کمپین بین المللی حقوق بشر درایران، سازمان عفو بین الملل، فدراسیون بین المللی حقوق بشر، سازمان گزارشگران بدون مرز، سازمان دیده بان حقوق بشر و نهاد ها و سازمان‌های دیگر، روز سوم مرداد، برابر با ۲۵ ژوئیه، را روز جهانی اقدام برای حقوق بشر در ایران نامیده‌اند.
به همین منظور، از سوی این نهادهای مدافع حقوق بشر، دراین روز، تظاهراتی دربیش از ۵۰ شهر جهان دربرابر دفاتر نمایندگی جمهوری اسلامی برگزار خواهد شد.
گذشته از شیرین عبادی، برنده جایزه صلح نوبل، اسماعیل خوئی و سیمین بهبهانی، شاعران ایرانی و داریوش، خواننده، به این جنبش پیوسته‌اند.
اسماعیل خوئی در گفت و گو با رادیو فردا در برابر این پرسش که چگونه به این جنبش پیوسته است می‌گوید:
در طی اتفاقات چند هفته گذشته، جهان يک باره دريافت که ما راست می‌گفتيم و هرگز غلو نمی‌کرديم که در ايران به بهانه‌های واهی و اتهام‌های پوچ روشنفکران، نويسندگان، شاعران و زنان ايران به زندان می‌افتند و کشته می‌شوند.
وقتی هنرمندان و شاعران به يک حرکت حقوق بشری می‌پيوندند و از آن حمايت می‌کنند، چقدر در اين حرکت مؤثر است؟
اکنون زمينه برای پشتيبانی از حقوق بشر در ايران آماده است. اهميت آن چه امروز آغاز شده و اميدورام هر روز پيشتر برود و گسترده‌تر شود، اين است که فقط فرهنگ‌ورزان ايرانی در آن شرکت ندارند بلکه بسياری از آزادگان جهان به اين کمپين پيوسته‌اند يا خواهند پيوست.
اين گونه می توان اميدوار بود که حقوق بشر در ايران يک پشتيبان نيرومند جهانی خواهد داشت.
از اين پس با سخنگويی که برای دفاع از حقوق بشر در ايران پديد آمده و روز به روز گسترش خواهد يافت، دولت‌های جهان ناگزير خواهند بود سخنان ما را گوش دهند و چه بسا به سود خود بيابند که بر فرمان‌فرمايی آخوندی فشار بياورند تا به رعايت حداقل برخی از اين حقوق در ايران ناگزير شود.
تمام اين مسايل به ما نويد می‌دهد که به زودی يک نهاد جهانگير در پشتيبانی از حقوق بشر ايران خواهيم داشت. البته فکر نمی‌کنم مشکل حقوق بشر در ايران حل شود، اين مشکل هنگامی حل خواهد شد که برای هميشه دين از حکومت جدا شود.
روز سوم مرداد که قرار است به عنوان روز جهانی «اقدام برای حقوق بشر درايران» ناميده شود، نخستين گام در اين زمينه است يا در ادامه حرکت‌هايی که انجام شده است؟
هم نخستين گام است و هم نيست. نخستين گام به اين معنا که از نظر کيفيت از نوع جهانی است و درعين حال نخستين گام نيست، چون نزديک ۳۰ سال است همتايان ما از جمله روشنفکران، شاعران، نويسندگان و آزادی خواهان ايران در نهادهای گوناگون جهان در اين زمينه کوشش می‌کردند.
آقای خويی! همان طور که شما اشاره کرديد معترضان ايران با يک حرکت بيش از پيش خودجوش، توانسته‌اند از سوی هنرمندان، شاعران و روشنفکران مورد حمايت قرار گيرند. فکر می‌کنيد کسانی چون شما بايد امروز به اين حرکت بپيوندند؟
حقيقت اين است که من به فرزانگی و خردمندی مردم ايران هرگز شک نداشتم. اين مردم باستانی اگر خردورز و خردمند نبودند باستانی نمی‌شدند و از بين می‌رفتند.
ولی آن چه در هفته‌های اخير پيش آمد اين بود که مردم ما نه به آدم‌هايی چون من، بلکه به جهانيان نشان دادند که تصويری که فرمان‌فرمايی حاکم از آنها ارائه داده بود هيچ شباهتی به واقعيت ندارد و تصوير يک مردم واپس مانده و ستمگر بود.
اين تصوير دراذهان عمومی تغيير کرده و منظر ديگری از ايران نزد افکار عمومی گشوده شده است؟
البته تغيير کرده و من طی ۳۰ سال گذشته هرگز چنين احساس شادمانی نداشتم. با توطئه‌ای که ولايت فقيه ضد مردم کرد و خوشبختانه رسوا شد، زمينه‌ای پديدی آمد که مردم ما گوهره تاريخی انسانی، زيبا و پاک خود را به همه جهانيان نشان دهند.
