شد.
طالقانی سرانجام پس از رقابت‌های جام جهانی ۲۰۰۶ در ساری، از سوی محمد علی‌آبادی برکنار شد.
جایگاه زورخانه و کشتی پهلوانی در ایران
طالقانی که خود دو بازوبند پهلوانی از رقابت‌های پهلوانی ایران دارد درباره برنامه‌هایش می‌گوید: «این ورزش را مردم دوست دارند. از طرفی ورزش آیینی و ملی ماست. حالا که تصمیم گرفتم برگردم از مدیران سازمان می‌خواهم که زمان و بودجه‌ای مناسب در اختیارم بگذارند. چون می‌دانید که موفقیت نیاز به مدیریت باثبات دارد. اگر این شرایط وجود داشته باشد، ایمان دارم که به موفقیت می‌رسیم. همان طور که قبلا در کشتی، موفقیت را تجربه کرده‌ایم.»
حال پرسش اینجاست که در شرایطی که زورخانه‌ها یکی پس از دیگری تعطیل می‌شوند و آخرین بازوبند پهلوانی در ورزش ایران، توسط علی سعیدلو در ورزشگاه آزادی دور بازوی محمود احمدی‌نژاد رئیس دولت دهم بسته شده است، آیا مرد کهنه‌کار ورزش ایران می‌تواند این ورزش رو به قهقرا را مجدداً احیا کند؟
برکناری طالقانی و محمد دادکان، رئیس پیشین فدراسیون فوتبال، از جمله بحث‌انگیز‌ترین تصمیمات محمد علی‌آبادی در راس سازمان تربیت بدنی در دولت نهم بود.
طالقانی در اولین روز پذیرش مدیریت فدراسیون ورزش‌های زورخانه‌ای و کشتی پهلوانی گفت: «با خودم عهد کرده بودم دیگر به ورزش برنگردم. به دو دلیل، یکی نوع رفتنم و دیگری بالا رفتن سن. نمی‌خواستم بیایم، اما در این چند ماه دوستان چند بار از ما خواستند که بیاییم. از آن طرف مردم عزیزی که من همه چیزم را از آن‌ها دارم، خیلی لطف داشتند و هرکسی ما را می‌دید، اصرار داشت برگردیم. این گونه شد که وقتی دیشب با هم حرف زدیم، نتوانستم بگویم نه. خوشحالم که به فدراسیونی می‌آیم که رشته آیینی کشورمان است.»
سوابق محمدرضا طالقانی
محمدرضا طالقانی از چهره‌های محبوب در ورزش ایران است. او دوازدهم بهمن ۱۳۵۷، یکی از محافظان آیت‌الله خمینی از فرودگاه مهرآباد تا بهشت زهرا بود، اما به رغم اصرارهای انقلابیون برای ادامه این مسئولیت، ترجیح داد فقط به ورزش بپردازد.
یک سال بعد، خطبه عقد او را نیز آیت‌الله خمینی، بنیان‌گذار جمهوری اسلامی ایران، جاری کرد.
طالقانی که از نیمه دوم دهه ۵۰ عضو تیم ملی کشتی آزاد ایران بود، پس از خداحافظی از کشتی در سال‌های میانی دهه ۶۰ رئیس هیئت کشتی تهران شد و طی این مدت، تهران همواره در تمام رده‌های سنی حرف اول کشتی ایران را زد. او در سال ۱۳۷۱ و در دوران ریاست مهندس اکبر ترکان، نایب رئیس فدراسیون کشتی شد.
قهرمانی سال ۱۹۹۸ جهان و قهرمانی در رقابت‌های نوجوانان و جوانان جهان و احداث خانه کشتی ایران در مجموعه ورزشی آزادی از جمله نکات درخشان کارنامه او محسوب می‌شود. او پس از این رقابت‌ها، تا چهار سال از عرصه مدیریت ورزش فاصله گرفت.
طالقانی در سال ۲۰۰۲ رئیس فدراسیون کشتی شد و با به کار گماشتن رسول خادم در سمت مدیریت تیم‌های ملی، نتیجه‌ای درخشان در رقابت‌های آسیایی به جا گذاشت.
اما حضور مهره‌های ناکارآمدی مثل مرتضی فرجی که از فدراسیون سوارکاری به فدراسیون کشتی آمده بود و منتقدان را تهدید به فرو کردن در گونی‌های سیب‌زمینی و مجازات شلاق در خیابان ورزنده می‌کرد، مانع از تداوم موفقیت‌ها شد.
طالقانی سرانجام پس از رقابت‌های جام جهانی ۲۰۰۶ در ساری، از سوی محمد علی‌آبادی برکنار شد.
جایگاه زورخانه و کشتی پهلوانی در ایران
طالقانی که خود دو بازوبند پهلوانی از رقابت‌های پهلوانی ایران دارد درباره برنامه‌هایش می‌گوید: «این ورزش را مردم دوست دارند. از طرفی ورزش آیینی و ملی ماست. حالا که تصمیم گرفتم برگردم از مدیران سازمان می‌خواهم که زمان و بودجه‌ای مناسب در اختیارم بگذارند. چون می‌دانید که موفقیت نیاز به مدیریت باثبات دارد. اگر این شرایط وجود داشته باشد، ایمان دارم که به موفقیت می‌رسیم. همان طور که قبلا در کشتی، موفقیت را تجربه کرده‌ایم.»
حال پرسش اینجاست که در شرایطی که زورخانه‌ها یکی پس از دیگری تعطیل می‌شوند و آخرین بازوبند پهلوانی در ورزش ایران، توسط علی سعیدلو در ورزشگاه آزادی دور بازوی محمود احمدی‌نژاد رئیس دولت دهم بسته شده است، آیا مرد کهنه‌کار ورزش ایران می‌تواند این ورزش رو به قهقرا را مجدداً احیا کند؟