بارسلونا با پیروزی دو بر صفر بر منچستر یونایتد، تیم مدافع عنوان قهرمانی را مات کرد و برای دومین بار در طول سه سال بر قله لیگ قهرمانان فوتبال اروپا ایستاد. این سومین قهرمانی بارسلونا بود.
گل‌های ساموئل اتوئو و لیونل مسی، ستارگان خط حمله تیم اسپانیایی، پیروزی سزاوارانه‌ای به کاتالانیایی‌ها بخشید و مانع آن شد تا منچستر یونایتد نخستین تیم موفق در حفظ مقام قهرمانی از سال ۱۹۹۳ تا کنون شود. در این سال، جام قهرمانی اروپا به لیگ قهرمانان تغییر نام و شکل داد.
به گزارش خبرگزاری فرانسه اسپانیایی ها اکنون دارای سه جام استثنایی در یک فصل هستند. آنان پیش ازاین، جام‌های قهرمانی لیگ و حذفی فوتبال کشورشان را برده بودند. این به معنی تکرار موفقیتی بود که در ۱۹۹۹ نصیب یونایتد شده بود. در آن سال سر آلکس فرگوسن، رهبر شیطان‌های سرخ گفته بود که هیچ تیمی هرگز نمی تواند به این مهم نائل شود. پیروزی در جام نخست فوتبال اروپا کامل‌کننده ظهور شگفت‌انگیز این فصل پپ گوآردیولا، رهبر تیم بارسلونا بود که در ۳۸ سالگی جوان‌ترین مربی فاتح بزرگ‌ترین جایزه فوتبال باشگاهی اروپا شد.
بارسا با خودیابی از بازی عصبی اولیه‌اش، کم کم بر بخشی بزرگ از این بازی حکومت یافت، به طوری که تیم انگلیسی نتوانست روال بازی همیشگی‌اش با سرعت بالا را به نمایش بگذارد. در مسابقه‌ای که می‌توان آن را نبرد قرن نامید، دو تیم برتر در جهان – که هرکدام یکی از دو بازیکن برتر جهان را در جمع خود داشتند – تنها یکی توانست اوج توانایی‌های خود را نشان دهد. و شاید بتوان فرگوسن را در این واقعیت مورد سوال قرار داد که چرا از ابتدا دیمیتار برباتوف و کارلوس ته وس را در ترکیب تیم اصلی قرار نداد و آنها را بر روی نیمکت نشاند تا رایان گیگز در پشت سر کریستیانو رونالدو – تنها مهاجم یونایتد بازی کند و وین رونی و پارک جی- سونگ وظیفه بازی کلاسیک در دو جناح را داشته باشند.
هر دو تیم بازی را عصبی شروع کردند. ویکتور والدس، دروازه بان بارسا و پارک جی-سونگ از یونایتد – که نخستین آسیایی بازیگر در فینال لیگ قهرمانان اروپا بود – در یک لحظه تا خط کرنر به دنبال یک توپ به حرکت ادامه دادند. اما منچستر سریع‌تر به خود آمد و رونالدو با حرکات اغواگرانه‌اش در ده دقیقه نخست باعث وحشت اسپانیایی‌ها شد. او از ۲۵ متری ضربه آزادی زد که والدس نتوانست آن را مهار کند و جرالد پیکه، مدافع پیشین تیم یونایتد مجبور شد با شیرجه مانع مسیر ضربه پارک در پی توپ شود و به کرنر تن داد. در حالی که تیم مدافع عنوان قهرمانی صاحب توپ و میدان بود، به ناگاه بارسا گل برتری را زد.
آندرس اینیه ستا توپ را برای اتوئو پخته کرد تا او با مغلوب کردن نمانیا ویدیچ در داخل محوطه جریمه صاحب موقعیت شوت شود و با وجود تلاش مایکل کاریک، آن را از سد ادوین فان در سار هلندی عبور دهد. این گل بارسا را در مدار واقعی خود قرار داد و دیگر سلطه بر بازی را به منچستری‌ها فرصت نداد. امواج حمله های بارسلونا، نمایانگر این واقعیت بود که چرا در طول فصل، بیش از ۱۵۰ گل توسط آنان زده شد.
در حالی که یونایتد آهنگ و شکل بازی خود را کم کم از دست داد، سر آلکس فرگوسن خیلی دیر به این فکر افتاد که رونی را به کنار رونالدو پیش فرستد و گیگز به جناح چپ برود. سرمربی تیم منچستر با تغییر تاکتیک به بازی تیمش ته وز و اندرسون را در شروع نیمه دوم فراخواند و بازی حالت ۴-۴-۲ معمول را برای تیم انگلیسی پیدا کرد. ته وز آرژانتینی در کنار رونالدو قرار گرفت و گیگز با برگشت به عقب بیشتر نقش بازی در عمق را پیدا کرد. اما این حربه هم نتوانست موتور بارسا را از کار بیندازد. فرگوسن برای رسیدن به گل تساوی برباتوف را به جای پارک به زمین فرستاد.
ابا این حال در هنگامی که به نظر می‌آمد قدرت منچستر بیشتر شده باشد، این بارسا بود که به شکلی نا معمول با پاس ژاوی و ضربه سر جادوگرانه مسی آرژانتینی، در دقیقه ۷۰ به گل دوم هم رسید.
تلاش منچستر یونایتد در دقیقه‌های باقیمانده نتوانست از سد بارسا بگذرد و مانع قهرمانی سزوارانه تیم اسپانیایی شود.
