سينمای جهان به فاصله يک روز دو چهره برجسته خود را از دست داد.
به دنبال مرگ اينگمار برگمان، فيلمساز سوئدی، میکل آنجلو آنتونیونی کارگردان و فیلم نامه نویس معروف ایتالیایی روز دوشنبه ۳۰ ژوئیه در سن ۹۴ سالگی در رم در ایتالیا درگذشت.
میکل آنجلو آنتونیونی مانند فدریکو فلینی به نئورئالیسم درونی معتقد بود و پولدارها و به اصطلاح طبقه بورژوازی را در فیلم های خود تو خالی نشان می داد.
شهردار رم در مورد آنتونیونی گفت که امروز دنیا یکی از یزرگترین کارگردان های خود را از دست داد.
محتوای فیلم های او را اغلب تردیدها و نگرانی های انسان امروزی و عدم توانایی او در برقراری رابطه معنوی با دیگران تشکیل می دهد.
میکل آنجلو آنتونیونی در سال ۱۹۱۲ در فرارا در ایتالیا به دنیا آمد و در رشته اقتصاد از دانشگاه بولونی فارغ التحصیل شد.
وی در سال ۱۹۳۵ در روزنامه «ایل کریه پادانو» آغاز به نوشتن کرد و از سال ۱۹۴۰ به رم رفت و با روزنامه سینما که مجله رسمی فیلم مجله حزب فاشیست این کشور بود و تحت نظر ویتوریو، پسر بنیتو موسولینی، رهبر فاشیست این کشور فعالیت می کرد.
این همکاری چند ماهی بیشتر به طول نکشید و آنتونیونی از این مجله اخراج شد.
در سال ۱۹۴۲ وی با روبرتو روسیلینی، کارگردان معروف ایتالیایی آغاز به همکاری کرده و سناریوی اولین فیلم کوتاه وی، «مردم پو» نام دارد که در سال ۱۹۴۳ ساخته شده که درباره ماهیگیران فقیری است که در « دره پو» زندگی می کردند.
شاعری با یک دوربین
آنتونیونی اولین فیلم بلند خود به نام داستان یک عشق را در سال ۱۹۵۰ کارگردانی کرد.
اگر چه آنتونیونی موفق شد در سال ۱۹۵۷ با فیلم «گریه» مورد توجه منتقدین جشنواره بین المللی کن قرار بگیرد ولی در واقع فیلم «ماجرا» در سال ۱۹۶۰ بود که از این کارگردان چهره ای بین المللی ساخت.
آنتونیونی در این فیلم جامعه ای را ترسیم می کند که عاری از احساسات است. مارتین اسکورسیزی، کارگردان معروف هالیوودی از آنتونیونی به عنوان «شاعری با یک دوربین» یاد می کند.
او با فيلم های ماجرا (۱۹۶۰)، شب (۱۹۶۱)، کسوف (۱۹۶۲) و صحرای سرخ (۱۹۶۴) به شهرت جهانی دست يافت .
از ديگر فيلم های مطرح وی می توان به سه چهره، آگرانديسمان، نقطه زابريسکی، حرفه: خبرنگار و شناسايی يک زن، اشاره کرد .
وی در سال ۱۹۷۲ به دعوت دولت چین برای تهیه فیلم به این کشور رفت. نتیجه این سفر، فیلم «چونگ کو» بود که به شدت مورد انتقاد مقامات چینی قرار گرفت و آن را تبلیغات ضد چینی و کمونیستی خواندند.
ميکل آنجلو آنتونيونی در سال های ميانی دهه ۸۰ ميلادی بر اثر سکته، ديگر قادر به تکلم نبود با اين حال در سال ۱۹۹۵ بار ديگر پشت دوربين قرار گرفت و فيلم «آن سوی ابرها» را با کمک ويم وندرس، فيلمساز آلمانی ساخت .
در همين سال اسکار افتخاری را برای کارنامه پر بار هنری خود دريافت کرد. او در طول زندگی هنری خود جوايز متعددی از جشنواره های معتبر جهانی دريافت کرده است .
آخرین کار وی به نام اروس در سال ۲۰۰۴ ساخته شد. آنتونيونی در اين فيلم نيز همچون بيشتر آثارش به موضوع رابطه آدم ها با هم می پردازد.
او خود يک بار گفته بود: «[در طول زندگی هنری ام] هميشه يک فيلم را ساخته ام!»