در هفته‌های گذشته و با باز شدن مدارس در ایران بار دیگر موضوع تنبیه بدنی و کودک‌آزاری در سازوکار آموزشی ایران به موضوعی داغ تبدیل شده است. موضوعی که انتشار آمارهای نگران‌کننده بر اهمیت آن می‌افزاید.
گروهی از کارشناسان و پژوهشگران ایرانی بر این اندیشه‌اند که «آموزگاران معتقدند بچه ای که در خانه از سوی والدينش با تنبيه بدنی روبه‌رو است، در مدرسه بدون تنبيه بدنی مقررات را اجرا نمی‌کند.»
تنبیهات بدنی گاه چنان آسیبی به دانش‌آموزان می‌زند که خبرهای مربوط به آن در رسانه‌های منتشر می‌شود. برخی حقوق‌دانان می‌گویند «به تنبيه دانش‌آموزان به چشم يک اقدام تاديبی نگاه نشده است و کتک زدن دانش‌آموز، جرم قابل تعقيب است.»
با این همه بسیاری از پرونده‌هایی که مربوط به آسیب‌های ناشی از تنبیه بدنی در مدارس می‌شود، بازتابی در رسانه‌ها و در نتیجه جامعه پیدا نمی‌کند.
از سوی دیگر تنبیه فیزیکی تنها بخشی از آزاری‌ست که ممکن است کودکان ایرانی ببینند و کودک‌آزاری در معنای گسترده آن فراتر از تنبیه بدنی است.
یونیسف (صندوق بین‌المللی کودکان ملل متحد) در ایران اخیرا گزارشی منتشر کرده است که بر اساس آن بیشتر از۲۰ درصد کودکان شش تا ۱۱ساله و بيش از نه درصد از نوجوانان ۱۲تا ۱۸سال، در مدارس تنبيه بدنی می شوند.
آماری که یونیسف یا دیگر نهادهای بازرس در ایران منتشر می‌کنند، تنها آماری را در بر می‌گیرد که ساز و کارهای دولتی آن را منتشر کرده‌اند یا به شکلی اجازه انتشار آن را داده‌اند.
بر پایه آمارهای سازمان بهزيستی ایران، آزارهای جنسی کودکان در سال۱۳۸۴ (آنچه دولت منتشر کرده بود) کمتر از سه درصد کل آمار کودک آزاری بود؛ هم‌اکنون مديرعامل انجمن دفاع از حقوق کودکان می‌گوید این آمار به ۲۰ درصد رسيده است.
از سال ۱۳۸۱ و پس از تصويب قانون حمايت از کودک، کودک‌آزاری يکی از جرايم تعريف شده محسوب می‌شود، هرچند این تعریف و نیز نحوه پی‌گیری آن از سوی مقام‌های قضایی با انتقادهایی روبه‌رو است.
آنچه در زیر می‌آید بخشی از فیلم‌هایی‌ست که چندی‌ست در رسانه‌های شهروندی منتشر شده و از تنبیه فیزیکی دانش‌آموزان در مدارس حکایت دارد.
گروهی از کارشناسان و پژوهشگران ایرانی بر این اندیشه‌اند که «آموزگاران معتقدند بچه ای که در خانه از سوی والدينش با تنبيه بدنی روبه‌رو است، در مدرسه بدون تنبيه بدنی مقررات را اجرا نمی‌کند.»
تنبیهات بدنی گاه چنان آسیبی به دانش‌آموزان می‌زند که خبرهای مربوط به آن در رسانه‌های منتشر می‌شود. برخی حقوق‌دانان می‌گویند «به تنبيه دانش‌آموزان به چشم يک اقدام تاديبی نگاه نشده است و کتک زدن دانش‌آموز، جرم قابل تعقيب است.»
با این همه بسیاری از پرونده‌هایی که مربوط به آسیب‌های ناشی از تنبیه بدنی در مدارس می‌شود، بازتابی در رسانه‌ها و در نتیجه جامعه پیدا نمی‌کند.
از سوی دیگر تنبیه فیزیکی تنها بخشی از آزاری‌ست که ممکن است کودکان ایرانی ببینند و کودک‌آزاری در معنای گسترده آن فراتر از تنبیه بدنی است.
یونیسف (صندوق بین‌المللی کودکان ملل متحد) در ایران اخیرا گزارشی منتشر کرده است که بر اساس آن بیشتر از۲۰ درصد کودکان شش تا ۱۱ساله و بيش از نه درصد از نوجوانان ۱۲تا ۱۸سال، در مدارس تنبيه بدنی می شوند.
آماری که یونیسف یا دیگر نهادهای بازرس در ایران منتشر می‌کنند، تنها آماری را در بر می‌گیرد که ساز و کارهای دولتی آن را منتشر کرده‌اند یا به شکلی اجازه انتشار آن را داده‌اند.
بر پایه آمارهای سازمان بهزيستی ایران، آزارهای جنسی کودکان در سال۱۳۸۴ (آنچه دولت منتشر کرده بود) کمتر از سه درصد کل آمار کودک آزاری بود؛ هم‌اکنون مديرعامل انجمن دفاع از حقوق کودکان می‌گوید این آمار به ۲۰ درصد رسيده است.
از سال ۱۳۸۱ و پس از تصويب قانون حمايت از کودک، کودک‌آزاری يکی از جرايم تعريف شده محسوب می‌شود، هرچند این تعریف و نیز نحوه پی‌گیری آن از سوی مقام‌های قضایی با انتقادهایی روبه‌رو است.
آنچه در زیر می‌آید بخشی از فیلم‌هایی‌ست که چندی‌ست در رسانه‌های شهروندی منتشر شده و از تنبیه فیزیکی دانش‌آموزان در مدارس حکایت دارد.