به تماشای باغ با سه تار آمدیم

ریچی برومندان، متولد ۱۳۵۴ در شیکاگو آمریکا، سا‌لهای کودکی و نوجوانی‌اش را تهران سپری و سپس بار دیگر برای ادامه تحصیل به آمریکا مهاجرت کرد تا در رشته مهندسی مخابرات تحصیل کند.

او در حال حاضر در ایالت مریلند آمریکاساکن است.

ریچی کار خود را در زمینه موسیقی با موسیقی سنتی آغاز کرد، هر چند خود معتقد است علاقه‌اش به موسیقی غربی تاثیر بسزایی روی کارش داشته است. او تلاش کرده از عناصر موسیقی سنتی نظیر انواع تحریر‌ها، کشش‌های آوازی و مایه‌های ملودیک در کارش استفاده کند تا طرحی نو در اندازد که به گوش مخاطب تازگی داشته باشد.

ریچی برومندان تلاش می‌کند در کار‌هایش رنگ و بوی ایران حس شود. خودش می‌گوید: «دور بودن از خاکی که در آن بزرگ شدی به نوعی انسان را تشنه‌تر به فرهنگ و ریشه‌های خود می‌کند، شاید کنکاشی باشد برای رسیدن به هویت تاریخی و ملی، اینکه که هستی و از کجا آمدی. موسیقی، ‌آواز و شعر فارسی برای من‌‌ همان نقش پل ارتباطی است. علاج درد مشتاقان طبیب عام نشناسد، مگر لیلی کند درمان غم مجنون شیدا را!» ‌

اکثر کارهای ریچی برومندان در اتاقی زیر شیروانی رو به پنجره‌ای که ضبط می‌شود که می‌توان چهار فصل را از دریچه آن به نظاره نشست. او ‌گاه گاهی شعرهای کار‌هایش را نیز خود می‌گوید مانند اثر اخیرش «سرودی به گوش باغ» که با همراهی کیمیا ارسانی، ‌ ویولن سل، و نادر داوری، گیتار، ضبط کرده است. او کار تنظیم و میکسینگ این اثر را خود انجام داده است در‌‌ همان اتاق زیر شیروانی.

برومندان از سال‌های نوجوانی به شعر و موسیقی کلاسیک علاقه داشت. آشنایی با سه تار او را وارد دنیای دیگری کرد. حادثه‌ای که زندگی ریچی را به نوعی تغییرداد؛ «در خانه دوستی سه تار را برای اولین بار دیدم. اولین زخمه را که بر تار‌هایش زدم مرا به جایی برد که باید اعتراف کنم تا امروز، حس‌‌ همان روز اول را دارم.» ‌

ریچی برومند؛ سرودی به گوش باغ

ریچی در ۱۸ سالگی نزد مسعود شعاری به آموختن و نواختن سه تار و ردیف میرزا عبدالله پرداخت و مبانی موسیقی دستگاهی را نزد او آموخت. سپس برای ادامه تحصیل به آمریکا سفر کرد. با پایان تحصیل، برای مدتی کوتاه در جلسات خصوصی استاد محمدرضا لطفی در برکلی شرکت کرد. بعد‌ها تلمذ نزد استاد کیوان ساکت در ایالت ویرجینیای آمریکا در باب مرکب نوازی و آهنگ سازی او را بیشتر و بیشتر با موسیقی سنتی ایرانی آشنا کرد.

ریچی برای کار‌هایش هرگز درجا زدن در سبگی را جایز نمی‌داند.

او می‌گوید: «پشتِ هر کاری حسی وجود داره، این حس می‌تواند برگرفته از یک نگاه، صدا، نوشته و هر اتفاقی باشد که در پیرامون ما می‌گذرد. در «عبور» این اتفاق از درون شخص نطفهٔ کار به صورت ناخوداگاه به وجود می‌آید و در ادامه این مسیر با آگاهی‌ به سمتی‌ سوق داده می‌شود که فرم نها‌یی مورد نظر است. از دیدگاه من آن «عبور» مهم‌ترین و تعیین کننده‌ترین مرحله در آفرینش یک کار هنریست. هر چه عمق ارتباط بیشتر باشد حاصل کار مطلوب‌تر خواهد بود. کار هنر این است که مخاطب خودش را به فکر و تامل وا بدارد و فضایی برای پرواز خیال ایجاد کند. در این پرواز خیال است که مخاطب می‌تواند حتا از آفریننده اثر پیشی‌ گرفته و پا به فرا سو‌هایی بگذارد که بیکران و بدون مرز هستند و این یکی‌ از بارز‌ترین خصوصیات هنر است.»

او تلاش دارد برای ایجاد فضایی جدید برای مخاطب از سازهای غیر ایرانی هم در کار‌هایش بهره ببرد.

ریچی معتقد است این کار باید با شناخت توانایی‌ها و وسعت صدایی ساز صورت بگیرد. او صدای شجریان‌ها، ‌طاهرزاده، اقبال آذر و قمر را دوست دارد و ساز استاد عبادی، صبا و ذوالفنون و مسعود شعاری را می‌پسندد.

تا کنون کارهای مختلفی از ریچی روی شبکه یوتیوب و «سوند کلاد» منتشر شده است اما تا کنون تلاش نکرده مجموعه‌ای از کار‌هایش را به صورت سی دی منتشر کند. از برومندان آثاری چون تا صدای برگ، آبی و شوری در بلوز را می‌توان روی شبکه یوتیوب و سوند کلود شنید.