یورش کماندوهای اسرائیلی به کاروان حامل کمک‌های اولیه برای باریکه غزه با واکنش‌های جهانی روبه‌رو شد. پس از این واکنش‌ها بود که بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل سفر خود به آمریکای شمالی را نیمه‌کاره رها و از دیدار با باراک اوباما، رئیس جمهوری ایالات متحده صرف نظر کرد.
مبدا کشتی‌های حامل کمک‌ها برای غزه، منطقه‌ای که اسرائیل آن را شدیدا تحت نظر دارد، ترکیه بود و بیشتر داوطلبان و البته کسانی که در این حمله کشته شده‌اند نیز شهروندان آن کشور بودند.
اسرائیل می‌گوید در پاسخ به حمله برخی مسافران کشتی به نیروهایش، آنها نیز بر مسافران آتش گشوده‌اند. ترکیه می‌گوید چنین چیزی صحت ندارد.
اسرائیل می‌گوید برخی از کمک‌هایی که در این کشتی به سوی غزه می‌رفت از جمله موادی است که در فهرست تحریم‌ها قرار دارند. از جمله سیمان، که -به گفته اسرائیل- در ساخت تونل و حمل اسلحه از طریق آن، استفاده می‌شود.
برخی از گروه‌های بین‌المللی می‌گویند سیمان در باریکه محاصره شده غزه از نیازهای اولیه ساکنان به شمار می‌رود و باید آن را همراه دیگر کمک‌ها به هر طریقی به شهروندان رساند.
و بالاخره چندین گروه بین‌المللی با مدیریت یک سازمان غیر دولتی ترکیه تصمیم گرفتند سوار بر کشتی از محاصره غزه عبور کنند.
نتیجه آن شد، که بخشی از آن را رسانه‌های ترکیه، اندکی بعد به جهان مخابره کردند.
شورای امنيت سازمان ملل، پس از این حمله جلسه‌ای فوق‌العاده تشکیل داد و در آن بیشتر اعضا درخواست کردند تا در مورد حمله اسرائيل به کشتی کمک رسانی به غزه، تحقيق شود.
اعتراض‌ها، هر کجا که بشود
تنها اندکی پس از حمله، کشورهای مختلف نیز صحنه اعتراض علیه دولت اسرائیل شدند.
اعتراض روز دوشنبه در برابر کاخ سفید
واکنش‌ها را می‌توان با نگاهی به نظرهای نوشته شده بر گزارش‌های رادیو فردا در این مورد نیز دنبال کرد؛
کاربری با عنوان سبز نوشته است: «اگر در این قایق ها فقط مواد غذایی و دارویی بوده، اسرائیل جنایت بزرگی مرتکب شده و باید حسابی مجازات شود. و رهبران ایران حق ندارند یک کلمه درمورد این جنایت حرف بزنند...»
کاربر دیگری با عنوان یکی مثل تو نیز چنین نوشته است: «از این که دوباره عده ای بیگناه کشته شدند واقعا متاسفم. اما نباید فراموش کنیم که اسرائیل برای دفاع از خود، حق کنترل این کشتی‌ها را داشت. از کجا معلوم که این کشتی‌ها به غزه اسلحه حمل نمی‌کنند؟ ...»
اما کسانی مانند مچ از مونترال، دنبال گناه و گناهکار نمی‌گردند و نگرانی خود را از آنچه در کل منطقه خاورمیانه رخ می‌دهد چنین بیان می‌کنند: «خاور میانه! بمب پتانسیل! ملت‌های آشتی‌ناپذیر و احساسی و تا حدی جنگ طلب! دنیای افراطی دین‌ها! دروغ و ماسک همزیستی صلح آمیز! دموکراسی طلبی اما برای دیگران، نه برای خود ! همه با هم دشمن اما در ظاهر دوست! مذهب و خرافات به جای قانون و عقل! در واقع دولت‌های خاورمیانه آیینه ملل خود هستند!»
ناوگان آزاد کمک‌رسانی به غزه
فلوتیلا، ناوگان آزاد کمک‌رسانی به نوار غزه است. شش کشتی از این ناوگان عازم غزه بودند، سه کشتی با پرچم ترکیه، دو کشتی با پرچم یونان و یک کشتی با پرچم ایالات متحده.
دست کم ۷۰۰ نفر از ۵۰ کشور در این کاروان حضور داشتند که در میان آنها می‌توان به نام‌هایی مانند هنینگ منکل، نویسنده سوئدی یا کوریگان مگوار، برنده جایزه نوبل از ایرلند شمالی اشاره کرد. روزنامه‌نگاران، فعالان مدنی و برخی از سیاستمداران نیز در این ناوگان حضور داشتند. این کاروان در شبکه اجتماعی فیس‌بوک صفحه هواداران خود را دارد: هواداران فلوتیلا در فیس‌بوک. (رادیو فردا مسئول محتوای صفحات مجازی دیگر نیست.)
ماوی مرمره، کشتی ترکیه‌ای این ناوگان بود که به آن حمله شد.
