رسول رضوی، فعال آذربایجانی زندانی در زندان کرج در حالی چهل و چهارمین روز اعتصاب غذای خود را سپری می‌کند که به‌گفته برادرش، به همراه مرتضی مرادپور (دیگر فعال آذربایجانی) در سلول انفرادی یک‌ونیم متر در دو و نیم متر نگهداری می‌شود و «محروم از امکانات اولیه و حتی استحمام است».
ایوب رضوی ، برادر رسول رضوی، در گفت‌وگو با رادیو فردا می‌گوید «پس از تلاش و تقلای فراوان» روز دوشنبه ۲۴ آبان، موفق به دیدار چند دقیقه‌ای با برادرش در زندان شده است: «در بدو ورود، قادر به شناسائی رسول نبودم، چرا که به‌خاطر اعتصاب غذای چهل و چهار روزه، به شدت لاغر و تکیه شده است. همچنین مایعات به حد کافی از طرف مسئولین ندامتگاه کرج به وی و مرتضی مرادپور داده نمی‌شود».
او قبلا در زندان تبریز در حبس بود، اما سپس به زندان کرج منتقل شد.
نقی محمودی، حقوقدان و فعال حقوق بشر مقیم آلمان که در سال‌های گذشته، وکالت عده ی زیادی از زندانیان سیاسی آذربایجان را بر عهده داشته است در گفت‌وگو با رادیو فردا می‌گوید «حقوق زندانیان و محکومان، در زندان های جمهوری اسلامی ایران به اشکال مختلف نقض می‌شود. انتقال محکومین، از زندان محل ارتکاب جرم و سکونت محکومین به زندانی دیگر، در راستای آزار و اذیت و شکنجه زندانی صورت می‌گیرد. در حالی که آئین‌نامه زندان‌های جمهوری اسلامی ایران هم چنین مجوزی را به مسئولین زندان به انتقال محکومین از زندانی که در حال تحمل حبس خود هستند به زندان دیگری نمی‌دهد. چرا که این امر باعث تحمل مشقت به خانواده زندانی در ملاقات‌هاست».
بنا به گفته ایوب رضوی، برادرش و مرتضی مرادپور از تماس تلفنی و ملاقات محروم بوده و وی صرفا «پس از پی‌گیری‌های متعدد بعد از چند هفته موفق به دیدار کوتاه» با برادر زندانی‌اش شده است. محمودی می گوید که محروم ساختن زندانی از استحمام و نظافت شخصی و یا ندادن آب و مایعات کافی، شکر و نمک نیز از «مصادیق شکنجه» محسوب می‌شود.
در خرداد ماه سال جاری ، رسول رضوی به مدت ۲۸ روز اعتصاب غذا کرده بود که با وعده مسئولین زندان تبریز و قاضی ناظر زندان تبریز، مبنی بر رسیدگی به درخواست‌هایش، به اعتصاب غذای خود پایان داد. پس از شکسته شدن اعتصاب غذا به وعده ی داده شده، «عمل نشد» و از دوازده روز قبل به همراه مرتضی مرادپور، از زندان تبریز به ندامتگاه کرج انتقال یافته است.