باستان شناسان با حفاری يک محل دفن زباله در جايی که زمانی مکان اسکان گروهی از استعمارگران بريتانيايی در شهر جيمزتاون ايالت ويرجينيای آمريکا بوده، شواهدی مبنی بر آدمخواری را در ميان اين افراد کشف کرده اند.
به نوشته روزنامه نيويورک تايمز، پيشتر يادداشت های تاريخی شاهدان عينی زمستان سخت سال ۱۶۰۹، تنها سند برجای مانده از روی آوردن ساکنان بريتانيايی به آدمخواری در اين دوره بود و اين کشف را بايد «نخستين سند فيزيکی صحت اين روايات» دانست.
باستان شناسان ياد شده به سرپرستی ويليام کِلسو، بقايای اسکلت دختر ۱۴ ساله ای را از زير خاک بيرون آورده اند که آثار برجای مانده روی استخوان هايش حاکی از جدا کردن گوشت بدن و درآوردن مغز وی توسط استعمارگران گرسنه در زمستان سخت سال ۱۶۰۹ است.
بر روی استخوان جمجمه اين دختر آثار بريدگی های سطحی به وسيله جسمی تيز مشاهده می شود و در پشت سر نيز نشانه چهار ضربه محکم ديده می شود که استخوان سر اين دختر بر اثر يکی از اين ضربات شکافته شده است.
در شرح جزئيات کشف فوق که نخستين بار در مجله «اسميتسونيان» به چاپ رسيده، آمده است که دليل اصلی مرگ اين دختر ۱۴ ساله مشخص نيست اما پژوهشگران معتقدند که پيکر وی به احتمال قوی پيش از سلاخی شدن در خاک دفن شده بوده است.
در يادداشت های تاريخی برجای مانده از آن دوران، نوشته جورج پِرسی، رئيس جورج تاون جالب توجه است که گرسنگی و قحطی شديدی را توصيف می کند: «...که هيچ قوت لايموتی برای حفظ حيات نماند و فعلی از مردم سر زد که شگفت می نمايد، که گور مُردگان را زير و رو کردند و اجساد آنها را بيرون کشيده و خوردند.» پنج مورد گزارش مشابه آدمخواری در جيمزتاون از اين دوره در دست است.
بقايای استخوان های دختر خورده شده توسط ساکنان جيمزتاون، تابستان گذشته در يک محل دفن زباله در کنار استخوان های اسب و سگ پيدا شد. پژوهشگران سن دختر را از روی وضعيت دندان های کُرسی او، ۱۴ سال برآورد کرده اند. همچنين ايزوتوپ های موجود در استخوان های دختر نگون بخت از مصرف رژيم غذايی دارای پروتئين بالا، و در نتيجه تعلق او به طبقات مرفه جامعه آن روز، حکايت دارد.
بر اساس اسناد تاريخی، مردم جيمزتاون در طول زمستان سخت سال ۱۶۰۹ به خوردن چرم لباس ها و چکمه هايشان روی آوردند و به ناچار اسب و گربه و سگ های خود را نيز برای استفاده از گوشتشان کشتند. همزمان، گروهی از مردم هم که برای يافتن ريشه گياهان خوراکی به درون جنگل های اطراف رفتند توسط بوميان سرخپوست به قتل رسيدند.
در نهايت اعضای زنده مانده از اين مستعمره جديد در ماه مه سال ۱۶۱۰ با ورود گروهی از ساکنان جديد نجات يافتند. گفته شده که ۶۰ نفری که از گرسنگی وحشتناک زنده مانده بودند به هنگام رسيدن ساکنان جديد از لاغری شبيه اسکلت هايی متحرک شده بودند.
به نوشته روزنامه نيويورک تايمز، پيشتر يادداشت های تاريخی شاهدان عينی زمستان سخت سال ۱۶۰۹، تنها سند برجای مانده از روی آوردن ساکنان بريتانيايی به آدمخواری در اين دوره بود و اين کشف را بايد «نخستين سند فيزيکی صحت اين روايات» دانست.
باستان شناسان ياد شده به سرپرستی ويليام کِلسو، بقايای اسکلت دختر ۱۴ ساله ای را از زير خاک بيرون آورده اند که آثار برجای مانده روی استخوان هايش حاکی از جدا کردن گوشت بدن و درآوردن مغز وی توسط استعمارگران گرسنه در زمستان سخت سال ۱۶۰۹ است.
بر روی استخوان جمجمه اين دختر آثار بريدگی های سطحی به وسيله جسمی تيز مشاهده می شود و در پشت سر نيز نشانه چهار ضربه محکم ديده می شود که استخوان سر اين دختر بر اثر يکی از اين ضربات شکافته شده است.
در شرح جزئيات کشف فوق که نخستين بار در مجله «اسميتسونيان» به چاپ رسيده، آمده است که دليل اصلی مرگ اين دختر ۱۴ ساله مشخص نيست اما پژوهشگران معتقدند که پيکر وی به احتمال قوی پيش از سلاخی شدن در خاک دفن شده بوده است.
در يادداشت های تاريخی برجای مانده از آن دوران، نوشته جورج پِرسی، رئيس جورج تاون جالب توجه است که گرسنگی و قحطی شديدی را توصيف می کند: «...که هيچ قوت لايموتی برای حفظ حيات نماند و فعلی از مردم سر زد که شگفت می نمايد، که گور مُردگان را زير و رو کردند و اجساد آنها را بيرون کشيده و خوردند.» پنج مورد گزارش مشابه آدمخواری در جيمزتاون از اين دوره در دست است.
بقايای استخوان های دختر خورده شده توسط ساکنان جيمزتاون، تابستان گذشته در يک محل دفن زباله در کنار استخوان های اسب و سگ پيدا شد. پژوهشگران سن دختر را از روی وضعيت دندان های کُرسی او، ۱۴ سال برآورد کرده اند. همچنين ايزوتوپ های موجود در استخوان های دختر نگون بخت از مصرف رژيم غذايی دارای پروتئين بالا، و در نتيجه تعلق او به طبقات مرفه جامعه آن روز، حکايت دارد.
بر اساس اسناد تاريخی، مردم جيمزتاون در طول زمستان سخت سال ۱۶۰۹ به خوردن چرم لباس ها و چکمه هايشان روی آوردند و به ناچار اسب و گربه و سگ های خود را نيز برای استفاده از گوشتشان کشتند. همزمان، گروهی از مردم هم که برای يافتن ريشه گياهان خوراکی به درون جنگل های اطراف رفتند توسط بوميان سرخپوست به قتل رسيدند.
در نهايت اعضای زنده مانده از اين مستعمره جديد در ماه مه سال ۱۶۱۰ با ورود گروهی از ساکنان جديد نجات يافتند. گفته شده که ۶۰ نفری که از گرسنگی وحشتناک زنده مانده بودند به هنگام رسيدن ساکنان جديد از لاغری شبيه اسکلت هايی متحرک شده بودند.