گل‌های ساموئل اتوئو و لیونل مسی، ستارگان خط حمله تیم اسپانیایی، پیروزی سزاوارانه‌ای به کاتالانیایی‌ها بخشید و مانع آن شد تا منچستر یونایتد نخستین تیم موفق در حفظ مقام قهرمانی از سال ۱۹۹۳ تا کنون شود. در این سال، جام قهرمانی اروپا به لیگ قهرمانان تغییر نام و شکل داد.
آنها که خوشحالند و آنها که غمگینند. هر دو در رم. گوآردیولا، سرمربی بارسلونا (بالا) فرگوسن، سرمربی منچستر یونایتد (پایین)
به گزارش خبرگزاری فرانسه اسپانیایی ها اکنون دارای سه جام استثنایی در یک فصل هستند. آنان پیش ازاین، جام‌های قهرمانی لیگ و حذفی فوتبال کشورشان را برده بودند. این به معنی تکرار موفقیتی بود که در ۱۹۹۹ نصیب یونایتد شده بود. در آن سال سر آلکس فرگوسن، رهبر شیطان‌های سرخ گفته بود که هیچ تیمی هرگز نمی تواند به این مهم نائل شود. پیروزی در جام نخست فوتبال اروپا کامل‌کننده ظهور شگفت‌انگیز این فصل پپ گوآردیولا، رهبر تیم بارسلونا بود که در ۳۸ سالگی جوان‌ترین مربی فاتح بزرگ‌ترین جایزه فوتبال باشگاهی اروپا شد.
منچستری‌ها خود را باختند و کم کم عصبی شدند. بارسا به آزامش بازگشت، بازی را در درست گرفت و .... بر تخت رم نشست
بارسا با خودیابی از بازی عصبی اولیه‌اش، کم کم بر بخشی بزرگ از این بازی حکومت یافت، به طوری که تیم انگلیسی نتوانست روال بازی همیشگی‌اش با سرعت بالا را به نمایش بگذارد. در مسابقه‌ای که می‌توان آن را نبرد قرن نامید، دو تیم برتر در جهان – که هرکدام یکی از دو بازیکن برتر جهان را در جمع خود داشتند – تنها یکی توانست اوج توانایی‌های خود را نشان دهد. و شاید بتوان فرگوسن را در این واقعیت مورد سوال قرار داد که چرا از ابتدا دیمیتار برباتوف و کارلوس ته وس را در ترکیب تیم اصلی قرار نداد و آنها را بر روی نیمکت نشاند تا رایان گیگز در پشت سر کریستیانو رونالدو – تنها مهاجم یونایتد بازی کند و وین رونی و پارک جی- سونگ وظیفه بازی کلاسیک در دو جناح را داشته باشند.
هر دو تیم بازی را عصبی شروع کردند. ویکتور والدس، دروازه بان بارسا و پارک جی-سونگ از یونایتد – که نخستین آسیایی بازیگر در فینال لیگ قهرمانان اروپا بود – در یک لحظه تا خط کرنر به دنبال یک توپ به حرکت ادامه دادند. اما منچستر سریع‌تر به خود آمد و رونالدو با حرکات اغواگرانه‌اش در ده دقیقه نخست باعث وحشت اسپانیایی‌ها شد. او از ۲۵ متری ضربه آزادی زد که والدس نتوانست آن را مهار کند و جرالد پیکه، مدافع پیشین تیم یونایتد مجبور شد با شیرجه مانع مسیر ضربه پارک در پی توپ شود و به کرنر تن داد. در حالی که تیم مدافع عنوان قهرمانی صاحب توپ و میدان بود، به ناگاه بارسا گل برتری را زد.
آندرس اینیه ستا توپ را برای اتوئو پخته کرد تا او با مغلوب کردن نمانیا ویدیچ در داخل محوطه جریمه صاحب موقعیت شوت شود و با وجود تلاش مایکل کاریک، آن را از سد ادوین فان در سار هلندی عبور دهد. این گل بارسا را در مدار واقعی خود قرار داد و دیگر سلطه بر بازی را به منچستری‌ها فرصت نداد. امواج حمله های بارسلونا، نمایانگر این واقعیت بود که چرا در طول فصل، بیش از ۱۵۰ گل توسط آنان زده شد.
در حالی که یونایتد آهنگ و شکل بازی خود را کم کم از دست داد، سر آلکس فرگوسن خیلی دیر به این فکر افتاد که رونی را به کنار رونالدو پیش فرستد و گیگز به جناح چپ برود. سرمربی تیم منچستر با تغییر تاکتیک به بازی تیمش ته وز و اندرسون را در شروع نیمه دوم فراخواند و بازی حالت ۴-۴-۲ معمول را برای تیم انگلیسی پیدا کرد. ته وز آرژانتینی در کنار رونالدو قرار گرفت و گیگز با برگشت به عقب بیشتر نقش بازی در عمق را پیدا کرد. اما این حربه هم نتوانست موتور بارسا را از کار بیندازد. فرگوسن برای رسیدن به گل تساوی برباتوف را به جای پارک به زمین فرستاد.
ابا این حال در هنگامی که به نظر می‌آمد قدرت منچستر بیشتر شده باشد، این بارسا بود که به شکلی نا معمول با پاس ژاوی و ضربه سر جادوگرانه مسی آرژانتینی، در دقیقه ۷۰ به گل دوم هم رسید.
تلاش منچستر یونایتد در دقیقه‌های باقیمانده نتوانست از سد بارسا بگذرد و مانع قهرمانی سزوارانه تیم اسپانیایی شود.