در ائتلاف فلوتیلا، گروه‌هایی مانند جنبش غزه آزاد، جنبش اروپایی علیه محاصره نوار غزه، سازمان غیر دولتی یونانی-سوئدی «کشتی برای غزه» یا سازمان پردانا (برای صلح جهانی) عضوند.
حمله به فلوتیلا یکی از موضوعات داغ رسانه‌های شهروندی و از جمله وبلاگ‌نویس‌ها بود. برخی از وبلاگ‌ها خبر حمله، واکنش‌ها و رخدادهای پس از آن را لحظه به لحظه گزارش می‌دهند. برخی دیگر به نوشتن نظر بسنده کرده‌اند.
سامی یوسف، آهنگ‌ساز و خواننده پاپ عرب، در وبلاگ فارسی خود متن ترجمه شده‌ای را گذاشته است که چنین آغاز می‌شود؛ «واقعا از آنچه اتفاق افتاده شوکه شده‌ام. نمی توانم درک کنم چنین اتفاقی در این عصر و این زمانه روی دهد. مطمئنا با حجم بالایی ازتبلیغات و ترفند های رسانه ای و خبر پراکنی نمی‌توانند این ظلم وستم راتوجیه و تصحیح کنند...»
کمانگیر نیز در وبلاگ خود نوشته است: «اسراییل به کاروان کمک رسانی به غزه حمله کرده است. از یک طرف این استدلال را می شنویم که «هیچ کشوری اجازه نمی داد یک کشتی بیگانه وارد منطقه ی تحت کنترلش بشود». طرف دیگر، فریاد ِ سنتی ِ «اسراییل باید برود»ش را سر داده است. چیزی که این وسط دارد قربانی می شود آدمی است که نه بدلیل اینکه پسرخاله آسمانی کسی است، که چون آدم است، نباید کشته بشود.
آدمیزاد دارد در این غائله کشته می شود. هر کسی که در این قضیه حرف از آسمان و خاطره و گذشته می زند را باید کشید کنار و بهش خاطر نشان کرد که ارض موعود و عروجگاه پیامبر برای آدمی که دارد می‌میرد نان و آب نمی‌شود. این تجملات را بگذاریم برای بعد.»
واکنش‌ها به حمله اسرائیل ادامه دارد. شاید در روزهای آینده گسترش بیشتری نیز پیدا کند یا سمت و سوی دیگری به خود بگیرد. شاید هم دولت اسرائیل در برابر آنها موضع جدیدی اتخاذ کند. اما آیا هنوز هم کسانی حاضرند برای کمک به نوار غزه و شهروندان آن دست به اقدام مشابهی بزنند؟
مبدا کشتی‌های حامل کمک‌ها برای غزه، منطقه‌ای که اسرائیل آن را شدیدا تحت نظر دارد، ترکیه بود و بیشتر داوطلبان و البته کسانی که در این حمله کشته شده‌اند نیز شهروندان آن کشور بودند.
اسرائیل می‌گوید در پاسخ به حمله برخی مسافران کشتی به نیروهایش، آنها نیز بر مسافران آتش گشوده‌اند. ترکیه می‌گوید چنین چیزی صحت ندارد.
اسرائیل می‌گوید برخی از کمک‌هایی که در این کشتی به سوی غزه می‌رفت از جمله موادی است که در فهرست تحریم‌ها قرار دارند. از جمله سیمان، که -به گفته اسرائیل- در ساخت تونل و حمل اسلحه از طریق آن، استفاده می‌شود.
برخی از گروه‌های بین‌المللی می‌گویند سیمان در باریکه محاصره شده غزه از نیازهای اولیه ساکنان به شمار می‌رود و باید آن را همراه دیگر کمک‌ها به هر طریقی به شهروندان رساند.
و بالاخره چندین گروه بین‌المللی با مدیریت یک سازمان غیر دولتی ترکیه تصمیم گرفتند سوار بر کشتی از محاصره غزه عبور کنند.
نتیجه آن شد، که بخشی از آن را رسانه‌های ترکیه، اندکی بعد به جهان مخابره کردند.
شورای امنيت سازمان ملل، پس از این حمله جلسه‌ای فوق‌العاده تشکیل داد و در آن بیشتر اعضا درخواست کردند تا در مورد حمله اسرائيل به کشتی کمک رسانی به غزه، تحقيق شود.
اعتراض‌ها، هر کجا که بشود
تنها اندکی پس از حمله، کشورهای مختلف نیز صحنه اعتراض علیه دولت اسرائیل شدند.
اعتراض روز دوشنبه در برابر کاخ سفید
واکنش‌ها را می‌توان با نگاهی به نظرهای نوشته شده بر گزارش‌های رادیو فردا در این مورد نیز دنبال کرد؛
کاربری با عنوان سبز نوشته است: «اگر در این قایق ها فقط مواد غذایی و دارویی بوده، اسرائیل جنایت بزرگی مرتکب شده و باید حسابی مجازات شود. و رهبران ایران حق ندارند یک کلمه درمورد این جنایت حرف بزنند...»