به همین منظور، از سوی این نهادهای مدافع حقوق بشر، دراین روز، تظاهراتی دربیش از ۵۰ شهر جهان دربرابر دفاتر نمایندگی جمهوری اسلامی برگزار خواهد شد.
گذشته از شیرین عبادی، برنده جایزه صلح نوبل، اسماعیل خوئی و سیمین بهبهانی، شاعران ایرانی و داریوش، خواننده، به این جنبش پیوسته‌اند.
اسماعیل خوئی در گفت و گو با رادیو فردا در برابر این پرسش که چگونه به این جنبش پیوسته است می‌گوید:
در طی اتفاقات چند هفته گذشته، جهان يک باره دريافت که ما راست می‌گفتيم و هرگز غلو نمی‌کرديم که در ايران به بهانه‌های واهی و اتهام‌های پوچ روشنفکران، نويسندگان، شاعران و زنان ايران به زندان می‌افتند و کشته می‌شوند.
وقتی هنرمندان و شاعران به يک حرکت حقوق بشری می‌پيوندند و از آن حمايت می‌کنند، چقدر در اين حرکت مؤثر است؟
اکنون زمينه برای پشتيبانی از حقوق بشر در ايران آماده است. اهميت آن چه امروز آغاز شده و اميدورام هر روز پيشتر برود و گسترده‌تر شود، اين است که فقط فرهنگ‌ورزان ايرانی در آن شرکت ندارند بلکه بسياری از آزادگان جهان به اين کمپين پيوسته‌اند يا خواهند پيوست.
اين گونه می توان اميدوار بود که حقوق بشر در ايران يک پشتيبان نيرومند جهانی خواهد داشت.
از اين پس با سخنگويی که برای دفاع از حقوق بشر در ايران پديد آمده و روز به روز گسترش خواهد يافت، دولت‌های جهان ناگزير خواهند بود سخنان ما را گوش دهند و چه بسا به سود خود بيابند که بر فرمان‌فرمايی آخوندی فشار بياورند تا به رعايت حداقل برخی از اين حقوق در ايران ناگزير شود.
تمام اين مسايل به ما نويد می‌دهد که به زودی يک نهاد جهانگير در پشتيبانی از حقوق بشر ايران خواهيم داشت. البته فکر نمی‌کنم مشکل حقوق بشر در ايران حل شود، اين مشکل هنگامی حل خواهد شد که برای هميشه دين از حکومت جدا شود.
روز سوم مرداد که قرار است به عنوان روز جهانی «اقدام برای حقوق بشر درايران» ناميده شود، نخستين گام در اين زمينه است يا در ادامه حرکت‌هايی که انجام شده است؟
هم نخستين گام است و هم نيست. نخستين گام به اين معنا که از نظر کيفيت از نوع جهانی است و درعين حال نخستين گام نيست، چون نزديک ۳۰ سال است همتايان ما از جمله روشنفکران، شاعران، نويسندگان و آزادی خواهان ايران در نهادهای گوناگون جهان در اين زمينه کوشش می‌کردند.
آقای خويی! همان طور که شما اشاره کرديد معترضان ايران با يک حرکت بيش از پيش خودجوش، توانسته‌اند از سوی هنرمندان، شاعران و روشنفکران مورد حمايت قرار گيرند. فکر می‌کنيد کسانی چون شما بايد امروز به اين حرکت بپيوندند؟
حقيقت اين است که من به فرزانگی و خردمندی مردم ايران هرگز شک نداشتم. اين مردم باستانی اگر خردورز و خردمند نبودند باستانی نمی‌شدند و از بين می‌رفتند.
ولی آن چه در هفته‌های اخير پيش آمد اين بود که مردم ما نه به آدم‌هايی چون من، بلکه به جهانيان نشان دادند که تصويری که فرمان‌فرمايی حاکم از آنها ارائه داده بود هيچ شباهتی به واقعيت ندارد و تصوير يک مردم واپس مانده و ستمگر بود.
اين تصوير دراذهان عمومی تغيير کرده و منظر ديگری از ايران نزد افکار عمومی گشوده شده است؟
البته تغيير کرده و من طی ۳۰ سال گذشته هرگز چنين احساس شادمانی نداشتم. با توطئه‌ای که ولايت فقيه ضد مردم کرد و خوشبختانه رسوا شد، زمينه‌ای پديدی آمد که مردم ما گوهره تاريخی انسانی، زيبا و پاک خود را به همه جهانيان نشان دهند.