کاربر دیگری با عنوان یکی مثل تو نیز چنین نوشته است: «از این که دوباره عده ای بیگناه کشته شدند واقعا متاسفم. اما نباید فراموش کنیم که اسرائیل برای دفاع از خود، حق کنترل این کشتی‌ها را داشت. از کجا معلوم که این کشتی‌ها به غزه اسلحه حمل نمی‌کنند؟ ...»
اما کسانی مانند مچ از مونترال، دنبال گناه و گناهکار نمی‌گردند و نگرانی خود را از آنچه در کل منطقه خاورمیانه رخ می‌دهد چنین بیان می‌کنند: «خاور میانه! بمب پتانسیل! ملت‌های آشتی‌ناپذیر و احساسی و تا حدی جنگ طلب! دنیای افراطی دین‌ها! دروغ و ماسک همزیستی صلح آمیز! دموکراسی طلبی اما برای دیگران، نه برای خود ! همه با هم دشمن اما در ظاهر دوست! مذهب و خرافات به جای قانون و عقل! در واقع دولت‌های خاورمیانه آیینه ملل خود هستند!»
ناوگان آزاد کمک‌رسانی به غزه
فلوتیلا، ناوگان آزاد کمک‌رسانی به نوار غزه است. شش کشتی از این ناوگان عازم غزه بودند، سه کشتی با پرچم ترکیه، دو کشتی با پرچم یونان و یک کشتی با پرچم ایالات متحده.
دست کم ۷۰۰ نفر از ۵۰ کشور در این کاروان حضور داشتند که در میان آنها می‌توان به نام‌هایی مانند هنینگ منکل، نویسنده سوئدی یا کوریگان مگوار، برنده جایزه نوبل از ایرلند شمالی اشاره کرد. روزنامه‌نگاران، فعالان مدنی و برخی از سیاستمداران نیز در این ناوگان حضور داشتند. این کاروان در شبکه اجتماعی فیس‌بوک صفحه هواداران خود را دارد: هواداران فلوتیلا در فیس‌بوک. (رادیو فردا مسئول محتوای صفحات مجازی دیگر نیست.)
ماوی مرمره، کشتی ترکیه‌ای این ناوگان بود که به آن حمله شد.
در ائتلاف فلوتیلا، گروه‌هایی مانند جنبش غزه آزاد، جنبش اروپایی علیه محاصره نوار غزه، سازمان غیر دولتی یونانی-سوئدی «کشتی برای غزه» یا سازمان پردانا (برای صلح جهانی) عضوند.
حمله به فلوتیلا یکی از موضوعات داغ رسانه‌های شهروندی و از جمله وبلاگ‌نویس‌ها بود. برخی از وبلاگ‌ها خبر حمله، واکنش‌ها و رخدادهای پس از آن را لحظه به لحظه گزارش می‌دهند. برخی دیگر به نوشتن نظر بسنده کرده‌اند.
سامی یوسف، آهنگ‌ساز و خواننده پاپ عرب، در وبلاگ فارسی خود متن ترجمه شده‌ای را گذاشته است که چنین آغاز می‌شود؛ «واقعا از آنچه اتفاق افتاده شوکه شده‌ام. نمی توانم درک کنم چنین اتفاقی در این عصر و این زمانه روی دهد. مطمئنا با حجم بالایی ازتبلیغات و ترفند های رسانه ای و خبر پراکنی نمی‌توانند این ظلم وستم راتوجیه و تصحیح کنند...»
کمانگیر نیز در وبلاگ خود نوشته است: «اسراییل به کاروان کمک رسانی به غزه حمله کرده است. از یک طرف این استدلال را می شنویم که «هیچ کشوری اجازه نمی داد یک کشتی بیگانه وارد منطقه ی تحت کنترلش بشود». طرف دیگر، فریاد ِ سنتی ِ «اسراییل باید برود»ش را سر داده است. چیزی که این وسط دارد قربانی می شود آدمی است که نه بدلیل اینکه پسرخاله آسمانی کسی است، که چون آدم است، نباید کشته بشود.
آدمیزاد دارد در این غائله کشته می شود. هر کسی که در این قضیه حرف از آسمان و خاطره و گذشته می زند را باید کشید کنار و بهش خاطر نشان کرد که ارض موعود و عروجگاه پیامبر برای آدمی که دارد می‌میرد نان و آب نمی‌شود. این تجملات را بگذاریم برای بعد.»
واکنش‌ها به حمله اسرائیل ادامه دارد. شاید در روزهای آینده گسترش بیشتری نیز پیدا کند یا سمت و سوی دیگری به خود بگیرد. شاید هم دولت اسرائیل در برابر آنها موضع جدیدی اتخاذ کند. اما آیا هنوز هم کسانی حاضرند برای کمک به نوار غزه و شهروندان آن دست به اقدام مشابهی بزنند؟